Κλείσιμο σε 10 δευτερόλεπτα..
Κλείσιμο
Κλείσιμο σε 10 δευτερόλεπτα..
Κλείσιμο

Στο σταυραητό, του Κώστα Κρυστάλλη

«Από μικρό κι άφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου»

--

Σ Τ Ο  Σ Τ Α Υ Ρ Α Η Τ Ο 

του Κώστα Κρυστάλλη

--

Από μικρό κι άφαντο πουλάκι, σταυραητέ μου
παίρνεις κορμί με τον καιρό και δύναμη κι αγέρα,
κι απλώνεις πήχες τα φτερά και πιθαμές τα νύχια,
και μες στα σύγνεφα πετάς, μες στα βουνά ανεμίζεις∙
φωλιάζεις μες στα κράκουρα, συχνομιλάς με τ’ άστρα,
με τη βροντή ερωτεύεσαι, κι απιδρομάς και παίζεις
με τ’ άγρια αστροπέλεκα και βασιλιάν σε κράζουν
του κάμπου τα πετούμενα και του βουνού οι πετρίτες.

Έτσι εγεννήθηκε μικρός κι ο πόθος μου στα στήθη,
κι απ’ άφαντο, κι απ’ άπλερο πουλάκι, σταυραητέ μου,
μεγάλωσε, πήρε φτερά, πήρε κορμί και νύχια,
και μου ματώνει την καρδιά, τα σωθικά μου σκίζει∙
κι έγινε τώρα ο πόθος μου αητός, στοιχειό και δράκος,
κι εφώλιασε βαθιά βαθιά μες στ’ άσαρκο κορμί μου,
και τρώει κρυφά τα σπλάχνα μου, κουφοβοσκάει τη νιότη.
Μπεζέρισα να περπατώ στου κάμπου τα λιοβόρια.
Θέλω τ’ αψήλου ν’ ανεβώ∙ ν’ αράξω, θέλω, αητέ μου,
μες στην παλιά μου κατοικιά, στην πρώτη μου φωλιά μου,
θέλω να αράξω στα βουνά, θέλω να ζάω μ’ εσένα.
Θέλω τ’ ανήμερο καπρί, τ’ αρκούδι, το πλατόνι,
καθημερινή μου κι ακριβή να τα ‘χω συντροφιά μου.
Κάθε βραδούλα, κάθε αυγή, θέλω το κρύο τ’ αγέρι
να ‘ρχεται από τη λαγκαδιά, σα μάνα, σαν αδέρφι
να μου χαϊδεύη τα μαλλιά και τ’ ανοιχτά μου στήθη.
Θέλω η βρυσούλα, η ρεματιά, παλιές γλυκές μου αγάπες,
να μου προσφέρνουν γιατρικό τ’ αθάνατα νερά τους,
θέλω του λόγγου τα πουλιά με το κελαϊδισμό τους
να με κοιμίζουν το βραδύ, να με ξυπνούν το τάχυ.
Και θέλω να ‘χω στρώμα μου, να ‘χω και σκέπασμά μου
το καλοκαίρι τα κλαδιά και τον χειμώ τα χιόνια.
Κλωνάρια απ’ αγριοπρίναρα, φουρκάλες από ελάτια
θέλω να στρώνω στοιβανιές κι απάνου να πλαγιάζω,
ν’ ακούω τον ήχο της βροχής και να γλυκοκοιμιέμαι.

Από ημερόδεντρον, αητέ, θέλω να τρώω βαλάνια,
θέλω να τρώω τυρί αλαφιού και γάλα απ’ άγριο γίδι.
Θέλω ν’ ακούω τριγύρω μου πεύκα κι οξιές να σκούζουν,
θέλω να περπατώ γκρεμούς, ραϊδιά, ψηλά στεφάνια,
θέλω κρεμάμενα νερά δεξιά ζερβά να βλέπω.
Θέλω ν’ ακούω τα νύχια σου να τα τροχάς στα βράχια,
ν’ ακούω την άγρια σου κραυγή, τον ίσκιο σου να βλέπω.
Θέλω, μα δεν έχω φτερά, δεν έχω κλαπατάρια,
και τυραννιέμαι, και πονώ, και σβυέμαι νύχτα μέρα.
Παρακαλώ σε, σταυραητέ, για χαμηλώσου ολίγο,
και δώσ’ μου τες φτερούγες σου και πάρε με μαζί σου,
πάρε με απάνου στα βουνά, τι θα με φάη ο κάμπος!

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΗΜΕΡΑΣ
NEWS
Save