ΜΟΥΣΙΚΗ: Η ζημιά έγινε πολύ νωρίς, όταν η μητέρα μου, προκειμένου να κάθομαι ήσυχη τοποθετούσε στο πικάπ 45άρια που έπεφταν στο πλατώ το ένα μετά το άλλο κι έτσι αποστήθιζα τραγούδια που δεν καταλάβαινα τι έλεγαν, όμως ακόμα υπάρχει η μυρωδιά του συναρπαστικού αυτού παιχνιδιού στη μνήμη μου. Μουσική ακούω ακόμα και στον ύπνο μου, άσχετα αν δεν με περιμένει ούτε μια φράση απ’αυτήν όταν ξυπνάω. Όμως τον τελευταίο καιρό τίποτα δε χαίρομαι περισσότερο από την πρωινή συμφωνία των πουλιών στην πίσω αυλή: είναι σχεδόν μαγικό, κάθε πρωί στις 5πμ, ένα απ’αυτά δίνει το σύνθημα και η συνέχεια εξελίσσεται σε ένα απερίγραπτο κρεσέντο που τελειώνει με τις πρώτες ακτίνες του ήλιου.
ΒΙΒΛΙΑ: Στο κομοδίνο μου αυτή τη στιγμή βρίσκονται σε αναμονή:
- Αμέρικα Αμέρικα, Ίθαν Κέινιν (εκδ.Καστανιώτης)
- Λεωφορείο, Γιώργος Σκαμπαρδώνης (εκδ.Πατάκης)
- Το τραγούδι του Χιλμπίλη Τζέιμς, Ντέιβιντ Βανς (εκδ.Δώμα)
- Εναντίον όλων, Αλέξης Σάλτης (εκδ.Ποικίλη Στοά)
- Αιόλου και Πανδρόσου, Βίβιαν Αβραμίδου-Πλούμπη (εκδ.Αλεξάνδρεια)
- Σπουδή στο κίτρινο, Δημήτρης Χριστόπουλος (εκδ.Το Ροδακιό)
- Η Λευκή Καραιβική, Maurice Attia (εκδ.Πόλις)
- Γαλάζιο τετράδιο, Δανιήλ Χαρμς (εκδ.Νεφέλη)
- Μαύρη ψυχή, Νίνα Σιμόν, αυτοβιογραφία (εκδ. Σέλας)
- Σικάγο, David Mamet (εκδ.Μεταίχμιο)
ΤΑΙΝΙΕΣ: Τώρα που έχει καλοκαιριάσει θυμάμαι τα παιδικά κι εφηβικά μου καλοκαίρια στη Δροσιά, που μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’80 είχε δυο θερινούς κινηματογράφους. Στον ένα βλέπαμε όλες τις περιπέτειες και στον άλλον μάθαμε τι σημαίνει σινεφίλ: Pasolini, Kubrick, Κασσαβέτης, Buñuel. Αργότερα ήρθαν οι νύχτες στο θρυλικό Άλφαβιλ, το Στούντιο, οι λέσχες και οι περιφερόμενες προβολές. David Cronenberg, David Lynch, Jim Jarmusch, Aki Kaurismaki, Mike Leigh. Aλλά και Charles Laughton και Polanski και Ozu και Robert Altman και Roy Andersson. Εξακολουθώ να βλέπω σινεμά με τον παραδοσιακό τρόπο, δεν κατεβάζω ταινίες. Τίποτα σαν την κινηματογραφική αίθουσα, όλα τ’ άλλα είναι εκ του ασφαλούς.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Η συσκευή κάνει μόνιμες διακοπές στο σπίτι. Όταν τύχει να την ανοίξω, συνήθως χρειάζεται ξανά ρύθμιση για να δουλέψει. Δεν ξέρω γιατί, μάλλον μου κάνει μούτρα. Πάντως όταν συνεργάζεται, παίζει travel channel, history channel, animal planet, τέτοια. Ακούω που μιλάνε για τα διάφορα ριάλιτι και μου φαίνονται κινέζικα. Άσε που ανεκαθεν οι ώρες της εκπομπής ήταν απέναντι από αυτόν τον άγνωστο εκ των πραγμάτων σε μένα κόσμο. Ναι, ορισμένες σειρές έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον, αλλά είπαμε, ραδιόφωνο über alles.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Είμαι απ’αυτούς που αναρωτιούνται πώς ζούσαμε κάποτε χωρίς ιντερνετ. Αλλά είναι και μεγάλη παγίδα, μπορεί να σε κάνει λίγο πιο νωθρό και να σε ελλιμενίσει σε ένα πλασματικό μικρόκοσμο,κάπως περίκλειστο, τουλάχιστον όσον αφορά τα social media. Ταυτίζομαι με το μότο " I’m an analog man in a digital world".
ΣΠΟΡ: Παλιά ήμουν σχεδόν εθισμένη στην άσκηση, ποτέ όμως τύπου γυμναστηρίου. Οι ενδορφίνες ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους.Τα τελευταία χρόνια, μόνο περπάτημα. Όχι επειδή λένε πως είναι η καλύτερη άσκηση, αλλά γιατί καθαρίζει το μυαλό. Βέβαια είναι σκέτη θλίψη όσα βλέπεις γύρω σου κι αυτό και μόνο φτάνει για να σε αποθαρρύνει. Παρ’ όλα αυτά είναι ένας τρόπος για να γειώνεσαι, κυριολεκτικά και μεταφορικά.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Αρκετά αλλά όχι τόσα ώστε να είναι αρκετά! Πάντα το επόμενο ταξίδι αρχίζει να διαγράφεται στη σκέψη μου πριν τελειώσει το προηγούμενο, ακόμα κι αν αργήσει. Ελπίζω να καταφέρω να πραγματοποιήσω το πολυπόθητο ταξίδι στην Ιαπωνία.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Νέα Σμύρνη και δεν την αλλάζω με τίποτα, όσο κι αν έχει μεταβληθεί κάπως η φυσιογνωμία της τα τελευταία χρόνια. Οκτώ λεπτά από τη θάλασσα – οκτώ λεπτά από το κέντρο. Με το που θα πάρω τη «στροφή» αναπνέω άλλον αέρα. Σε πολλά σημεία της κρατάει το μικροκλίμα της γειτονιάς, αρκετές μονοκατοικίες ακόμα, κάμποσο πράσινο. Η πλατεία όμως ήταν καλύτερη παλιά. Η φάση τραπεζοκαθίσματα και συνωστισμός δεν είναι το καλύτερό μου. Ευτυχώς υπάρχουν ωραίες καβάτζες (που λέγαμε παλιά) και ένα δισκάδικο που αντέχει. Και κινηματογράφοι. Και φυσικά το άλσος, λίγο είναι αυτό;
ΤΩΡΑ: Κάθε βράδυ βουτάω στον Ωκεανό του Ήχου από τη συχνότητα του Athens Voice Radio 102.5 (από Δευτέρα ως Παρασκευή) και κάθε μέρα προσπαθώ να βάλω στη σωστή σειρά τις κατάλληλες λέξεις. Αλλά συνέχεια αναρωτιέμαι ποια είναι τελικά αυτή η σειρά κι έτσι η ιστορία μένει διαρκώς ημιτελής. Και διαρκώς θυμάμαι εκείνο το τραγούδι των Rolling Stones που έλεγε Time waits for no one. Οι άνθρωποι σκεφτόμαστε λες και είμαστε αιώνιοι.
