Δ Υ Σ Τ Υ Χ Η Μ Α
της Μαρίας Λαϊνά
Σα μικρός παφλασμός έφυγε το κορμί το υπόλοιπο
πιάστηκε σε μια λεπτομέρεια κι έμεινε εκεί∙
πίσω ακριβώς από το φως της άλλης μέρας.
Μέσα στο στόμα του ξετυλίγεται ο χρόνος με μεγάλα πηδήματα.
Ανοίγοντας τις θήκες των κυττάρων, τίποτα
που να μην είναι έρωτας, χαλκός ή τρέλα.
Τώρα ο ήχος βγαίνει καθαρός απ’ τα φυλλώματα.
