Βινύλιο. Μια ερωτική ιστορία. Σε εκείνον αρέσει να συλλέγει παλιά βινύλια και σε εκείνη να διαβάζει μεταχειρισμένα βιβλία. Εκείνος κι εκείνη έμαθαν την αγάπη διαφορετικά. Ένα πρωί θα συναντηθούν σε ένα παλαιοπωλείο κι έτσι θα αρχίσει η ερωτική τους ιστορία. Μια σχέση χωρίς πρίγκιπες και πριγκίπισσες, χωρίς λευκά άλογα ή ρομαντικές αυτοκτονίες, μια σχέση με ενθουσιασμούς, συγκρούσεις και συναισθηματικές αναπηρίες. Αρκεί όμως ο έρωτας για να κάνεις την υπέρβαση; Μπορεί ο άλλος να σε αλλάξει; Μια ιστορία για δύο νέους του σήμερα, που νοσταλγούν ένα χθες που δεν γνώρισαν και ονειρεύονται ένα μαζί που δεν έμαθαν ακόμα. Η σκηνοθέτρια Άννα Μιχελή απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda.
Η σκηνοθέτρια Άννα Μιχελή.
Γιατί επιλέξατε να παρουσιάσετε το έργο Βινύλιο; Ήθελα να πω μια ωραία, απλή ιστορία για τις σχέσεις των ανθρώπων σήμερα. Για τις «αναπηρίες» μας και για όσα έχω δει να κάνουμε στην προσπάθεια μας να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Μια ιστορία με την οποία να μπορούν όλοι κάπου να συνδεθούν. Μου αρέσει να παρατηρώ τη ζωή μας και να μιλάω για αυτή με παραστάσεις.
Ποια η σκηνοθετική προσέγγιση και πώς την αναπτύξατε στις πρόβες; Σε αυτή την παράσταση αποφάσισα να βασιστώ στους ανθρώπους. Στην ερμηνεία, στις σχέσεις που δημιουργούνται επί σκηνής, στο να ζωντανέψουν άνθρωποι που αναγνωρίζουμε. Έχω ανάγκη να γυρίσω στη βασική λειτουργία του θεάτρου που για μένα είναι να λέει ιστορίες. Χωρίς φόρμες, εντυπωσιακά κόνσεπτ και πρωτοποριακές ιδέες. Υπάρχουν αρκετοί, μάλλον ικανότεροι από εμένα, που τα εξερευνούν όλα αυτά. Δικός μου στόχος είναι ο κόσμος να συνδεθεί με αυτό που βλέπει. Στις πρόβες λοιπόν κυρίως δουλέψαμε με τους ηθοποιούς πάνω σε αυτό. Με διάφορες «μεθόδους», τεχνικές και αναλύσεις και πολύ λεπτομερή δουλειά στην υποκριτική και στο ζωντάνεμα των χαρακτήρων. Φυσικά όλα τα στοιχεία της παράστασης, τα σκηνικά, τα φώτα, η μουσική φτιάχνουν μια ατμόσφαιρα και μια αισθητική που μας ταιριάζει και είναι αναπόσπαστα κομμάτια του τελικού αποτελέσματος, όλα όμως εξυπηρετούν τον ίδιο στόχο. Να αφηγηθούν μια ιστορία.
Οι τρεις πρωταγωνιστές της παράστασης.
Ποιο είναι το πιο δυνατό σημείο της παράστασης για εσάς; Η απλότητα και το αίσθημα. Αυτό επιδιώκουμε τουλάχιστον. Και φυσικά οι πολύ ταλαντούχοι ηθοποιοί –ο Γιώργος, η Πέλλα, η Κατερίνα- και οι άλλοι συντελεστές η Γεωργία Τσίπουρα με τα σκηνικά και τα κοστούμια της, ο Μιχάλης Παρασκάκης με τη μουσική του, η Ελίζα Αλεξανδροπούλου με τα φώτα της. Η ομάδα των ανθρώπων που έτρεξε και δούλεψε με πραγματική, συγκινητική για μένα, όρεξη και μεράκι.
Αν θέλατε να πέντε γραμμές να πείσετε έναν θεατή να επιλέξει τη δική σας παράσταση -ανάμεσα στην πληθώρα έργων που ανεβαίνουν στις θεατρικές σκηνές- τι θα του λέγατε; Έλα να σου πούμε μια ιστορία για την αγάπη που ψάχνεις, που βρήκες, ή που πιστεύεις ότι δεν υπάρχει. Μια ιστορία τόσο κοντινή σου, που μοιάζει σχεδόν κλισέ, αλλά μπορεί και να μην είναι τελικά!
Eίναι εύκολο για μια θεατρική ομάδα να βρει στέγη και να παρουσιάσει τη δουλειά της; Εσείς ποιες δυσκολίες τυχόν αντιμετωπίσατε;Όχι δεν πιστεύω ότι είναι δύσκολο να βρεθεί στέγη θεατρική για να παρουσιαστεί μια δουλειά. Αυτό άλλωστε το αποδεικνύει περίτρανα και η υπερ-πληθώρα θεατρικών παραστάσεων που ανεβαίνουν στην Αθήνα αναλογικά με τον πληθυσμό που πάει στο θέατρο. Σίγουρα στο Θέατρο του Νέου Κόσμου, με το οποίο πρώτη φορά συνεργάζομαι, υπήρξαμε τυχεροί αφού βρήκαμε ένα περιβάλλον φιλικό και συνεργάσιμο και ήδη νιώθω σαν στο σπίτι μου. Το δύσκολο όμως θεωρώ είναι μια ομάδα, ένας θίασος, ένας σκηνοθέτης, να παρουσιάσουν μια δουλειά που πρώτα από όλα αφορά τους ίδιους και στη συνέχεια και όλους τους άλλους. Να το κάνουν χωρίς αγωνία να αποδείξουν κάτι ή να πετύχουν κάτι αλλά μόνο για να μοιραστούν κάτι. Νομίζω ότι σε αυτή τη δουλειά αν κάτι έχουμε πετύχει είναι αυτό. Να φτιάξουμε μια παράσταση με αγάπη και χωρίς αποπροσανατολιστικές προσδοκίες.
