Θα μας πείτε δυο λόγια για τον Φοίβο;

Αφού αυτό ζήτησα από τους εκλεκτούς guests που τον Ιούνιο θα πλαισιώσουν τον Φοίβο στο νέο και αναπόφευκτα μεγαλεπήβολο (και το αντίστροφο) εγχείρημα που σύμφωνα με τον ίδιο θα είναι κάτι ανάμεσα στη Μάντρα του Αττίκ, στο Μάπετ Σόου και το Saturday Night Live, με θέα ένα αμαξοστάσιο με λεωφορεία, το νεκροταφείο του Κεραμεικού, τα δυτικά προάστια και πιο πέρα τη θάλασσα, ας τους προλογίσω με «δυο λόγια» γραμμένα σε ένα βιβλίο που ο Φοίβος μου έκανε την τιμή προλογίσει (και να συμπαρουσιάσει στην Αθήνα). Αυτά τα «δύο λόγια» ήταν, είναι και θα είναι για μένα αυτός ο τραγουδοποιός που κάποτε αποκάλεσα «δικό μας Morrissey» ενώ είναι απλά κάποιος που χωρίς να το κάνει θέμα (γιατί είμαστε όλοι εμείς που το κάνουμε), «τραγουδάει ιστορίες από τη δική του ζωή, ιστορίες γεμάτες κωμικοτραγικές χυλόπιτες, χαριτωμένες νευρώσεις, μικρούς θριάμβους, κυρίαρχες ανασφάλειες, αμήχανα βήματα, ιστορίες για μυγοχέσματα που δίνουν εντολές, ιστορίες για φράσεις που κανείς δεν τόλμησε να πει, ιστορίες για επίμονους σκύλους στο κέντρο της πόλης, ιστορίες για λουλούδια που φυτρώνουν στο πεζοδρόμιο, ιστορίες για όμορφα κορίτσια που έφυγαν και άλλα εξίσου όμορφα που ήρθαν για να μείνουν, ιστορίες για πατεράδες και γιους και τις βόλτες τους, ιστορίες με αλήθειες τόσο σπαρακτικά αληθινές που είναι σαν όλες εκείνες τις ιστορίες που ο καθένας έχει ζήσει μέσα και έξω από το κεφάλι του. Ιστορίες για όσα έχουμε κερδίσει και για όσα έχουμε χάσει. Ιστορίες για τα τίμια χάλια μας».

Ραντεβού στην Ταράτσα, φίλοι και φίλες και αγαπητά μας παιδιά. 

Θανάσης Αλευράς: Ο Φοίβος δεν σνομπάρει τη λαϊκότητα

Η επιθεώρηση και το ελληνικό βαριετέ που έχει πολύ έντονο επιθεωρησιακό στοιχείο, είναι ένα είδος που τα τελευταία χρόνια το σνομπάραμε, οι ίδιοι οι δημιουργοί. Σνομπάραμε Σνομπάραμε κατά κάποιο τρόπο τη λαϊκότητά ενός θεάματος που είναι απόλυτα ελληνικό.  Εμένα ιδιοσυγκρασιακά μου ταιριάζει αυτό το θέαμα πάρα πολύ.

Θέλω λοιπόν να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Φοίβο. Όταν ένας άνθρωπος με τέτοια καλλιτεχνική αξία, ευαισθησία και αισθητική το θυμάται ξανά και θέλει να το τιμήσει, αρχίζω σιγά σιγά να νιώθω ότι δίνεται ξανά αξία σε ένα είδος που πέρασε την κρίση του μέσα στα χρόνια. Αλλά όπως λέει κι ο Λειβαδίτης: «Κι όπως όλοι σε αγνόησαν έγινες η μεγάλη άγνωστη έρημος, όπου πολλοί θ’ αφήσουν τα κόκαλά τους».

---

Δήμητρα Γαλάνη: Ο Φοίβος είναι ο πιο «αθηναϊκός» δημιουργός

Πέρα από το ότι είναι ένα αξιαγάπητο πλάσμα, είναι κι ένας πολύ άξιος καλλιτέχνης και δημιουργός. Αυτό πια το ξέρουμε όλοι, δεν χρειάζεται η δική μου επαλήθευση. Το έχει αποδείξει με την πορεία του, με τη στάση του και πάνω απ’ όλα με το έργο του.

