Ο χορευτής Enrico Ticconi αλλάζει διαρκώς ταυτότητες και, εμπαίζοντας την έννοια του πραγματικού, μας καλεί να σκεφτούμε τη σάρκα και τα οστά μας. Μιλάμε για το “Rasp Your soul” το εναρκτήριο έργο της σειράς The Staggered Dances of Beauty, της ελληνίδας χορογράφου Kat Valastur που ζει και δημιουργεί στο Βερολίνο. Η Valastur απαντά στις ερωτήσεις της Popaganda λίγο πριν το Rasp Your Soul ανέβει στην κεντρική σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση.
Τι θα πραγματεύεται η σειρά έργων The Staggered Dances of Beauty της οποίας το Rasp Your Soul, αποτελεί εναρκτήριο σόλο; Μου αρέσει να δουλεύω στον χρόνο, οπότε όταν δουλεύω ένα έργο θέλω να το σκέφτομαι σε μια συνέχεια, οπότε και φτιάχνω κύκλους έργων, όπως το Oh! Deep sea corpus I-IV, το Marginal sculptures of Newtopia. Το Staggered dances of Beauty είναι εμείς, κάτω από στοιβάδες οργανικού, συνθετικού, πολιτισμικού δέρματος.
Γιατί ο τίτλος Rasp Your Soul; Ο τίτλος του έργου δεν περιγράφει το έργο, αλλά αν σκεφτείς τη δυναμική του ρήματος, και την ίδια την πράξη; Μετά πρέπει να δεις το έργο…
Πώς δουλέψατε με τον Ενρίκο Τικόνι; Ποιος ο στόχος; Με τον Ενρίκο Τικόνι δουλεύω από το 2012, καταλαβαίνει τη δουλειά μου, έχουμε κώδικα και ήθελα να κάνω ένα σόλο για αυτόν. Υπήρχαν κάποιες σκέψεις και ήθελα να δουλέψω με τη φωνή αλλά με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Ήθελα να βρω ένα ιδιαίτερο τύπο σώματος που να είναι ρευστό και συνεχώς μεταλλασσόμενο σε σχέση με αυτά που το καθορίζουν και ακόμη πιο πέρα, σαν ένα ίχνος από το παρελθόν και από το μέλλον. Με αυτές τις αρχές αρχίσαμε να δουλεύουμε.
Ποιες είναι οι διαφορές και ποιες οι ομοιότητες της σκηνής του χορού στην Αθήνα και στο Βερολίνο; Υπάρχει περισσότερη κίνηση, γιατί υπάρχουν περισσότεροι καλλιτέχνες και επίσης από διαφορετικές εθνικότητες. Η πόλη είναι πλούσια όσον αφορά στη διαφορετικότητα των καλλιτεχνικών ταυτοτήτων που τη διαμορφώνουν. Και επίσης υπάρχει ένα εκπαιδευτικό κέντρο με ανοικτό πνεύμα και με αρκετό πειραματισμό. Βέβαια όπου και αν είσαι υπάρχουν προβλήματα και η ανάγκη να τα υπερβείς όπως και να συνεχίσεις να δημιουργείς είναι κοινό για όλους. Ελπίζω κάποια στιγμή να δω την Αθήνα να πειραματίζεται περισσότερο, ελπίζω το εκπαιδευτικό κομμάτι να αλλάξει ριζικά σύντομα, και ελπίζω να δω στο μέλλον πιο δυναμικά τις γυναίκες δημιουργούς.
Αντιμετωπίζετε πιο εγκεφαλικά και με τη λογική τον χορό όπως έχετε δηλώσει. Το συναίσθημα πώς προκύπτει από την πλευρά των θεατών; Δεν ξέρω πότε το είπα αυτό αλλά μάλλον θα μιλούσα για τον τρόπο που βλέπω κάτι όταν δουλεύω, που έχει λογική, όχι απαραίτητα μια κοινή λογική, αλλά κάτι που εγώ μπορώ να καταλάβω και με αυτό μπορώ να προχωρήσω βαθύτερα σ’ αυτό που φτιάχνω. Τώρα δεν ξέρω τι κάνει το έργο στον θεατή γενικά, οπότε δεν ξέρω πώς προκύπτει το συναίσθημα του θεατή. Ελπίζω να προκύπτει και σκέψη και συναίσθημα, γιατί το έργο είναι φτιαγμένο από αυτά και από άλλα που δεν ορίζονται, αλλά ελπίζω ότι τελικά κάπου είναι και κοινά μεταξύ ανθρώπων.
Τι είναι το σώμα του χορευτή, τι είναι το σώμα του θεατή κατά τη διάρκεια μιας περφόρμανς; Όριο.
