Στα γρήγορα: Δέκατη και νεότερη μετά από πέντε χρόνια δουλειά για τους βετεράνους του Seattle σε παραγωγή του Johnny Sangster στην (πού αλλού;) Sub Pop.
Την ακούσαμε: Εάν οι περισσότεροι πολιτικοί δίσκοι τα τελευταία δύο χρόνια στις ΗΠΑ στριφογυρίζουν γύρω από την περίπτωση Τραμπ, οι Mudhoney με μια in-your-face ορμή που θα ζήλευαν κι οι Rage Against the Machine αλλά θα μπορούσε να εκφράσει μόνο το καλιφορνέζικο πανκ στα 80s, πυροβολούν προς πάσα παρακμή. Δεν είναι μόνο ότι σε κάνουν να νιώθεις οριακά άβολα με στίχους όπως "When I kill myself live / I got so many likes / Go on give it a try / Kill yourself live" ("Kill Yourself Live"). Είναι ότι πατάνε τα garage γκάζια, γνωρίζοντας πως αφήνουν το σημάδι τους με τρόπο που θα έκανε περήφανους τους πιτσιρικάδες εαυτούς τους που κάποτε σέρβιραν Piece of Cake.
Τρέξε μακριά: Τι εννοείς το Singles ήταν σειρά του Mega;
Τ' είπες τώρα; «Ακούγονται σαν μια καλύτερη, πιο επιδέξια εκδοχή του νεότερου εαυτού τους.» -Rolling Stone
Να τ' αφήσω; 75/100 -Metacritic