Σε ένα κάλεσμα, λοιπόν, του Φοίβου δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ. Θεωρώ ότι αυτό που ετοιμάζει είναι πολύ όμορφο, πολύ διαφορετικό. Είναι κάτι που μπορεί μόνο αυτός να κάνει. Θα δείτε κάτι ξεχωριστό, κάτι που μόνο οι παλιότεροι το ξέρουν σε κάποιο βαθμό. Παλιά, ξέρετε, ο κόσμος διασκέδαζε στα αναψυκτήρια, στα βαριετέ. Εδώ και πολλά χρόνια αυτά έχουν σταματήσει, όμως ο Φοίβος τα ανακαλεί και μάλιστα με μνήμες από τη Μάντρα του Αττίκ μέχρι τα όμορφα πράγματα που γινόντουσαν στην Αίγλη του Ζαππείου. Έχει μια ιστορία το εγχείρημα του Φοίβου. Γι’ αυτό είναι πολύ συγκινητικό ανακαλεί αυτόν τον πιο πολυμορφικό τρόπο διασκέδασης που λείπει πάρα πολύ σήμερα από την ψυχαγωγία.

Μαζί λοιπόν στην Ταράτσα θα πούμε και δικά μου πράγματα, και δικά του, θα είναι ένα πολύ ωραία φτιαγμένο θέαμα, γιατί είναι εξαιρετικοί όλοι οι συντελεστές που έχει κοντά του και θα τον βοηθήσουν να υλοποιήσει το όραμά του που είναι εντελώς δικό του. Οποιοδήποτε σχόλιο δικό μου δεν χωράει. Απλά το βρίσκω εξαιρετικά όμορφο. Δημιουργεί μια διαφορετική δροσιά σε αυτή τη φλεγόμενη πόλη από κάθε άποψη.

Ο Φοίβος είναι παιδί αυτής της πόλης, πηγάζει από το περιβάλλον και νομίζω ότι το έχει καταγράψει με μοναδικό τρόπο. Ίσως -και το λέω με την έννοια του μεγάλου αστικού κέντρου- να είναι ο πιο αθηναϊκός δημιουργός.

---

Γιάννης Ζουγανέλης: Ο Φοίβος δεν μοιάζει με κανέναν άλλο

Είναι ξεχωριστός γιατί έχει ένα δικό του, ιδιαίτερο τρόπο έκφρασης, που είναι συνυφασμένος μεν με παραδοσιακά ελληνικά βιώματα, αλλά με ευγενικό τρόπο. Τον διακρίνει μία αστική ευγένεια που εμένα μου πάει πάρα πολύ. Όπως μου πάει και ο σεβασμός που δείχνει απέναντι στους καλλιτέχνες του παρελθόντος που τον εμπνέουν.

Έχει συνέπεια σε επίπεδο δημιουργίας αλλά και στάσης ζωής - ας μην ξεχνάμε ότι δεν έχει παίξει σε κανένα lifestyle ταμπλό. Δεν τον διακρίνει η ματαιοδοξία. Τον χαρακτηρίζει μία σεμνότητα, χωρίς όμως να του λείπει και η περηφάνια.

Είναι ο τύπος Έλληνα που εγώ προσωπικά εκτιμώ. Ο Έλληνας που δεν κουβαλάει καμία γραφικότητα, που δεν επενδύει σε ευκολίες, που εμπνέει την αγάπη.

Όσο για τα τραγούδια του, είναι προφανές ότι έχει χαρακτήρα και δικό του ύφος, κι αν δεν είναι αυτό σημαντικό για την τέχνη, τότε τι είναι; Ο τρόπος που συνθέτει, ο τρόπος που τραγουδάει, και φυσικά οι στίχοι του - αν και φαντάζομαι ότι δεν θα έγραφε στίχους αν δεν μπορούσε να τους τραγουδήσει ο ίδιος - συνδυάζονται ιδανικά. Και είναι αυτός ο συνδυασμός που τον κάνει να μην μοιάζει με κανέναν άλλο.

