Γιατί τα Kορίτσια Aγαπούν Τόσο Πολύ τον Παύλο Παυλίδη;

Υπάρχουν δύο αγόρια στην ελληνική μουσική σκηνή που τα κορίτσια τους έχουμε ιδιαίτερη αδυναμία. Το πρώτο είναι ο Φοίβος Δεληβοριάς και δεν χρειάζεται καν να αναρωτηθούμε γιατί. Και μόνο το «Εκείνη» να είχε γράψει, θα ήταν ο παντοτινός αγαπημένος μας. Αλλά δεν του έφτανε αυτό. Συνέχισε με τα «Αυτή που Περνάει», «Χάλια», «Καταφύγιο» και μια πληθώρα άλλων τραγουδιών που αποθεώνουν τη γυναικεία υπόσταση σε κάθε της μορφή. Ο Φοίβος, τελικά, είναι αυτός που με ανακούφιση θα παρουσιάσουμε στα σόγια. 

Η περίπτωση του Παύλου Παυλίδη όμως είναι διαφορετική. Αυτόν τον αγαπούμε διαφορετικά. Σε όλες μας θυμίζει ένα αγόρι που είχαμε κάποια στιγμή κι ενώ τον θέλαμε σαν τρελές κι όταν μας κοιτούσε λιώναμε και είχαμε όλες εκείνες τις μικρές στιγμές που μας έκαναν να αισθανόμαστε ότι ήμασταν εμείς οι δυο against humanity, ξέραμε κατά βάθος ότι στο τέλος εμείς θα κλαίγαμε με μαύρο δάκρυ γιατί αυτός είναι πολύ μπερδεμένος και μοναχικός και «αλλού» για να μπορεί να μοιραστεί την καθημερινότητα μαζί μας. Γιατί λοιπόν του έχουμε τόση μεγάλη αδυναμία;

Γιατί αγαπάει τη θάλασσα, είναι «αυτός που όλο τα κύματα κοιτάει» και τα μυστικά της μέρη εκεί που «βασιλεύουν οι μάγισσες. Βουλιάζουνε στο βυθό και σε βγάζουνε στον αφρό» με αποτέλεσμα να τον φαντάζεσαι σε εκείνη την σκοτεινή παραλία «στο νησί τις γαλάζιες νύχτες».

Γιατί είναι λιγομίλητος, όχι επειδή είναι «βαρύς», αλλά γιατί δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Στο ξεκαθαρίζει κιόλας «όμορφη μέρα δεν έχω κάτι να σου πω» για να μην γίνονται παρεξηγήσεις. Άλλωστε ένα από τα πιο λατρεμένα κομμάτια του το βάφτισε «Σιωπή». Τι άλλο πια να (μη) σου πει για να καταλάβεις;

Γιατί είναι αυτοκαταστροφικός και σε καλεί να το πάτε μαζί μέχρι τέλους, «θα πέσουμε απόψε, σαν δυο μετεωρίτες, που αρπάζουνε φωτιά, μεσ’ στην ατμόσφαιρα και πάνε» κι ως γνωστόν αυτούς θέλουμε, μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας.

Αφήνει όμως και την υπόνοια μια μικρής χαραμάδας φωτός, «Μη με ρωτάς αν η αγάπη ανασταίνει μου είπε κάποιος κάποτε το είδε να συμβαίνει» η οποία δεν είναι σίγουρο ότι υπάρχει και γι’ αυτό γίνεται ακόμα περισσότερη ποθητή. Επιπλέον επειδή δεν μπορεί αυτός να βρει τον δρόμο του για εκεί σε πιάνει εσένα η τρέλα να τον πας «πέρα από τα πέρατα πέρα από τα πέρα μέρη».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

... να θυμάσαι ξανά τη Φωτιά στο Gagarin

Γιατί είναι ευαίσθητος και δεν έχει πρόβλημα να το δείξει χωρίς ταυτοχρόνως να το επιδεικνύει. Το καταλαβαίνεις όταν τον ακούς να τραγουδάει: «Άνθρωποι που περπατούν στο δρόμο, λες κι ακολουθούν κάποιο νεκρό,  άνθρωποι χαμένοι μες στο χρόνο, όπως κι εγώ. Άνθρωποι που δεν μπορούνε να πούνε σ’ αγαπώ. Στέκονται μπροστά στον ίδιο τοίχο λες και βλέπουν κάτι φοβερό,  λύνουν διαρκώς τον ίδιο γρίφο, όπως κι εγώ. Άνθρωποι που ζουν στον διπλανό ουρανό». Enough said.

Γιατί αν και θλιμμένος έχει δίψα για ζωή και μαζί του τραγουδάς με όλη τη δύναμη της φωνής σου «πάρε με στη χώρα που χορεύουν όλοι,  όλη όλη μέρα».

Γιατί έχει γράψει τραγούδια για κορίτσια, για τη Ρίτα που «αλλάζει τώρα πια δεν την τρομάζει, η νύχτα τα φώτα, όχι πια, όχι όπως πρώτα», για τη Μαίρη που «λέει να πάει απόψε σινεμά., Τι να την κάνει την παλιά ζωή της; Μου `στειλε μήνυμα γι'απόψε στις εννιά, σε μια σκηνή να σκοτωθώ μαζί της» και για τη Λόλα «που τα καίει όλα, όλα».

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σε αυτήν την συνέντευξη ο Παύλος Παυλίδης μας μαθαίνει μια καινούρια λέξη, την «Αποαπερισκεψία»

Γιατί έχει πιάσει το νόημα, πως μόνο ότι ζούμε τώρα μετράει. «Δε μας μένει πια καιρός, πες μου ότι έχεις να μου πεις, σήμερα, σήμερα», όλα τα άλλα είναι θεωρίες και φοβίες. Και σαν να μην φτάνει αυτό (που φτάνει εδώ που τα λέμε) σου υπόσχεται ότι «θα' μαι πάντα εγώ μες το όπλο σου σφαίρα, να σκοτώνεις αυτούς που σκοτώνουν τη μέρα» και τον πιστεύεις.

Γιατί μας έχει κάνει να κλάψουμε με τη «Σιωπή» και να χορεύουμε σαν τρελοί με «Τώρα Αρχίζω Και Θυμάμαι».

Γιατί έχει γράψει το «Αλλάζει πρόσωπα η θλίψη» και κάθε φορά που βρίσκεσαι σε συναυλία του νιώθεις ότι εσύ είσαι εκείνο το κορίτσι που «χορεύει, κι ύστερα πετάει, πάνω απ’ τα μπαρ και τα ηχεία».

Και γιατί έχει δυνατό βλέμμα, κι ας κοιτάει χαμηλά όταν ανάβει τσιγάρο πάνω στη σκηνή και παίζει κιθάρα τραγουδώντας. «Ξέρω ένα σπίτι εκεί κοντά στον ουρανό εκεί που θα με βρεις, εκεί που θα σε βρω».