Σας έχει συμβεί κι εσάς να τον/την γνωρίσετε, να ενθουσιαστείτε, να είναι αμοιβαίο, να βγαίνετε, να περνάτε πολύ ωραία, να μένετε σπίτι του/της, να μένετε σπίτι σας, να περνάτε ακόμη πιο ωραία, να πείτε «εδώ είμαστε» και μετά... να γνωρίσετε τους φίλους και τις φίλες του/της;
Δεν είστε οι μόνοι. Το θέμα «η παρέα του άλλου» είναι ένα ζήτημα που απασχολεί περισσότερο τα ζευγάρια απ' ότι το παραδέχονται κι ο λόγος είναι απλός. Ακόμη κι όταν δεν ταιριάζουμε με τους φίλους του/της, ακόμη και όταν τους αντιπαθούμε ξέρουμε πόσο σημαντικό πράγμα είναι η παρέα, το βλέπουμε από τη δική μας καθημερινότητα. Εδώ που τα λέμε οι φίλοι υπήρχαν στη ζωή του/της πριν από εμάς, εμείς είμαστε το νέο πρόσωπο, εμείς μπαίνουμε κάπου που υπάρχουν ήδη κανόνες και καλούμαστε να μάθουμε να παίζουμε με αυτούς. Τι γίνεται όμως όταν δε θέλουμε (κι έχουμε τους λόγους μας γι’ αυτό);
«Τους βαριέμαι λίγο», λέει η Δέσποινα. «Ποιους;», ρωτώ γιατί η κουβέντα ειπώθηκε ξεκρέμαστη. Πριν από λίγο μιλούσαμε για τις κατσαρίδες που δεν αντέχουμε ούτε να τις εξοντώνουμε και προφανώς δεν μπορούσα να κάνω τη σύνδεση. «Τους φίλους του», απάντησε η Δέσποινα. Είχε έρθει ο καιρός επιτέλους να το ομολογήσει. Ήταν ένα χρόνο μαζί με τον Ηλία. Ήταν καλά μαζί. Δεν ήταν καλά μαζί με τους φίλους του. Έβγαιναν και το μοναδικό θέμα συζήτησης ήταν τα ποδήλατα, λογικό αφού ήταν μια παρέα που γνωρίστηκε σε ποδηλατάδες στον Υμηττό κι ενώ ήταν πολύ έξυπνα, δραστήρια παιδιά, το πάθος τους για το χόμπι που έκαναν ήταν τόσο μεγάλο που μονοπωλούσε τις κουβέντες τους. Κι εντάξει, μια, δυο, τρεις φορές που δεν πήγε μαζί τους, του είπε «βγες με τους φίλους σου να ξεσκάσεις», αλλά πόσες φορές να το πει αυτό όταν ο Ηλίας την καλεί κάθε, μα κάθε, φορά;
Κι αν η βαρεμάρα σας φαίνεται μια ήπια περίπτωση διατάραξης των σχέσεων μεταξύ συντρόφου και παρέας, υπάρχουν και πιο μπερδεμένες, δυσεπίλυτες καταστάσεις. Η Δήμητρα ήταν φίλη και του Γιώργου, αλλά κυρίως ήταν της Ντίνας, πριν αυτοί γνωριστούν, τα πέντε χρόνια που ήταν μαζί κι αφού χώρισαν. Αλλά κάπου εκεί με τον χωρισμό άρχισαν και τα μικρά, παρανοϊκά δράματα. Ο Γιώργος άρχισε να ζητάει από τη Δήμητρα να μεσολαβήσει για να τα ξαναβρούν με την Ντίνα κι αυτό ήταν ήδη περίεργο γιατί η Δήμητρα είχε μια λίγο διαφορετική άποψη «Όταν η Ντίνα ρώτησε τη γνώμη μου για το τι να κάνει της είπα ότι το πιο σωστό ήταν να το πάρει απόφαση και να χωρίσει γιατί είχαν πολλά προβλήματα και συνεχώς φορτώνονταν κι άλλα. Η Ντίνα είχε μιζεριάσει σε αυτή τη σχέση». Κι έτσι ο Γιώργος, που αγνοούσε αυτή την πτυχή της ιστορίας έπαιρνε και ξαναέπαιρνε τηλέφωνα στη Δήμητρα και της ζητούσε να πει καμιά καλή κουβέντα για να επιστρέψει η Ντίνα «πιο γρήγορα». Η Δήμητρα προσπαθούσε να του ανοίξει τα μάτια για να το πάρει απόφαση, η Ντίνα δε γύρισε ποτέ, ο Γιώργος έχει άλλη γκόμενα.
Άλλη περίπτωση είναι όταν οι φίλοι μας δεν συμφωνούν με την επιλογή συντρόφου. Και μας το λένε, και καλά κάνουν, αλλά μέχρι εκεί. Θέλω να πω ότι αν έχουν δει κάτι πολύ συγκεκριμένο που δεν τους κάθεται καλά τη γνώμη τους μπορούν να την εκφράσουν. Να πουν για παράδειγμα: «Ρε συ, ο Κώστας κομματιάζεται κάθε φορά που βγαίνει έξω από το πολύ ποτό. Εσένα δε σε χαλάει αυτό; Εγώ δε θα την πάλευα να τον κουβαλάω κάθε φορά στο σπίτι». Αν ο άλλος έχει αντοχές και μπορεί να δεχθεί πράγματα που εσύ δε θα δεχόσουν, αυτό είναι δική του επιλογή και ευθύνη. Δε μιλάω βέβαια για συμπεριφορές που αντικειμενικά θέτουν σε κίνδυνο τον άλλον. Αν μια φίλη μου κακοποιούταν από τον σύντροφο της δε θα την ρωτούσα «ρε Στέλλα, δε σε πειράζει που ο Γιάννης σε σαπιακιάζει στο ξύλο;», αλλά θα έκανα τα αδύνατα δυνατά για να την απομακρύνω από τον Γιάννη, να της προσφέρω ασφαλές καταφύγιο και να καταγγείλω τον θύτη.
Ευτυχώς, αν και οι δυσκολίες συνύπαρξης με τους φίλους του συντρόφου είναι υπαρκτές υπάρχουν κι εκείνες οι εξαιρετικές περιπτώσεις που είσαι ευτυχής γιατί θα αποκτήσεις κι εσύ έναν νέο φίλο ή φίλη, κάποιον που θα μπορείς να βγεις μαζί του έξω για ποτό, να κάνετε παρέα, να τα πείτε ακόμη και χωρίς τον καλό σου ή την καλή σου που ήταν ο ενδιάμεσος για να γνωριστείτε. Και στο κάτω κάτω της γραφής για να επιλέξατε τον ίδιο άνθρωπο, ο ένας σαν σχέση ο άλλος σαν φίλο, σημαίνει ότι έχετε παραπάνω κοινά από όσα φαντάζεστε. Αν όχι δεν πειράζει, κάπου κάπως θα βρεθεί η μέση λύση. Όπως, η Δέσποινα που αποφάσισε στα 35 της να πάρει το ποδήλατο και να ανέβει στα βουνά.
Για την ώρα αντέχει. Για πόσο, δεν ξέρω.