---

Αργύρης Μπακιρτζής: Ο Φοίβος είναι μοναδικός, με τη θεματολογία του, τις μουσικές του, τον τρόπο του

Με τον Φοίβο έχω την αίσθηση πως είμαστε συγγενείς. Πιθανόν επειδή μου θυμίζει τον πατέρα μου (γεννήθηκαν την ίδια ημερομηνία) οδηγήθηκα στο να τρέφω  πατρικά συναισθήματα γι’ αυτόν. Έχουμε από χρόνια στενές οικογενειακές και πλήρους αμοιβαίας εμπιστοσύνης σχέσεις. Κάποτε τον φιλοξενήσαμε για μερικές μέρες στη Θάσο. Ήταν Καθαρή Δευτέρα και πετάξαμε αετό στις «Αλούπες» του Πρίνου. Βγήκαμε και φωτογραφίες. Σε μια απ’ αυτές, που επισυνάπτω, είμαστε τέσσερις γενιές μουσικών. Ο μπάρμπα Σταύρος Καραμανιώλας, 35 και βάλε χρόνια μεγαλύτερός μου, εγώ, 26 χρόνια μεγαλύτερος απ’ τον Φοίβο, κι αυτός, 20 και 25 χρόνια μεγαλύτερος απ’ τα παιδιά μου.

Το 1995, ο Σαββόπουλος μας ζήτησε (απ’ τους Χειμερινούς Κολυμβητές) να συμμετάσχουμε σε μια Πρωτοχρονιάτικη τηλεοπτική εκπομπή που ετοίμαζε, στην αγορά Μοδιάνο, ιερό τόπο για μας τους παλιούς Θεσσαλονικεις. Εμείς αρνηθήκαμε. Αν δεν απατώμαι, το ίδιο έκανε και ο Νίκος Παπάζογλου. Ο Σαββόπουλος μας αποκάλεσε μπαγιάτηδες, σωστά, αφού έτσι μας αποκαλούν οι Νότιοι όλους τους Θεσσαλονικείς, όπως εμείς αυτούς χαμουτζήδες, και κάλεσε τον νεαρό τότε χαμουτζή Φοίβο Δεληβοριά, ο οποίος, στην πρώτη ή σε μια απ’ τις πρώτες του τηλεοπτικές εμφανίσεις, ήταν εξαιρετικός. Το επεισόδιο αυτό μας συνέδεσε απ’ την αρχή κιόλας της μουσικής του καριέρας.

Με τον Φοίβο έχουμε τραγουδήσει πάρα πολλές φορές μαζί. Σε συναυλίες μας ως γκεστ σταρ αυτός ή εγώ, πιο συχνά ως ακροατές ο ένας του άλλου, που ανεβαίνουμε στο πάλκο για να τραγουδήσουμε μαζί. Τα τραγούδια του είναι δύσκολο να τα τραγουδήσει άλλος. Μου το ‘λεγε πάλι τις προάλλες ένας φίλος μουσικός. Ο μικρός γιος μου όμως τα παίζει στο πιάνο και τα τραγουδάει σωστά. Εγώ, ακόμη κι αυτά που τα νιώθω πολύ οικεία, όταν πάω να τα τραγουδήσω, σε μερικά σημεία σκοντάφτω. Τον Καθρέφτη, τον Πατώκο, μερικά ακόμη,  τα λέω αρκετά καλά. Αυτός τα δικά μου τραγούδια τα λέει εξαιρετικά και ιδιαίτερα. Είναι μοναδικός, με τη θεματολογία του, τις μουσικές του, τον τρόπο του, το ότι δεν φοβάται να εκτεθεί, ξεχωρίζει στα ίδια και τα ίδια που μας περιβάλλουν.

---

Νατάσα Μποφίλιου: Ο Φοίβος είναι παράδειγμα καλλιτέχνη

Το πόσο πραγματικά καλλιτέχνης είναι, το πόσο αεικίνητος δημιουργικά είναι μέσα στα χρόνια μας το έχει δείξει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ωραίας, μεγάλης πορείας του. Αλλά για ακόμη μία φορά επιβεβαιώνει ότι δεν βολεύεται σε ό,τι έχει κατακτήσει στο παρελθόν και βρίσκει για ακόμη μία φορά μία νέα ιδέα. Για μένα αυτό λειτουργεί ως παράδειγμα. Ο Φοίβος είναι παράδειγμα καλλιτέχνη, είναι παράδειγμα καλλιτεχνικότητας. Και έχει την πολύ μεγάλη ικανότητα να το συνδυάζει και με το πως είναι σαν άτομο. Για μένα αυτό έχει πολύ, πάρα πολύ μεγάλη σημασία.

