Στα γρήγορα: Πέμπτος δίσκος για τον γιο του Ian Dury (αν δεν τον ξέρετε, σίγουρα ξέρετε το κομμάτι "Sex & drugs & rock 'n' roll" ή έστω το μυθικό απόφθεγμα) σε συμπαραγωγή με τον Ash Workman και με συμμετοχές των Jason Williamson (Sleaford Mods) και Rose Elinor Dougall (The Pipettes, ενώ πλέον τη βρίσκετε να συνεργάζεται με τον Mark Ronson).
Την ακούσαμε: Στα 29 λεπτά που διαρκεί ο δίσκος, υπάρχει μία συνεχής αίσθηση πως ο Dury κάνει αυτό που κάνει κυρίως γιατί το διασκεδάζει. Επιδίδεται σε ένα σχεδόν spoken word ("Miami", "Oi") και ακούγεται σαν τον Cohen, αν αλήτευε στα τέλη 70s-αρχές 80s στους δρόμους του Λονδίνου και κάπου εκεί οι κιθάρες του φωνάζουν "London Calling" ("Porcelain") και επιβεβαιώνουν την αγάπη του για τους Clash, για να μην ξεχνιόμαστε ("Listen"). Στο πακέτο προστίθεται και λίγη cockney προφορά από αυτόν που την κατέχει καλά, δηλαδή τον Jason Williamson ("Oi") και όλα αυτά δένουν με ονειρικά synths, παχιά γκρουβάτη μπασογραμμή και τα αιθέρια φωνητικά της Rose Elinor Dougall. Το αποτέλεσμα στέκεται στο μεταίχμιο μεταξύ διακριτικής γοητείας και αλητείας, φρεσκάδας και ήχου των εποχών του μπαμπά του και οπωσδήποτε, το τελευταίο πράγμα που τον κάνει είναι "Prince of Tears".
Τρέξε μακριά: Τι εννοείς αν δεις κάπου γραμμένο New Boots and Panties!! θα το περάσεις για διαφήμιση ρούχων;
Τ' είπες τώρα; «Η σκιά του πατέρα του ακόμη κυκλοφορεί, αλλά, οποιοσδήποτε επιλέξει να προσφέρει όμορφες προσεκτικές βινιέτες με λονδρέζικη προφορά, θα βρεθεί αντιμέτωπος με τη σκιά του Ian Dury, ανεξαρτήτως του ποιός είναι ο μπαμπάς του. Και στο Prince Of Tears τα κομμάτια είναι τόσο καλά, που η πατρότητα του δημιουργού μικρή σημασία φαίνεται να έχει.» -The Guardian
Να τ' αφήσω; 80/100 -Metacritic
