Εικονογράφηση: Κατερίνα Καραλή
Την τελευταία φορά που πλήρωσα λιγότερα από 22 ευρώ για ένα καινούριο βινύλιο σε μία έκδοση χωρίς το παραμικρό «κάτι παραπάνω» (ούτε gatefold, ούτε διπλό, ούτε 180γρ) πρέπει να ήμασταν ακόμη στο Β’ Μνημόνιο. Αλλά μη νομίζετε ότι και στο εξωτερικό -χιλιάδες λέξεις έχουν γραφτεί σε ατέρμονα threads και άρθρα επί άρθρων έχουν δημοσιευτεί για να αναδειχθεί το κοστοβόρο «φαρμακείο» της ολικής επαναφοράς του βινυλίου- δεν γκρινιάζουν.
Όλοι όσοι επιμένουμε να αγοράζουμε δίσκους, γκρινιάζουμε για τις τιμές. Και καλά κάνουμε.
Η αγορά δίσκων σήμερα κατά βάση είναι ένα σπορ της μπουρζουαζίας, πραγματικής και κατά φαντασία, και τα πράγματα γίνονται ακόμη πιο τραγελαφικά σε ό,τι έχει να κάνει με τις επετειακές επανεκδόσεις, για να χαθεί κάθε μέτρο όταν αυτές έχουν τη μορφή box-set, που έχω την αίσθηση ότι κόβονται και ράβονται πρώτα και κύρια για όσους έχουν ήδη τις πρωτότυπες κυκλοφορίες και τώρα που έφτασαν σε μια κάποια ηλικία και έχουν φάει κάποιες άσχετες με το θέμα μας δυσκολίες της ζωής με το κουτάλι, νιώθουν ότι πρέπει να ανταμείψουν τους εαυτούς τους με ακυκλοφόρητες ηχογραφήσεις και παραφερνάλια με τα οποία εν πολλοίς δεν θα μπορέσουν καν να βρουν το χρόνο να ασχοληθούν.
Αφήνοντας έξω όσους απλώς καταναλώνουν μουσική χωρίς να πληρώνουν ποτέ, δεν ξέρω σε πόσους/ες μπορεί να «περισσεύουν» τόσα λεφτά για δίσκους (παλιούς, νέους, οτιδήποτε), πόσο μάλλον για «κουτιά», ούτε είμαι από αυτούς που πιστεύουν ότι πρέπει να θυσιάσεις το σούπερ μάρκετ της εβδομάδας για να αυγατίσεις τη δισκοθήκη σου.
Ο καθένας ξέρει τα πραγματικά όριά του (τι τα ‘χουμε τα ρημάδια τα apps των τραπεζών) και κατά πόσο μπορεί να τα ξεπεράσει κατ’ εξακολούθηση ή πρόσκαιρα, μέχρι να χρειαστεί να πείσει τον εαυτό του ότι δεν το έχει μετανιώσει, μέχρι όντως να τα φέρει βόλτα και να πάψει να το μετανιώνει, για να ξεκινήσει ο φαύλος κύκλος από την αρχή.
Το φθηνότερο από τα 17 κουτιά που κυκλοφόρησαν το 2017 και για τα οποία θα διαβάσετε στη συνέχεια κοστίζει μερικές δεκάδες ευρώ και το ακριβότερο κάτι παραπάνω από τρεις εκατοντάδες - αναφέρομαι όμως και σε ένα ακόμη, το Απόλυτο Κουτί, που βγήκε πριν από έξι χρόνια και αυτή τη στιγμή το βρίσκει κανείς στο discogs στα 600 ευρώ και βάλε.
Ξέρω πως νιώθετε. Ξέρω και τι θα κάνετε ορισμένοι. Με τις υγείες σας, τι άλλο να πω.
Όπως με τα περισσότερα πράγματα σε αυτή τη ζωή, δεν μας φταίει κανείς άλλος πέρα από τον εαυτό μας.
