Λόφοι αποβιβάζονται στη λευκότητα.
Άνθρωποι ή άστρα
με παρατηρούν λυπημένα, τους απογοητεύω.
Το τρένο αφήνει μια γραμμή αναπνοής
Ω σιγανό
άλογο το χρώμα της σκουριάς
οπλές, κουδούνια θλιβερά ̶
όλο το πρωί το
πρωί είχε σκοτεινιάσει,
μόνο ένα λουλούδι εξαιρέθηκε.
Τα οστά μου παραμένουν ακίνητα, τα μακρινά
λιβάδια λιώνουν την καρδιά μου.
Απειλούν
να μ’ αφήσουν να εισέλθω σ’ έναν παράδεισο
άναστρο κι ορφανό, ένα σκοτεινό νερό.
