Ξεκίνησαν ως αγαπημένα "indie" παιδιά της ΝΜΕ. Έκτοτε από άλλη μία υποσχόμενη μπάντα με καταβολές από τους Stone Roses, τους Oasis και τους Primal Scream εξελίχθηκαν σε μεγάλο όνομα φεστιβαλικού βεληνεκούς και με ήχο που πατά με το ένα πόδι του στις κιθάρες και το άλλο στην electro. Λίγο πριν οι αγαπημένοι του ελληνικού κοινού Kasabian εμφανιστούν για τρίτη φορά στην Ελλάδα (ως headliners του Ejekt Festival στις 14 Ιουλίου), η Popaganda αξιολογεί τη δισκογραφία τους ζητώντας τη βοήθεια του τραγουδιστή τους, Tom Meighan.
6
For Crying Out Loud (2017)
Mπορεί ο Tom Meighan να δήλωσε στο ΝΜΕ ότι αυτό είναι το καλύτερο album τους ως τώρα, αλλά στο δικό μας countdown έρχεται τελευταίο και καταϊδρωμένο στην έκτη θέση. Συναυλιακά anthems προορισμένα για στάδια στον μάλλον πιο electro αλλά και pop δίσκο τους. Ο ίδιος ο frontman τους πάντως μιλώντας στην Popaganda ξαφνιάζει, λέγοντας πως φτιάχνοντας τον δίσκο «ακούγαμε κλασικό rock 'n' roll». Τα κομμάτια έχουν κάτι από Arctic Monkeys ("Ill Ray (TheKing)") ενώ ορισμένα θα ακούγονταν με χαρακτηριστική ευκολία και σε κάποιο beach bar ("Wasted").
Λίγα λόγια και για τις συνθήκες υπό τις οποίες γράφτηκε το album: όσο ο κιθαρίστας Sergio Pizzorno (που ανέλαβε και την παραγωγή του δίσκου) έπνεε σε πελάγη έγγαμης ευτυχίας, ο frontman Tom Meighan πάλευε με τους προσωπικούς δαίμονες της κατάθλιψης: «Νομίζω πως έτσι κι αλλιώς αυτά που πέρασα τον τελευταίο χρόνο αντικατοπτρίζονται στον δίσκο, η εσωτερική αναζήτηση στην οποία βρισκόμουν. Γι’ αυτό άλλωστε και ο δίσκος λέγεται For Crying Out Loud. Όλο αυτό που πέρασα με ταρακούνησε».
Τι ν' ακούσω; "Ill Ray (TheKing)", "Put You Life On It", "In Love With A Psycho".
5
Empire (2006)
Στο δεύτερο album τους αφήνουν για λίγο στην άκρη τους Stone Roses τους οποίους «προσκυνούσαν» στο ντεμπούτο τους και πιάνουν τους μεγάλους της brit pop σχολής Oasis - περισσότερο της εποχής του Be Here Now. Ο ήχος είναι σίγουρα πιο μεγαλόπνοος από το ντεμπούτο τους. Και μπορεί μεν να είχαν ήδη εμφανιστεί την προηγούμενη χρονιά στο Other Stage του Glastonbury αλλά παρέμεναν μια μπάντα που ήταν παρέα από το σχολείο. Αυτή είναι και η κινητήρια δύναμή τους, σύμφωνα με τον Tom: «Πιστεύω ότι το γεγονός ότι είμαστε φίλοι μόνο πιο κοντά καταφέρνει να μας φέρνει, σε κάθε επίπεδο. Κρατάει το πνεύμα στην μπάντα και αναδύει την ευτυχία στην μουσική μας».
Τι ν' ακούσω; "Empire", "Shoot The Runner", "Me Plus One".
4
West Ryder Pauper Lunatic Asylum (2009)
Αρκετά πριν δηλώσουν..."In Love With A Psycho", κάτι τους έτρωγε με την «τρέλα» καθώς ο τίτλος του τρίτου τους album προέρχεται από ψυχιατρικό νοσοκομείο στο Δυτικό Workshire αν και σύμφωνα με τον Sergio Pizzorno, απλά επιλέχθηκε γιατί ακουγόταν ωραίο. Εδώ οι Kasabian φέρνουν για πρώτη φορά στο προσκήνιο το ηλεκτρονικό στοιχείο στον ήχο τους, το οποίο θα απογειώσουν στην συνέχεια, μαζί με μία cockney αλητεία. Κατά τ' άλλα, ο ήχος έχει κάτι...ναπολεόντειο, όπως άλλωστε υποδηλώνει και το ντύσιμό τους στο εξώφυλλο του δίσκου και κάτι εμφανώς κινηματογραφικό που πότε ακούγεται σαν ταιριαστό soundtrack σε επικό spaggheti western ("Take Aim") και πότε ο Tom θυμίζει Alex Turner ("Thick As Thieves").