The Smiths - The Queen Is Dead Deluxe Edition
Τουλάχιστον 20 στους 30 fans των Smiths πιστεύουν ότι ο δεύτερος δίσκος τους είναι και ο καλύτερος που έβγαλαν ποτέ και αμφιβάλλω αν κάποιος από αυτούς θα ασχοληθεί, τώρα που συμπληρώθηκε μια τριακονταετία και κάτι ψιλά από την σωτήρια ημερομηνία της κυκλοφορίας του, με κάτι λιγότερο από την deluxe βινυλιακή επανέκδοσή του. Από την άλλη, μπορεί να κρίνω εξ ιδίων τα αλλότρια, που λένε, γιατί εγώ αυτή την έκδοση θα έπαιρνα ακόμη και δαφνόφυλλα για το μαγείρεμα να είχε μέσα, αντί για τις έξτρα ηχογραφήσεις, έξτρα μάστερινγκ, έξτρα λάιβ ακυκλοφόρητα, έξτρα πράγματα-που-δεν-θα-ακούσω-ποτέ, ίσως και έξτρα μοτσαρέλα, ποιος ξέρει. Ποιος έχασε την αντικειμενικότητα και την ικανότητα για αποταμίευση για να τη βρουν όσοι πιστεύουν ότι το Low In High School συγκαταλέγεται με άνεση ανάμεσα στους 5 καλύτερους δίσκους που έχει βγάλει μέχρι σήμερα ο Morrissey, είτε με τους Smiths είτε μόνος του; Μιας και το ‘φερε η κουβέντα, και αυτός ο δίσκος κυκλοφορεί σε μία ωραιότατη βερσιόν μίνι κουτιού με επτάιντσα, ό,τι πρέπει για να πάρει τη θέση του στη δισκοθήκη δίπλα σε αυτό και αυτό και αυτό και φυσικά ΑΥΤΟ.
Τα 69 σπάνια (live και ακυκλοφόρητα) τραγούδια από τα πρώτα δυο-τρία χρόνια των Husker Dü που περιέχονται σε αυτό το θεσπέσιο box-set (4 βινύλια & 1 βιβλίο με ό,τι χρειάζεται να ξέρει κανείς για αυτή τη μπάντα ώστε να πορευτεί εν ειρήνη στη ζωή του), είναι καλύτερα σε κάθε πιθανό και απίθανο επίπεδο από το 90% της μουσικής που έχει ηχογραφηθεί από το 1980 κι έπειτα. Ευτυχώς, 9 στους 10 από όσους αγοράζουν δίσκους ακόμη και σήμερα (ή ειδικά σήμερα) θα προσπεράσουν αυτό το ανεκτίμητης αξίας «εργόχειρο» της Numero Group, όχι μόνο ως προς την αγορά του, αλλά και ως απλή αφορμή για να ανακαλύψουν το μεγαλείο αυτού του τρίο στα τορεντάδικα. Και λέω «ευτυχώς» γιατί στην πραγματικότητα μόνο η θετική απάντηση στο «ξέρεις από Husker Du;» μπορεί να λειτουργήσει ως αξιόπιστο αισθητικό διαπιστευτήριο για το αν αξίζει ή όχι να περάσεις δυο ώρες με κάποιον στα μετώπισθεν του (όποιου) Gagarin, στα συναυλιακά διαλείμματα από την κανονική ζωή. Ας μετρηθούμε λοιπόν ξανά.
Radiohead - OKNotOK
Oasis - Be Here Now
The Verve - Urban Hymns
Αν στο δίλημμα Beatles ή Stones η σωστή απάντηση είναι Velvet Underground, τότε ανάμεσα στους Radiohead και τους Oasis η επιλογή των Verve δεν φαντάζει καθόλου άσχημη, σωστά; Όλα τα παραπάνω είναι φυσικά ανερμάτιστες σάχλες και τα διλήμματα πλασματικά (ακόμη και αν οι απαντήσεις είναι ολόσωστες), αλλά κάπως πρέπει να στηρίξω την προτροπή μου να ξηλωθείτε όχι για το επετειακό κουτί των πρώτων (τρία 180άρια βινύλιο, σπάνιο artwork, το σημειωματάριο του Thom Yorke, κ.α.) ή/και των δεύτερων (βινύλιο, CD, βιβλίο, σπάνιο white label sampler, κ.α.) αλλά για των τρίτων με τα έξι βινύλια που περιέχουν ηχογραφημένο υλικό που δεν ξέρατε καν ότι χρειάζεστε, γιατί πιθανότατα όντως δεν χρειάζεστε. Ε και;
The Jam - 1977 (40th Anniversary Box Set)
Ramones - Rocket To Russia (40th Anniversary Deluxe Edition)
Sex Pistols - Never Mind The Bollocks – 40th Anniversary Deluxe Edition
Έλα, εντάξει, ναι, πιάνω την ειρωνία του να κυκλοφορούν σε deluxe editions τρεις από τους καλύτερους punk δίσκους (ας μη συζητήσουμε τώρα αν και πόσο punk ήταν οι Jam). Πάμε παρακάτω. Ο καπιταλισμός μου έχει κλέψει προ πολλού την παρθενιά, οπότε ποιος είμαι εγώ που θα ψέξω όσους πάρουν τα συγκεκριμένα κουτιά που εγώ δεν θα πάρω μόνο και μόνο γιατί μου φαίνονται πολύ λάιτ; Ως προς τα έξτρα (ακυκλοφόρητα, συσκευασίες, βιβλία, και λοιπά συμπράγκαλα) εννοώ λάιτ. Εν πάση περιπτώσει, καλό είναι να θυμόμαστε και υπό συνθήκες άκρατου καταναλωτισμού ότι το 1977 ήταν το έτος που σωθήκαμε από τους «δεινόσαυρους», ακόμη και όσοι δεν είχαμε ακόμη γεννηθεί.
