Αν ήταν ταινία το καλοκαίρι μου θα ήταν το Sleep του Άντι Γουόρχολ. Είμαι υπναράς.
Και τραγούδι το εκάστοτε song of the summer. Φέτος δηλαδή το Despacito.
Από βιβλία θα πάρω φέτος μαζί μου ό,τι έχει γράψει ο Καρλ Ούβε Κνάουσγκορντ, το A little life της Χάνια Γιαναγκιχάρα και Το εμβατήριο Ραντέτσκυ του Γιόσεφ Ροτ.
Πάντα θα θυμάμαι το μπάνιο στον Φυροπόταμο στη Μήλο γιατί δεν ήθελα να βγω από το νερό, το κολύμπι στην Έριστο στην Τήλο γιατί ήταν Ιούνιος και δεν υπήρχε κανένας άλλος μέσα στη θάλασσα και ένα ολόκληρο απόγευμα στη Φλόριντα στη Σίκινο γιατί ήταν σαν να σταμάτησε κάπως ο χρόνος εκεί.
Και ότι ήθελα ν’ αγοράσω ένα σπιτάκι που είχα δει σε μια παραλία στην Πάτμο. Και ένα άλλο που η αυλή του βγάζει στην αμμουδιά της Λάγγερης στην Πάρο. Πιο αυθαίρετα δεν γίνεται.
Μια φωτογραφία που μου θυμίζει πολλά... Δεν είναι μία αλλά ολόκληρο το άλμπουμ «Αστυπάλαια 2012» που έχω ανεβάσει στο Facebook.
Και η ανάμνηση που έχω σαν παιδί είναι ο τύπος που περνούσε κάθε απόγευμα από τη γειτονιά μου στην Ξάνθη την ώρα που οι μεγάλοι κοιμόντουσαν φωνάζοντας «Βρασμένες κουκουνάρες, εντόπιες κουκουνάρες». Πουλούσε βραστά καλαμπόκια.
Τα δύο πράγματα που με εκνευρίζουν πιο πολύ είναι ο πολύ δυνατός κλιματισμός στο καράβι και η αποπνικτική μυρωδιά από το καυσαέριο όσο περιμένεις να ανοίξει η μπουκαπόρτα.
Οι σκορπιοί είναι αυτό που φοβάμαι πιο πολύ στην εξοχή. Νομίζω ότι φταίει ο Ιντιάνα Τζόουνς για αυτή τη φοβία.
Αν μου έχει μείνει στον ουρανίσκο ένα φαγητό είναι οι λουκουμάδες της κυρίας Στέλλας στη Φολέγανδρο.
Το φρούτο του καλοκαιριού είναι το καρπούζι (χωρίς φέτα).
Και στο μυαλό ένα hangover στον Άγιο Παύλο στην Κρήτη. Ρακή και ριζίτικα.
Πάντα κοντοστέκομαι για λίγο στις διακοπές όταν βλέπω μια παραλία από ψηλά και όταν μπαίνω στη θάλασσα. Βρέχω τους ώμους και το μέρος της καρδιάς σαν τους παππούδες ακόμη κι αν το νερό είναι ζεστό.
Το πρώτο πράγμα που κάνω όταν γυρίζω πίσω είναι να τακτοποιώ τα πράγματα μου και να βάζω πλυντήριο/α. Είμαι ψυχαναγκαστικός.
Αυτό που έχω κρατημένο στο σπίτι σαν σουβενίρ είναι ένα κομμάτι από σπασμένο αγγείο, ένα από τα χιλιάδες τέτοια θραύσματα που βρίσκονται κάτω στο χώμα στο Καστέλι της Ανάφης.
Η απόφαση που παίρνω κάθε καλοκαίρι για το φθινόπωρο και δεν τηρώ ποτέ είναι να ξυπνάω πιο νωρίς το πρωί. Είπαμε, είμαι υπναράς.
