Γιάννης Αντιόχου / Χρήστος Αστερίου / Σοφία Νικολαΐδου / Χρίστος Κυθρεώτης / Μάρτυ Λάμπρου / Νικόλας Περδικάρης / Κωνσταντίνος Πουλής / Βαγγέλης Ραπτόπουλος / Βασίλης Ρούβαλης / Νίκος Σαββάκης / Νικόλας Σεβαστάκης / Ελεωνόρα Σταθοπούλου /Δημήτρης Στεφανάκης / Άρης Σφακιανάκης / Δημήτρης Σωτάκης / Θωμάς Τσαλαπάτης / Γιάννης Υφαντής / Κώστας Χατζηαντωνίου
«Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η μέρα. Κρέμονταν όλα από μια κλωστή, μια τρίχα που θα έσπαγε, το έβλεπαν, αδύναμοι μπροστά στη συμφορά»
Προτιμώ να τοποθετηθώ συγγραφικά και όχι μέσω απαντήσεων σε ερωτήσεις. Μοιράζομαι λοιπόν την πρώτη σελίδα του επόμενου μυθιστορήματός μου (που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα) και η οποία γράφτηκε πριν από δύο χρόνια αλλά θα μπορούσε να έχει γραφτεί και χθες:
Ήταν τα χρόνια της φωτιάς και της αντάρας. Κι όσο επέμεναν οι επιστήμονες πως είναι νόμος της ζωής, πώς να το κάνουμε, κάθε γενιά πληρώνει φόρο αίματος, πόλεμο, συμφορά, τόσο λυσσάγαν oι παλιοί χειρότερα, γιατί αυτά ήταν λόγια, μα εκείνοι έζησαν έργα που τους άφησαν σημάδι.
Ήταν τα χρόνια της βοής και της αντάρας. Όσοι μπορούσαν ξενιτεύονταν, ρίχνανε μαύρη πέτρα, όμως κι αυτό δεν έλυνε το πρόβλημα, όπου κι αν πήγαιναν τούς πρόφταιναν τα νέα, η χώρα είχε γίνει πρωτοσέλιδο, την κουβαλούσανε στο μέτωπο σαν στάμπα, υπόλογοι για τις πράξεις των άλλων.
Και φούσκωνε ποτάμι η οργή, σήκωνε λάσπη απ’ το βυθό, μα ήταν βουβό το κύμα και δεν ξέσπαγε. Είχανε συνηθίσει στο χειρότερο, φόβος κατέτρωγε τον ύπνο τους, βάραιναν τα σκεπάσματα στο στήθος τους, κλοτσούσε η καρδιά, ακούγανε το γδούπο της νυχτιάτικα. Τότε φωνάζανε ή ψιθυρίζανε ονόματα, δεν ήταν εύκολο να σφραγίσουνε τα στόματα αλλά το έπρατταν μόλις ξημέρωνε. Κανείς δεν ήξερε τι θα έφερνε η μέρα. Κρέμονταν όλα από μια κλωστή, μια τρίχα που θα έσπαγε, το έβλεπαν, αδύναμοι μπροστά στη συμφορά.
Ήταν τα χρόνια της σιωπής και της αντάρας. Κι όσο δεν είχε λέξεις το κακό, τους φόβιζε χειρότερα. Οι νέοι έβλεπαν να καίγονται τα νιάτα τους κι οι άλλοι να τους φεύγει η ζωή μέσα απ’ τα χέρια. Οι λέξεις χάσανε το νόημά τους, σπάγανε σαν ξερά κλαδιά, αλλού αυτές κι αλλού τα πράγματα που ονομάζανε, αχολογούσαν σαν τους άδειους τεντζερέδες. Κι αυτό που πίστευαν πολλοί για λογικό είχε γυρίσει το μέσα έξω και το βάφτισαν παράλογο. Χάλασαν σε μια νύχτα οι φιλίες, κανείς δεν είχε όρεξη ν’ ακούει τον καημό του άλλου, γιατί είχε τον δικό του καημό.
Κι αντί να τους ενώσει το κακό τούς χώρισε χειρότερα.
Ήταν τα χρόνια της αντάρας.
Μα, όταν τα ζούσαν, δεν τους είχαν δώσει όνομα.
Το τελευταίο της βιβλίο της Σοφίας Νικολαΐδου Πώς έρχονται οι λέξεις κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Γιάννης Αντιόχου / Χρήστος Αστερίου / Σοφία Νικολαΐδου / Χρίστος Κυθρεώτης / Μάρτυ Λάμπρου / Νικόλας Περδικάρης / Κωνσταντίνος Πουλής / Βαγγέλης Ραπτόπουλος / Βασίλης Ρούβαλης / Νίκος Σαββάκης / Νικόλας Σεβαστάκης / Ελεωνόρα Σταθοπούλου /Δημήτρης Στεφανάκης / Άρης Σφακιανάκης / Δημήτρης Σωτάκης / Θωμάς Τσαλαπάτης / Γιάννης Υφαντής / Κώστας Χατζηαντωνίου
