Γιάννης Αντιόχου / Χρήστος Αστερίου / Σοφία Νικολαΐδου / Χρίστος Κυθρεώτης / Μάρτυ Λάμπρου / Νικόλας Περδικάρης / Κωνσταντίνος Πουλής / Βαγγέλης Ραπτόπουλος / Βασίλης Ρούβαλης / Νίκος Σαββάκης / Νικόλας Σεβαστάκης / Ελεωνόρα Σταθοπούλου /Δημήτρης Στεφανάκης / Άρης Σφακιανάκης / Δημήτρης Σωτάκης / Θωμάς Τσαλαπάτης / Γιάννης Υφαντής / Κώστας Χατζηαντωνίου
«Αυτός ο αξιοθρήνητος θίασος ψυχοπαθών και ερασιτεχνών χωρίς ίχνος αντίληψης της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας πίστεψε ότι αρκούσε το θέλω του για να μεταλλάξει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.»
Το δράμα της σύγχρονης Ελλάδας είναι ότι στον Εμφύλιο στρατιωτικά και πολιτικά κέρδισε η Δεξιά ενώ ιδεολογικά η Αριστερά. Ο μύθος του καλού αγωνιστή που μόνος πολέμησε τον κατακτητή και μετά τιμωρήθηκε γι’ αυτό, καλλιεργήθηκε σε τέτοιον βαθμό ώστε όχι μόνο να εξελιχθεί σε κυρίαρχο μεταπολεμικό, μετεμφυλιακό αφήγημα, αλλά έφτασε και στο σημείο να γίνει αποδεκτός και από τους επιγόνους αυτών που αντιστάθηκαν στην προσπάθεια της μεταμόρφωσης της Ελλάδας σε κομμουνιστική λαοκρατία. Η σύγχρονη Δεξιά προσκύνησε στο εικονοστάσι του Αγίου πλέον «θύματός» της.
Ακόμα και σήμερα, μετά από ¾ του αιώνα, η ελληνική ιστοριογραφία δεν έχει τολμήσει στα ίσια να κατεδαφίσει τον κομμουνιστικό μύθο. Η δε Δεξιά αποτίνει φόρο τιμής στους νεκρούς κομμουνιστές και δεν θέλει καν να αναφερθεί όχι να τιμήσει αυτούς που αγωνίστηκαν και έδωσαν το αίμα τους ώστε να μη γίνει η Ελλάδα μια ακόμα Αλβανία ή Βουλγαρία.
Το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν έζησε την κομμουνιστική κόλαση των υπόλοιπων βαλκανικών χωρών, το ότι μετά την κατάρρευση του κομμουνιστικού παραδείσου εκατοντάδες χιλιάδες από τις χώρες αυτές εισέρευσαν εδώ για μια ανθρώπινη ζωή, όχι μόνο πέρασε απαρατήρητο από τους παλαιοημερολογίτες της παραδοσιακής Αριστεράς, αλλά επίσης δεν προβλημάτισε καν τους βελτιωμένους συντρόφους τους στην ευρωκομμουνιστική πλευρά.
Η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ από ένα μικρό κόμμα –της σάρας της μάρας και του κακού συναπαντήματος- σε κυβερνητικό εν μία νυκτί, χάρις στη διαφθορά και ανικανότητα των αστικών κομμάτων, φανέρωσε για πρώτη φορά μεταπολεμικά ότι η Αριστερά του Εμφυλίου είχε πέσει σε χειμερία νάρκη και ξυπνώντας έθεσε ξανά σε εφαρμογή την παλιά συνταγή κατάκτησης του κράτους.
Αυτός ο αξιοθρήνητος θίασος ψυχοπαθών και ερασιτεχνών χωρίς ίχνος αντίληψης της σύγχρονης ευρωπαϊκής κοινωνίας πίστεψε ότι αρκούσε το θέλω του για να μεταλλάξει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Οι άνθρωποι αυτοί –επαρχιώτες του ’40- είδαν τους πολιτισμένους Ευρωπαίους σαν Αμερικανάκια τους οποίους θα μπορούσαν να ξεγελάσουν, ώστε να τους χρηματοδοτούν για να μετατρέψουν και τους υπόλοιπους Έλληνες σε δημοσίους, κρατικούς υπαλλήλους. Η οικονομία των 5 – των σχεδίων του Πατερούλη – είναι η κληρονομία τους και δεν δίστασαν να κηρύξουν ιερό καθετί κρατικό και να το υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια. Το γεγονός ότι ο Πειραιάς, από ένα ανύπαρκτο λιμάνι που υπήρχε για να εξασφαλίζει την ευδαιμονία των λιμενεργατών με 100.000 ευρώ και πλέον τον χρόνο, μετετράπη σε χρόνο μηδέν σε ένα από τα σπουδαιότερα της Ευρώπης, διέφυγε της προσοχής τους. Τα πάντα κρατικά πάση θυσία κι ας μην αποφέρουν τίποτα.
