να την υποτιμάς δεν είναι: η καψέλλα
έχει την κάψα στ’ όνομά της πάνω ̶
άσπρα, ανάερα μπουμπούκια έχει παρθένα
σαν όνειρο τυράννου.
πάντα επιστρέφει σαν παλιά αμαρτία,
κρυφά, με συνωμοτισμό,
στέλνει μαντάτα στα παρτέρια, στο γκαζόν,
ώσπου λευκό το φλάμπουρο της ανταρσίας
κάπου να υψώσει στης πρασιάς μια κόψη,
στον θρόο των χαλικιών, μπρος στου γκαράζ το πηγαινέλα:
πουγκί των επιθυμιών, οίστρος στην όψη,
μια κάψουλα είναι όλο καρδιά η καψέλλα
κάψα, καψούρα που ποθεί παντού στον κήπο ν’ απλωθεί,
τη γη να κάνει μια χαψιά μες στ’ ανοιχτά της σκέλια.
