Επί ξύλου, του Μήτσου Παπανικολάου

Ε Π Ι  Ξ Υ Λ Ο Υ

του Μήτσου Παπανικολάου

Ηλί, Ηλί , λαμά σαβαχθανί;
(Νιώθει ο θνητός του θανάτου τον τρόμο).
Κι έτσι μ’ αυτό σβήνει η γλυκειά φωνή
Και γέρνει το κεφάλι προς τον ώμο.

Συγνεφιασμένοι οι απριλιάτικοι ουρανοί,
Τα’ αχνόροδα μαδούν εκεί στο δρόμο
Σύμπασα η Χτίση χάνεται, θρηνεί
Μα γέρνει, όπως Εκείνος, μπρος στο Νόμο…

Τα χρόνια αγύριστα περνούν και τώρα
Από σταυρούς εσπάρθη κάθε χώρα
Μ’ ατάραχοι ψηλάθε οι Σταυρωμένοι

Στα πόδια τους θωρούνε δακρυσμένη
Μια Παναγιά, μια Μαγδαληνή…
Ηλί, Ηλί, λαμά σαβαχθανί;