Αυτοί είδαν –όπως άλλωστε και οι ρουσφετολόγοι αστοί πολιτικοί- την Ευρωπαϊκή Ένωση σαν την αγελάδα που θα τάιζε επ’ άπειρον μια Ελλάδα η οποία, μετά από 200 χρόνια ανεξαρτησίας, δεν έχει καταφέρει να χτίσει σοβαρούς θεσμούς και έχει πτωχεύσει με αυτή έξι φορές.
Αντί λοιπόν –η Πρώτη Φορά Αριστερά- να ασχοληθεί με τις απαραίτητες για μια σύγχρονη ευρωπαϊκή χώρα μεταρρυθμίσεις –απολύτως απαραίτητες για την επιβίωση πλέον της Ελλάδας- έδωσε μέχρις εσχάτων τη μάχη για τη διατήρηση του status quo. Είδαν την Ε.Ε. σαν εχθρό που όφειλαν να πολεμήσουν και όχι ως σύμμαχο και φίλο. Αυτό λοιπόν το πιο προχωρημένο πολιτικό πείραμα στον κόσμο, την ένωση των ευρωπαϊκών λαών για τη δια παντός αποφυγή πολέμου στα εδάφη της –δυο παγκόσμιοι δηλ. κυρίως πανευρωπαϊκοί πόλεμοι που κόστισαν απίστευτη καταστροφή υπήρξαν η γενεσιουργός αιτία της δημιουργίας της- οι Έλληνες Νέο-Μπολσεβίκοι δεν το θεώρησαν παρά ένα ταμείο που καθένας μπορεί να εκμεταλλευτεί κατά το δοκούν. Αν οι άνθρωποι αυτοί έβλεπαν πέρα από τη μύτη τους και άνοιγαν στη χάση και στη φέξη κάποιο βιβλίο, θα μάθαιναν ότι για τη δημιουργία των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής χρειάστηκε ένας εμφύλιος πόλεμος τεσσάρων ετών με 550.000 νεκρούς, πέραν του 1,5 εκ. τραυματιών και τεράστια καταστροφή. Η Ευρώπη προσπαθεί να ενωθεί χωρίς τέτοιο κόστος. Αντί λοιπόν οι κατ’ όνομα διεθνιστές να προσπαθήσουν να συμβάλουν σ’ αυτή την προσπάθεια, γίνονται ο Δούρειος Ίππος για την αποτυχία αυτής της προσπάθειας. Θα είναι αιώνιο όνειδος για την Ελλάδα να αποβεί η μοιραία χώρα για την καταστροφή του πιο ευγενούς και μεγαλειώδους πειράματος στην Ευρωπαϊκή Ιστορία.
Αυτό δε το δειλό τσούρμο δεν έχει καν το σθένος να πάρει πάνω του την ευθύνη των πράξεών του και μ’ ένα μακιαβελικό ερώτημα βαπτίζει το μαύρο άσπρο και προσπαθεί εν είδη Ποντίου Πιλάτου να ρίξει την ευθύνη σ’ αυτούς που επί πέντε μήνες εκλιπαρούσε να του αναθέσουν την εξουσία για να φέρει τον Παράδεισο.
Η τελευταία ποιητική συλλογή του Νίκου Σαββάκη Θέμα γοήτρου κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης.
Γιάννης Αντιόχου / Χρήστος Αστερίου / Σοφία Νικολαΐδου / Χρίστος Κυθρεώτης / Μάρτυ Λάμπρου / Νικόλας Περδικάρης / Κωνσταντίνος Πουλής / Βαγγέλης Ραπτόπουλος / Βασίλης Ρούβαλης / Νίκος Σαββάκης / Νικόλας Σεβαστάκης / Ελεωνόρα Σταθοπούλου /Δημήτρης Στεφανάκης / Άρης Σφακιανάκης / Δημήτρης Σωτάκης / Θωμάς Τσαλαπάτης / Γιάννης Υφαντής / Κώστας Χατζηαντωνίου
