(φωτ. Παναγιώτης Τζάμαρος)
ΚΙΡΚΗ
Δεν με ξέρετε καλά! Δεν έχετε ακούσει τίποτα δύσμοιροι για ‘μένα! Είμαι η Κίρκη. Θεά των ανθέων και των βοτάνων, των κτηνών και των κοπαδιών… είμαι η τρισμέγιστη μοναδική κάτοικος του νησιού της Αίας. Κόρη του Ήλιου και της Περσηίδος. Αδερφή του Αιήτη και της Πασιφάης…
………………
Εισέβαλλαν στο νησί μου…μια ομάδα αντρών. Απρόσκλητοι και άγνωστοι… Θυμάμαι πόσο ζεστά τους καλωσόρισα…Προσποίηση για να τους μπλέξω στα υφάδια μου… Τους μεταμόρφωσα σε ζώα…Δεν υπάρχουν στο νησί μου παρά μόνο θηρία…Θηρία που ήταν πριν άνθρωποι… Όλα τα ζώα σ’ αυτό το μεγάλο βουνό …οι λύκοι και τα λιοντάρια και τα άλλα… είναι δεμένα με γητέματα. Ήρεμα να με ακολουθούν… ένας χορός από αλλιώτικους ακόλουθους. Μια κουστωδία μαγεμένων…Και τώρα ήρθαν με θράσος τούτοι οι ξένοι… Σκέφτηκα δίχως να διστάσω πως έπρεπε να τους δώσω την μορφή κάποιου τετράποδου…θα γίνονταν τα νέα μέλη της συνοδείας μου…όλα αυτά τα πλάσματα ήταν προεκτάσεις των αισθήσεων μου…τα αυτιά τους άκουγαν όσα εγώ δεν άκουγα…τα μάτια τους έβλεπαν όσα δεν έβλεπα. Η όσφρησή τους ήταν πολλαπλάσιας οξύτητας απ’ την δική μου… πλάσματα του ερέβους που με προφύλασσαν απ’ τους εχθρικούς και τους ανεπιθύμητους… Και η αφή τους ένιωθε μέχρι και τις αιθερικές υπάρξεις…
………………
Έφτασαν μέσα στο μεγάλο δωμάτιο του παλατιού και τους έβαλα να κάτσουν… δεν ήξερα ποιού άντρα ήταν πολεμιστές…τους κέρασα φαγητό και κρασί. Έμαθα τα πάντα για την πορεία τους, για την καταγωγή και τον αρχηγό τους. . . Δεν πίστεψα τίποτα… Τους ήθελα δικούς μου... στρατιά στην στρατιά των ζωόμορφων έμπιστών μου…έβαλα στα ποτήρια τους ένα φαρμάκι για να γίνουν γουρούνια, να ξεχάσουν την πατρίδα τους…άφησα απείραχτη τη συνείδηση τους. Τους έμαθα να τρώνε βελανίδια ….και περίμενα να έρθει ο Οδυσσέας τους… θα έκανα κι αυτόν σαν τους δικούς του…
…………………...
Ο Οδυσσέας ήρθε και με βρήκε. . . από κάπου είχε μάθει για τους συντρόφους του…του πρόσφερα το πιοτό με το μαγικό βοτάνι μου διαλυμένο μέσα. . . τον χτύπησα με το ραβδί μου …περίμενα αρκετή ώρα… δεν έγινε τίποτα…είχε την κάλυψη κάποιου θεού…κάποιος θεός τον αγαπούσε…μπορεί να πήρε κάποιο αντίδοτο που δεν ξέρω… έβγαλε το σπαθί του να με καρφώσει στην καρδιά….έπεσα στα γόνατά του κλαίγοντας…η πολυπραγμοσύνη του να λύσει το αναπότρεπτο ξόρκι μου…τον κοίταζα με δέος…Του είπα πως θα απελευθέρωνα τους φίλους του απ’ την χαμαικοιτία στο μαντρί… τους έδωσα την πρότερη όρθια στάση τους. . . την ανθρώπινη όψη τους. Αγαπηθήκαμε…και καρπός της αγάπης μας ήταν ο Τηλέγονος….Ένα χρόνο έζησα με τον Οδυσσέα... Μετά έφυγε στην αναζήτηση της Ιθάκης…Τον Τηλέγονο τον μεγάλωσα μόνη μου…
………………..
Όσο ζούσε στο νησί μου…Ορμήνεψα τον Οδυσσέα για την ανάγκη του να κατέβει στον Άδη… ήθελε να μιλήσει με τον νεκρό μάντη Τειρεσία…Χοές πολλές …σπονδές και θυσίες ζώων. Ένα κριάρι και ένα πρόβατο … Αυτά ήταν τα παραγγέλματά μου…Το αίμα θα δρούσε ως συστατικό της σύναξης των νεκρών…είπα στον Οδυσσέα να μην επιτρέψει σε καμμιά σκιά να πιεί πριν να γευτεί ο Τειρεσίας…
[Άπειρες τότε εκεί ψυχές των πεθαμένων θα 'ρθουν.