David Gilmour - Live at Pompeii
Είπα δεινόσαυρους και το μυαλό μου όλως τυχαίως πήγε στον David Gilmour που 45 χρόνια μετά την ιστορική εμφάνιση των Floyd στα ερείπια της Πομπηίας, επέστρεψε στον τόπο του εγκλήματος (#pollaplis). Μάλιστα τα δύο gigs ήταν οι πρώτες με κοινό ροκ συναυλίες που έγιναν στο συγκεκριμένο μνημείο, με τους 2600 θεατές να στέκονται ακριβώς εκεί που σφάζονταν οι μονομάχοι πριν από μερικές χιλιάδες χρόνια και το μεταφορικό νόημα ελπίζω να φαίνεται και σε εσάς τόσο εύκολο όσο σε μένα. Το όλο εγχείρημα που τιλτάρει την έννοια του στόμφου (ίσως και του Ράμφου), αποτυπώθηκε σε ένα κουτί 4 βινυλίων που θα πάρει μία προνομιακή θέση στο έπιπλο που έχουν για την τηλεόραση και τα sub woofer τους όσοι ανέκαθεν αγόραζαν σάουντρακ και συνεχίζουν να καπνίζουν πούρα «για τη γεύση». Ε, αυτά. Εσείς τι άλλα; Πότε θα ξεστολίσετε το δέντρο;
To 2003, λίγο μετά το θάνατο του Man In Black (σόρι για το λινκ αλλά δεν παλιώνει ποτέ αυτό το χωρατό), ο μέγας Rick Rubin που τον έβγαλε από τη μαρμάγκα με τα συγκλονιστικά American Recordings, έβαλε την υπογραφή του στο Unearthed, ένα box set με cd γεμάτα ακυκλοφόρητα τραγούδια από τις πολυετείς ηχογραφήσεις τους. Κάτι λέει για την αγορά της ποπ κουλτούρας που τρώει τις σάρκες της το ότι 14 χρόνια μετά, το κουτί επανακυκλοφορεί, για πρώτη φορά σε βινύλια, σε μία συσκευασία που σε κάνει να το λιγουρεύεσαι περισσότερο και από συγκεκριμένα σημεία του κορμιού της emrata. Για να το αποκτήσετε, βέβαια, κάποιο αόρατο χέρι θα κόψει απότομα ένα συγκεκριμένο σημείο του δικού σας κορμιού. Οπότε μήπως, λέω μήπως, να αναζητήσετε κάπου το box set με όλα τα American βινύλια; Κυκλοφόρησε πρόπερσι και αν το βρείτε, θα σας κοστίσει, σε σχέση με το Unearthed, τα μισά από τα ωραία σας λεφτάκια που κάτι μου λέει πως δεν σας περισσεύουν διότι έχετε να πληρώσετε τον ΕΝΦΙΑ και τα τέλη κυκλοφορίας.
David Bowie - A New Career In A New Town
Και σαν να μη μας έφτανε ο ΕΝΦΙΑ, έχουμε να υπολογίζουμε στο budget της χρονιάς και μερικές εκατοντάδες ευρώ για το τάμα στο μνήμα του μακαρίτη. Αυτό είναι το τρίτο κατά σειρά κουτί που κυκλοφορεί, καλύτερο από το δεύτερο, το οποίο ήταν χειρότερο από το πρώτο, τέλος πάντων, ας μην μακρηγορούμε, είναι το καλύτερο που έχει κυκλοφορήσει μέχρι στιγμής και το καλύτερο από όσα απομένουν να κυκλοφορήσουν ακόμη, για τα οποία αν θέλουμε να είμαστε απόλυτα ειλικρινείς, θα τα αγοράσουν κατά βάση κάτι τύποι που ψωνίζουν δίσκους με τη λογική των coffee-table λευκωμάτων, ενώ θα σταθεί στο ύψος της απέναντί τους η πλειοψηφία όσων (προσπαθούν να) ασχολούνται σοβαρά με τη δισκοθήκη τους. Σταματήστε ό,τι κάνετε και πατήστε τώρα το κουμπί. Σώστε την ψυχή σας.