Γι’ αυτό και η ακτινοβολία του μαζεύει γύρω του όλους αυτούς τους ανθρώπους, όπως συμβαίνει και τώρα με την Ταράτσα. Επειδή τυγχάνει να τους γνωρίζω όλους προσωπικά, εκτός από περίσσευμα ταλέντου, έχουν και περίσσευμα ευγένειας, ψυχής και προσωπικότητας. Νομίζω ότι αυτό θα λάμψει στην ταράτσα.

Και θα φανεί ότι δεν πρόκειται απλά για ένα πολύ ωραίο εγχείρημα, για το οποίο θα πούμε όλοι «ουάου, τι ωραία ιδέα σκέφτηκε πάλι ο Φοίβος», αλλά ότι είναι κάτι που θα κάνει τη διαφορά. Γι’ αυτό είναι μεγάλη μου χαρά που θα είμαι εκεί, δίπλα του. Μου δίνει την ευκαιρία να βρεθώ σε ένα χώρο που θεωρώ ότι αν ζούσα σε μια άλλη εποχή, κάπου εκεί πέρα θα ήμουν χωμένη. Βρίσκω κάτι από τον εαυτό μου μέσα σε όλη αυτή την ιδέα. Τον ευχαριστώ πάρα πολύ.

---

Άγγελος Παπαδημητρίου: Ο Φοίβος είναι η συνέχεια του Σαββόπουλου και του Αττίκ

Ανήκω σε παλιότερη γενιά, τα μαλλιά μου έχουν σχεδόν ασπρίσει, οπότε από την αρχή είδα τον Φοίβο κάπως σαν παιδί, σε καλλιτεχνικό επίπεδο, του Σαββόπουλου. Ο οποίος Σαββόπουλος ανέκαθεν έκανε κάτι σπάνιο, κάτι δύσκολο και δεν υπήρχε κανείς που να μπορεί να τον πλησιάσει. Με τίποτα. Άλλοι θα πήγαιναν περισσότερο προς το ροκ, άλλοι προς το λαϊκό… Αυτό το βάθος λοιπόν που είχε ο Σαββόπουλος δεν το έβρισκα πουθενά αλλού. Και ξαφνικά βλέπω ένα μικρό παιδάκι, για το οποίο βέβαια είχα ακούσει όλη τη μυθολογία που το ακολουθούσε, πως είχε πάει στον Χατζιδάκι και όλα αυτά τα πράγματα. Ένα παιδάκι που έχει αυτό το «κάτι».

Από την πρώτη στιγμή που τον γνώρισα ως καλλιτέχνη, τον θαύμασα. Γιατί μέσα σε αυτό το χάος των πολύ θερμόαιμων Ελλήνων, μου άρεσε αυτή η αποστασιοποίηση που τον διακρίνει. Ο Φοίβος είναι σαν να μη ζει τη ζωή του εν θερμώ, σαν να έχει σβήσει η φλόγα που καίει τα πάντα χωρίς διάκριση και να έχει μείνει η στάχτη που εκπέμπει θερμότητα. Αυτό είναι πολύ γοητευτικό.

Γενικά είμαι πολύ δύσπιστος. Ο Φοίβος όμως με κέρδισε με το έργο του στο οποίο είχα την αίσθηση ότι δίνεται ψυχή τε και σώματι. Όταν δε τον γνώρισα από κοντά, μου πήρε τα σώβρακα. Γιατί επιβεβαίωσα ότι τον διακρίνει μία ψυχραιμία και ταυτόχρονα η αλήθεια ενός νέου ανθρώπου που διεκδικεί τον δικό του ζωτικό χώρο με τα τραγούδια του που είναι σαν χρονογραφήματα της ζωής στην Αθήνα. Όπως ο Σαββόπουλος έχει συνάφεια με τον Αττίκ, έτσι και ο Φοίβος έχει συνάφεια με τον Σαββόπουλο, άρα και με τον Αττίκ. Είναι αυτοί δηλαδή που διηγούνται ωραίες ιστορίες. Είναι αφηγητές. Είναι οι χρονογράφοι της ζωής μας. Και να που συνεργαζόμαστε!