Και συ τραβώντας το σπαθί κάτσε και μην αφήνεις
τις άζωες κάρες των νεκρών στο αίμα να ζυγώσουν
καθόλου, πριν συμβουλευτείς το γέρο-Τειρεσία.]*
Αιμοδιψής όπως κάθε νεκρός και νοσταλγός της ύπαρξης, ο μάντης θα γλουγλούκιζε από εκείνο το αίμα …το πορφυρό που έσταζαν τα σφάγια του ζωντανού ταξιδευτή. Το αίμα θα του έδινε λαλιά και τη συνείδηση του πίσω… Έμαθα στον Οδυσσέα και για τις Σειρήνες, την Σκύλλα και το νησί του Ήλιου. Του υπέδειξα ποιές μεθόδους να χρησιμοποιήσει για ν’ αποφύγει αυτές τις παγίδες και του χάραξα ναυτικές τροχιές για ν’ ακολουθήσει και να βρεθεί ασφαλής στο νησί του. Τον αγαπούσα πολύ και ήθελα το καλύτερο για όλους τους….
……..........
Μεγάλωσε ο Τηλέγονος μου…. Μου ζήτησε να πάει να δει τον πατέρα του….τόσες μέρες επί τόσα χρόνια τον έβλεπα να μιλάει για τον γονιό του σαν ήταν ο θεός του. . . Τον έστειλα στην Ιθάκη…ο γιος μου επιδόθηκε σε λαφυραγωγίες…σε μια συμπλοκή σκότωσε τον πατέρα του…Όταν αναγνώρισε τον Οδυσσέα ήταν πια αργά. . . Για να εξιλεωθεί απ’ την πατροκτονία πήρε το πτώμα του μαζί του… Το έφερε στο νησί μου μαζί με την Πηνελόπη και τον Τηλέμαχο…Αυτή ήταν η ιστορία τους και έπρεπε να φροντίσω για την αποκάθαρση της ψυχής μου και την διακαή καρτερία της λύτρωσης μου…και όλα έγιναν σωστά….Εγώ παντρεύτηκα τον Τηλέμαχο κι ο Τηλέγονος την Πηνελόπη…
*Απόσπασμα από την Οδύσσεια
(φωτ. Γεράσιμος Δομένικος)
ΔΑΛΙΔΑ
Η Δαλιδά απ’ την Αλσωρήχ…το αγαπώ το όνομα μου...και τον τόπο καταγωγής μου. Τον Σαμψών …Τον αγαπώ κι αυτόν…πολύ. Λαχταριστή σάρκα. Το γυμνό σώμα του είναι τόσο όμορφο και θελκτικό…επιθυμώ συνέχεια να το βλέπω. Δεν είναι και πολύ των ηδονών. Έχει τα μακριά μαλλιά του δεμένα σε πλεξίδες. Είναι ένας τρόπος για να δηλώσει την πίστη του. Ναζηραίος…αφιερωμένος στο Θεό. Εμένα με εξάπτουν άλλα πράγματα. Θανάσιμα αμαρτήματα (το λέει ειρωνικά). Πορνεία, λαγνεία, έρωτας με τον άλλον. Δεν πιστεύω στην αμαρτία. Μπορεί και όχι στον Θεό.
……………………………………
Ο Σαμψών είναι θαμπωμένος από την ομορφιά μου. Θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω αυτή την αδυναμία του για να μου κάνει όλες τις χάρες. Θέλω να γευτώ τη σάρκα του. Να κάνω μαζί του πράγματα που τα θεωρεί ανίερα. . .Να τον διαφθείρω. . .Να διαλύσω τη σχέση του με τον Θεό του…Να νοιάζεται μόνο για τον κόσμο και τις απολαύσεις του. . . Μόνο για ‘μένα…Είμαι ένα θηλυκό και διαχρονικά γυναίκες σαν κι εμένα υπήρξαν πλανεύτρες με τους δεσμούς τους για να τους διαφεντεύουν και να παίρνουν απ’ τη δύναμη τους… γυναίκες με στόχο μοναδικό τους να αυγατίζουν τη φήμη τους…είναι ξετρελαμένος μαζί μου…τον πήρα μακριά από μια γυναίκα που τον αγαπούσε γι’ αυτό που είναι και όχι για την εξουσία του. Κι αυτή…η άλλη…ήταν καλόβουλη και ταπεινή…Χα! Παιχνιδάκι…
……………………………….
