Με αφετηρία τους Ολλανδούς ζωγράφους του 17ου και του 18ου αιώνα και έργα που απεικονίζουν ολάνθιστα τοπία, ένα brand κοσμημάτων βαφτίζει την τελευταία του συλλογή "Floral Revolution- The art of blooming out of season", εμπνέεται και στολίζει με μπουκέτα λουλουδιών κομμάτια σμάλτου δουλεμένα στο χέρι.
Τα Enamel Era μετράνε περίπου δυο χρόνια ζωής και όπως φαίνεται προέκυψαν πολύ φυσικά. Η Λιλιάνα Αβρούσιν μεγάλωσε μέσα στο εργαστήριο σμάλτου του πατέρα της φτιάχνοντας καρφίτσες με πορτραίτα και διάφορα άλλα κοσμήματα. «Υπήρξαν αυτοί που βλέποντάς τα φορεμένα πάνω μου ζητούσαν να τους φτιάξω κάτι παρόμοιο ή που απλώς επέμεναν να μην εγκαταλείψω το σμάλτο».
Ασχολήθηκε και με άλλα πράγματα μέχρι τη στιγμή που μπήκε σε μια πολύμηνη περίοδο αποτυχημένων δοκιμών ώστε να κατορθώσει να δημιουργήσει την πρώτη της ολοκληρωμένη συλλογή. «Δεν είναι καθόλου τυχαίο αυτό που λένε ότι για κάθε σμάλτο, έχουν προηγουμένως καεί άλλα οκτώ».
Το brand δημιουργεί τα μόνα χειροποίητα κοσμήματα ζωγραφικής σε σμάλτο στην Ελλάδα. Πρόκειται για μια τεχνική που ανακαλύφθηκε στη Γαλλία του 17ου αιώνα. Αν και κάποιοι κωδικοί της σχεδιάστριας αναπαράγονται λόγω ζήτησης, στην πλειοψηφία τους τα Enamel Era αποτελούνται από μοναδικά κομμάτια.
Στην πρώτη της συλλογή βασίστηκε στη βικτωριανή εποχή αφού «η γκραβούρα απογειώνει το νεορομαντικό στυλ ενώ το χρώμα του λευκού σμάλτου αναδεικνύεται υπό το χειμερινό φως» ενώ κάποια στιγμή η σχεδιάστρια στράφηκε στο δέρμα και στις μορφές ζώων που έχουν ποικίλους συμβολισμούς στις λαϊκές παραδόσεις διαφόρων χωρών.
Όσον αφορά την τελευταία της συλλογή κοσμημάτων «από την παρθένο Μαρία και τον κρίνο της ως τον Μπερτ Στερν και την τελευταία φωτογράφιση που έκανε στην Μεριλιν Μονρόε ή ακόμα και μέσω του προβοκάτορα Ρόμπερτ Μέιπλθορπ, τα άνθη κάθε φορά συμβολίζουν κάτι εντελώς διαφορετικό».Όπως εξηγεί, αν και δεν έχει «κλειδώσει» σε ένα στυλ ή μια χρωματική παλέτα η Λιλιάνα Αβρούσιν προτιμά με όχημα το σμάλτο να ταξιδεύει μέσα στους αιώνες, αντλώντας από αυτούς έμπνευση.
Προσεχώς πρόκειται να δημιουργήσει μπρελόκ με γυάλινες θήκες φωτογραφιών που θα περιέχουν πορτραίτα σκύλων ενώ το καλοκαίρι θα επιστρέψει σε ιμπρεσιονιστικές τεχνοτροπίες. «Η τρέχουσα συλλογή ταιριάζει με όλα, το φλοράλ δεν έχει κάποια υπερβολή, φωτίζει το πρόσωπο, δίνει μια ευχάριστη νότα στο ντύσιμο. Είναι ευκολοφόρετο, διακριτικό, θηλυκό και σαγηνευτικό».
Αν και πρόκειται για ένα υποτιμημένο υλικό στην Ελλάδα, σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ισπανία και η Αυστρία το σμάλτο έχει την παράδοση του. Η Λιλιάνα Αβρούσιν φαίνεται όμως να πιστεύει πολύ σ’ αυτό. «Μέσα σε έναν άκρως βιομηχανοποιημένο κόσμο, υποτιμήθηκε η ανάγκη των ανθρώπινων κοινωνιών για αυθεντικότητα. Πλέον ακόμα και οι πολυεθνικές ποντάρουν στον επαναπροσδιορισμό της ταυτότητάς τους επενδύοντας στο packaging, ώστε τα προϊόντα τους να θυμίζουν κάτι το χειροποίητο».
Καθώς η ίδια πιστεύει σε έναν κόσμο βιώσιμο, που να αντέχει στο χρόνο εξηγεί πως «ένα σμάλτο αν δεν το πατήσει τρένο, μπορεί να ζήσει για αιώνες. Έτσι αποτελεί ένα μέσο για να επιστρέψεις σε μια εποχή».