---

Λάκης Παπαδόπουλος: Ο Φοίβος είναι ο καλύτερος της γενιάς του

Ο Φοίβος Δεληβοριάς δεν είναι τυχαία περίπτωση. Υπήρξε παιδί-θαύμα με μία υπέροχη φωνή και ένα στίχο που έσπαγε κόκαλα με την ποιότητα και την ευρηματικότητά του. Παράλληλα είχε και ωραίες μελωδίες. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο που τον είχε ανακαλύψει ο Μάνος Χατζιδάκις σαν ταλέντο. Από μικρός έκανε σπουδαία πράγματα και τον ξεχώρισα και νομίζω ότι μαζί με μένα τον ξεχώρισε και όλος ο κόσμος που μπορεί να διακρίνει την ποιότητα. Τον ξεχώρισα και τον ξεχωρίζω. Είναι ο καλύτερος της γενιάς του.

Έχει μια ποιότητα και μου κάνει τρομερή εντύπωση πως μέσα στο τουρλουμπούκι το τσιφτετελοειδές στο οποίο αναλώνεται το μεγαλύτερο ποσοστό στην Ελλάδα, ο Φοίβος καταφέρνει να έχει και εμπορική αποδοχή, χωρίς μάλιστα να πηγαίνει σε χαζοεκπομπές και ακολουθώντας μια πορεία εντελώς προσωπική.

Μου αρέσει επίσης που αποτελεί ηγετική φυσιογνωμία στις κινήσεις των καλλιτεχνών σε όλη αυτή την ιστορία που γίνεται με την ΑΕΠΙ. Αν και εύχομαι να μην ασχοληθεί με αυτό περισσότερο απ’ όσο πρέπει, γιατί για μένα προέχει το μεγάλο ταλέντο που έχει. Αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Έχουμε συνεργαστεί και σε ένα δικό μου δίσκο, «Το Πικάπ του Λάκη», οπότε τον νιώθω και λίγο σαν γιο μου. Χαίρομαι ιδιαίτερα λοιπόν που ο «υιός μου ο Φοίβος» με έχει καλέσει στην ταράτσα του.

---

Λάμπρος Φισφής: Ο Φοίβος σε βάζει στο δικό του κόσμο

Ποτέ δεν είχα ιδιαίτερο πάθος με τη μουσική. Δεν ήμουν από αυτούς με συγκεκριμένο γούστο και προτιμήσεις που έχουν συλλογή από cd και μπορούν να σου επιχειρηματολογούν για ώρες γιατί τους αρέσει ένας καλλιτέχνης και μισούν έναν άλλο.

Ένα πράγμα όμως που πάντα μου άρεσε είναι όταν το τραγούδι σου λέει μια ιστορία. Όχι μια ιστορία για το πως ερωτεύτηκε κάποιος κεραυνοβόλα και ζει το όνειρο ή για το πως κάποιος χώρησε και τώρα είναι χάλια. Μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος. Μια ξεχωριστή ιστορία. Αυτό είναι κάτι που μου θεωρώ ότι ο Φοίβος κάνει πολύ καλά. Είναι ένας story teller που χρησιμοποιεί τη μουσική για να σου διηγηθεί κάτι και να σε βάλει σε ένα δικό του κόσμο που πολλές φορές είναι και δικός σου κόσμος.

---

Γιώργος Χατζηπαύλου: Ο Φοίβος ξέρει να φτιάχνει ιστορίες

Πρώτα από όλα είναι ένας εκπληκτικός story teller! Ο φίλος με τον οποίο είδατε το ίδιο πράγμα ή ζήσατε το ίδιο γεγονός αλλά θέλεις να το διηγηθεί εκείνος.

Ξέρει να φτιάχνει ιστορίες και να τις επενδύει μουσικά με ιδανικό τρόπο.

Είναι ο άνθρωπος που ευγνωμονώ γιατί έγραψε το “Εκείνη” και μέσα σε 5 λεπτά έβαλε σε τάξη όλα όσα οι άντρες έχουμε άτακτα στο νου για τη μάνα μας και προσπαθούμε επί ματαίω να εκφράσουμε είτε σε μας είτε σ΄ Εκείνη.

Τέλος, είναι εξαιρετικός γνώστης του stand up comedy. Έχω προσπαθήσει επανειλημμένα να βρω κάτι που να μην γνωρίζει σχετικά κι έχω αποτύχει.

Ραντεβού στην Ταράτσα!