Ήρθανε κάποιοι δικοί μου πριν λίγες μέρες. Μου έταξαν πολύ ασήμι…αρκεί να έβρισκα και να εξολόθρευα το μυστικό της υπερφυσικής δύναμης του Σαμψών…όλα τα μπορώ…ξέρω και μηχανεύομαι με το μυαλό μου τις πιο δύσκολες απ’ τις μηχανορραφίες. . . Οι Φιλισταίοι μόνο ως αδύναμο θα μπορούσαν να αιχμαλωτίσουν των ρωμαλέο βασιλιά του Ισραήλ …. Αξίζει τον κόπο να αποσπάσω το μεγάλο του μυστικό…θα κάνω τα πάντα για να γίνω πλούσια και να ζήσω βίο τρυφηλό….Τί είναι μπροστά στον πλούτο και τη δόξα ένας αδύναμος Σαμψών…πρέπει να τον συντρίψω…να με φοβούνται όλοι…να με ζηλέψουν οι εχθροί μου…να συναρπάσω τους δικούς μου…
………………………………
Τρεις φορές ο Σαμψών μου είπε ψέματα για την αξόδευτη πηγή της δύναμης του. Κάποια στιγμή δείλιασα…μήπως σκεφτόταν ακόμη τον προηγούμενο δεσμό του; Έπρεπε να τον μεταπείσω όπως η Εύα ξελόγιασε τον Αδάμ…Αν δεν μου έλεγε την αλήθεια, θα τον απειλούσα με χωρισμό…θα τον εκβίαζα πως η σχέση του με το Θεό του ήταν μετέωρη. . . Την πρώτη φορά μου είπε πως θα έχανε τη δύναμη του αν τον έδενα με εφτά νωπά νευρά…τα έσπασε όλα με περισσή ευκολία …με δύναμη υπερφυσική…την δεύτερη φορά μου είπε πως για να έχανε τη δύναμη του έπρεπε να τον έδενα με σχοινιά αχρησιμοποίητα. . . τα έκοψε όλα…ήτανε τόσο δυνατός… την τρίτη φορά μου είπε πάλι τα δικά του και βγήκε αλώβητος…ήξερα ότι την επόμενη φορά θα μου έλεγε την αλήθεια γιατί πια μπορούσα να χειριστώ οποιοδήποτε άνθρωπο ήθελα πάνω στη γη. Όποιος πειράζει το δαιμονικό στο τέλος χάνει…
……………………………….
Την τελευταία φορά τον πίεσα πολύ και έπαιξα με την δήθεν αγάπη μας. Τον είχα μεθύσει με τα σκέρτσα και με την γητεία μου και μέσα σ’ ένα παραλήρημα του, σαν για να λυτρωθεί απ’ τις πιέσεις μου, παρέδωσε την γνώση που τον έκανε δυνατό. Η αλήθεια είναι πως τον είχα βάλει σ’ έναν κόσμο άλλο απ’ τον δικό του…κι εκεί μέσα σταδιακά κέρδιζα την εμπιστοσύνη του…τον παρέσυρα μέσα στις φαντασιώσεις μου…και τις υποσχέσεις μου για αιώνια αγάπη και αφοσίωσή μου στο πρόσωπο του. Μου είπε πως όλη η δύναμη του ήταν στα μαλλιά του…Τον κοίμισα με γλυκόλογα….ξύρισα τις πλεξίδες του… σύμβολο της μέχρι πρότινος άρρηκτης επαφής του με τον Θεό του…Διαμιάς αισθάνθηκε βαρύς, βραδύνους και βραδυκίνητος. Όλα είχαν στεφθεί με την επιτυχία που προσδοκούσα. Φώναξα τους Φιλισταίους στο παλάτι του Σαμψών κι εκείνοι τον αιχμαλώτισαν και τον εξευτέλισαν….δεν είχε πια τα αντανακλαστικά της εγρήγορσης…
…………………….
Ήταν μια μέρα γιορτής και το πλήθος είχε μαζευτεί μέσα στο ναό. Έδεσαν τον Σαμψών στις δυο κολώνες της εισόδου του. Τον χλεύαζαν … Τα μαλλιά του είχαν μακρύνει αρκετά …είχε περάσει καιρός από τότε που φυλακίστηκε. Κάποια στιγμή ο δεσμώτης σήκωσε το βλέμμα του προς τον ουρανό…Σαν να συγκεντρωνόταν κάπου…στηρίχτηκε καλά σ’ αυτές τις κολώνες της πύλης του ναού και άρχισε να σείει όλο το οικοδόμημα…ναι…στην αρχή σιγά…μικρά κομμάτια μπογιάς έπεφταν στα κεφάλια μας…δεν ξέραμε… λες και έβρεχε χρωματιστή βροχή… έτρεμε ο ναός… Απλώθηκε παντού ανησυχία...Μαράζωσα. Δεν ήξερα τί θα γινόταν Κουλουριάστηκα σε μια γωνιά και απλά περίμενα…Ανάμεικτα συναισθήματα. Το κακό θα σταμάταγε εκεί… Αν ο Σαμψών γκρέμιζε το ναό, θα σκοτωνόταν μαζί με όλους μας. Συγκέντρωσε όλη τη δύναμη του… και σείστηκαν τα πάντα… Συντρίμμια παντού…ο ναός των Φιλισταίων καταστράφηκε και μας καταπλάκωσε όλους… το λαό…εμένα…. Νεκροί… εγώ είμαι μια σκιά πια…και ψιθυρίζω στους περαστικούς τα τελευταία λόγια του βασιλιά Σαμψών….σκοτώθηκε κι αυτός…τα τελευταία λόγια του … «Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων» ….