Αλλά μιας και πιάσαμε την τρέλα, πες μας Tom, πώς είναι τελικά να είσαι "In Love With A Psycho"; «Δεν ξέρω, δεν είμαι!». Ουπς.
Τι ν' ακούσω; "Take Aim", "Thick As Thieves", "Vlad The Impaler", "Fire".
3
Kasabian (2005)
Με αρκετό αέρα Madchester ώστε να θεωρούνται άξια πνευματικά τέκνα των Stone Roses και ψυχεδέλεια α λα Screamadelica. Οι Kasabian ανακηρύσσονται η απόλυτη NME μπάντα, πιο πάνω σε εμπορικό επίπεδο από τους υπόλοιπους της ίδιας, πάνω κάτω φουρνιάς, Razorlight, Franz Ferdinand, Libertines και Arctic Monkeys.
Δώδεκα χρόνια μετά βέβαια, οι Kasabian και οι Arctic Monkeys ανήκουν πια για τα καλά στo mainstream: Όπως λέει στην Popaganda ο Tom Meighan: «Οι Arctic Monkeys έχουν φοβερή σκηνική δύναμη και μεγάλο fanbase. Και επίσης, έχουν μεγάλη αποδοχή στο ραδιόφωνο και τον Tύπο». Κι εσείς δεν πάτε πίσω, όμως, Tom...
Τι ν' ακούσω; "Club Foot", "L.S.F.", "Butcher Blues".
2
Velociraptor! (2011)
Εδώ έχουμε μάλλον τον πιο πειραματικό και πολυσυλλεκτικό δίσκο της μπάντας. Από το «ο-Jagger-του-Paint-It-Black-συναντά-τον-Damon-Albarn» πνεύμα του opening track "Let's Roll Just Like We Used To" μέχρι το γκρουβάτο mid-tempo hit single "Days Are Forgotten" χωράνε πολλά στα ενδιάμεσο: το "La Fee Verte" που είναι το δικό τους άτυπο "Lucy In The Sky With Diamonds", το big beat του "Velociraptor!" και το ανατολίτικο φινίρισμα του "Acid Turkish Bath(Shelter For The Storm)". Πλέον, είναι εμφανές ότι πρόκειται για μία μπάντα που δεν είναι πια σχολική παρέα, αλλά επαγγελματίες με αυτοπεποίθηση και έτοιμοι για headline slots σε φεστιβάλ. Καλομελετάτε κι έρχεται....
Τι ν' ακούσω; "Days Are Forgotten", "Goodbye Kiss", "La Fee Verte", "Velociraptor!", "Acid Turkish Bath(Shelter For The Storm)".
1
48:13 (2014)
Φανταστείτε στις ηχογραφήσεις του XTRMNTR των Primal Scream ο Liam Gallagher να αναλάμβανε τα φωνητικά, ενώ στο βάθος ακουγόταν ασταμάτητα στο repeat το "Crystal" των New Order. Οι Kasabian γράφουν τον πιο μεστό και ολοκληρωμένο δίσκο τους και αποδεικνύουν ότι είναι πλέον πέρα για πέρα υπολογίσιμοι παίκτες στα ευρωπαϊκά headline slots και για του λόγου το αληθές, την ίδια χρονιά αναλαμβάνουν τα headline ηνία στο Glastonbury.
Αν και πλέον είναι εμφανές ότι είναι επαγγελματίες stadium rock βεληνεκούς, ο Tom Meighan επιμένει: «Η επιτυχία δεν είναι κάτι που μας επηρεάζει, γράφουμε έτσι κι αλλιώς μουσική για να απευθυνθούμε στον κόσμο». Πάντα σε...διάρκεια "48:13" να μας απευθύνεστε Tom...
Τι ν' ακούσω; "bumblebee", "treat", "glass", "eez-eh".