U2 - The Joshua Tree: 30th-Anniversary Edition
Σουζάνα, Σουζάνα, Σουζάνα η πουτάνα η ζωή...τα έφερε έτσι ώστε να κλείσει τα 30 ο καλύτερος δίσκος των U2 (και από τους καλύτερους δίσκους όλων των εποχών) την ίδια χρονιά που οι ξεθυμασμένοι Ιρλανδοί κυκλοφόρησαν τον χειρότερο δίσκο της καριέρας τους. Κάποιοι αδαείς, βέβαια, χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για την ύπαρξη κάποιας αξίας σε αυτό το ανοσιούργημα Songs of Experience την τρίτη θέση στη year-end 50άδα του Rolling Stone για το 2017, αγνονώντας τις αποκαλύψεις στη βιογραφία του εκδότη του περιοδικού Jann Wenner, για το πως κατά καιρούς επέβαλε με το έτσι θέλω να φιγουράρουν στις λίστες με τα καλύτερα οι δίσκοι των φίλων του. Από την άλλη, το μυαλό όλων όσων παίρνουμε στα σοβαρά τα κείμενα του Alexis Petridis εύλογα πάει στο κακό με τα 4 αστεράκια που του χάρισε απλόχερα. Πίσω στο θέμα μας: ναι, το κουτί αξίζει τα λεφτά σας - τα ποια;
R.E.M. - Automatic For The People: 25th-Anniversary Deluxe Edition
(Να με συμπαθάτε, ήμουν 14 όταν αγόρασα αυτό το δίσκο)
The Beatles - Sgt Pepper’s Lonely Hearts Club Band 50th-Anniversary Super Deluxe Edition
The Beatles - The Christmas Records
Αν δεν έχετε πειστεί ακόμη για το ότι το Sgt Peppers που πενηντάρισε το 2017 άλλαξε το ρου της μουσικής, μάλλον δεν θα πειστείτε ούτε καν όταν διαβάσετε αυτό εδώ το άρθρο που το κάνει «πενηνταράκια», οπότε εκ των πραγμάτων δεν σας αφορά η ωραιότατη επανακυκλοφορία του. Από την άλλη, οι βαμμένοι μπιτλικοί θα πετάξουν τη σκούφια τους με το μποξάκι με τα εφτά χρωματιστά εφτάιντσα, αντίγραφα των χριστουγεννιάτικων μηνυμάτων που έστελνε η θεσπέσια τετράδα με τη μορφή flexi discs στο fan club τους. Ho ho ho!
The Doors - The Singles Limited Edition 7” Vinyl Box
Αν δεν το πιάσατε, ξαναδείτε το βίντεο.
Είτε συμφωνείτε, είτε διαφωνείτε, δύσκολα θα αντισταθείτε σε αυτό το μπουκέτο 20 επτάιντσων που κυκλοφόρησε η μπάντα του «μεθυσμένου μπούφου» με τον οποίο, αν κάποιος σας αρνηθεί ότι δεν έφαγε ένα σχετικό κόλλημα εκεί γύρω στην πέμπτη ή έκτη δημοτικού, να του κλείσετε την πόρτα στη μούρη του παπατζή.
Technically, που λέμε και στο Βόλο, εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με box-set, αλλά θα ήταν εντελώς αψυχολόγητη κίνηση η αγορά ενός ή δύο ή τριών και όχι και των τεσσάρων επανακυκλοφοριών των τεσσάρων Α-Ρ-Ι-Σ-Τ-Ο-Υ-Ρ-Γ-Η-Μ-Α-Τ-Ω-Ν του συναγωνιστή του Γιάνη. Μάλιστα, έχουν υποστεί ειδικό remastering στη μισή ταχύτητα - δεν έχω ιδέα τι ακριβώς σημαίνει τεχνικά, αλλά κάτι κάνει στ’ αυτιά σου γιατί άπαξ και ακουμπήσεις τη βελόνα στο βινύλιο που γυρίζει με 45 στροφές, νομίζεις ότι έχεις βρει το νόημα της ζωής.
