Η Nalyssa Green κάνει ένα αστρικό ταξίδι ακούγοντας Μαρινέλλα και Τζένη Βάνου. Και «διάφορα πουλιά»...

Στο σύμπαν της Νalyssa Green οι αισθήσεις παίζουν πρωτεύοντα ρόλο. Το πώς αντιλαμβάνεται όμως όλο τον κόσμο μέσα από αυτές, είναι που κάνει τη διαφορά. Χρώματα, αρώματα, γεύση, αφή διαπερνούν την ακρόαση κι αλλάζουν τις διαστάσεις του καθημερινού χώρου∙ τα τσιμέντα  λιώνουν, σχηματίζοντας έναν βυθό μπροστά από την τηλεόραση και δίπλα από το χαλί που ανθίζει και εκεί βουτάμε ξεκινώντας ένα ταξίδι αστρικό.

Και στο Ταξίδι Αστρικό, δηλαδή στο τελευταίο άλμπουμ της, η Nalyssa παίρνει μαζί της μπλε κοράλλια, διάφορα πουλιά που φωνάζουν κάτω απ’ το μπαλκόνι σου, ακόμη και μπουζούκι (ω, ναι!).

Έτσι δόθηκε το ραντεβού στην Κολοκοτρώνη, στο γραφείο της Popaganda κι εκεί που ξεκινάμε τη συζήτηση της λέω πώς στο μυαλό μου άνετα είναι μια φιγούρα από τις Αυτόχειρες Παρθένους του Τζέφρι Ευγενίδης που διαβάζω αυτό τον καιρό κι εκείνη γελά λέγοντας μου «φοβερή σύμπτωση, χτες άκουγα το σάουντρακ. Είναι φοβερή η ατάκα που λέει στον γιατρό που τη συνέφερε από την απόπειρα αυτοκτονίας: "Προφανώς γιατρέ δεν υπήρξες ποτέ δεκατριάχρονο κορίτσι"».

Και κάπου εκεί ξέρω ότι η Nalyssa Green είναι ένα κορίτσι αστρικό που μας παίρνει μαζί της στα διαστημικά της ταξίδια που εκτυλίσσονται μέσα σε ένα σαλόνι γεμάτο γαλαξίες. Kι έτσι ξεκινάει να μιλάει για την εποχή του κορωνοϊού, για το πόσο της λείπει η σκηνή και πώς αφήνεται στη ροή των πραγμάτων....

«Όταν είμαι στεναχωρημένη και ακούω ένα λυπημένο τραγούδι τότε γλυκαίνει η θλίψη μέσα μου, νιώθω ότι με καταλαβαίνουν».

Είναι πολύ έντονο αυτό που ζούμε, σίγουρα θα μπει και μέσα σε αυτά που δημιουργούμε. Για μένα είναι φοβερά δύσκολο το ότι δεν μπορώ να ανέβω στη σκηνή, με έχει βαρύνει πολύ ψυχολογικά. Επίσης  ως προς το βιοποριστικό κομμάτι υπάρχει μεγάλο ζήτημα για όλους τους καλλιτέχνες. Αλλά θεωρώ πως το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι το άγχος για το μέλλον, γιατί για την ώρα κάπως την κουτσοβγάζουμε, εγώ είχα και μια δουλειά, αλλά δεν υπάρχει φως για το τι θα γίνει μετά.

Φέτος η σεζόν είναι νεκρή κι αυτό το άγχος που δεν ξέρεις αν θα βγάλεις τον επόμενο μήνα είναι πολύ επιβαρυντικό για τον ψυχισμό. Δεν θα ήθελα να μιλήσω για τις αστοχίες του κράτους προς τους καλλιτέχνες, αυτό με στεναχωρεί πιο πολύ απ’ όλα. Προσωπικά, επειδή στεναχωρήθηκα και θύμωσα πολύ τους προηγούμενους μήνες, αποφάσισα να μην το πολυσκέφτομαι γιατί έχω βάλω ως πρώτη προτεραιότητα την ψυχική μου γαλήνη.

Tα κομμάτια του καινούριου άλμπουμ είναι δημιουργίες των δύο τελευταίων χρόνων, πριν τον κορωνοϊό. Η βασική ιδέα για το κόνσεπτ του δίσκου είναι το πρώτο κομμάτι, το «Ταξίδι Αστρικό» που ουσιαστικά μιλάει για μια στιγμή καθημερινότητας μέσα στο σπίτι όταν κάτι, που δεν ξέρουμε τι είναι, γίνεται και μετατρέπει το απλό και κανονικό στοιχείο σε ένα υπερβατικό ταξίδι στο σύμπαν. Για μένα όλο αυτό αφορά τα ταξίδια που κάνουμε μέσα στο σπίτι μας ή μέσα στο κεφάλι μας, τα εσωτερικά ταξίδια που σε εκτοξεύουν από τον μικρόκοσμο στον μακρόκοσμο, στο υπερπέραν. 

Η στιγμή που κάθομαι να γράψω δεν είναι άλλη μια στιγμή μέσα στην ημέρα μου. Είναι υπερβατική στιγμή, έχει κάτι το μαγικό. Δεν συμβαίνει κάτι εξαιρετικό, απλή είναι η αφετηρία: εγώ με την κιθάρα μου, στο σπίτι μου. Μέσα από αυτό, όμως, ταξιδεύω.

Όταν βγαίνω από το στούντιο νιώθω ότι πλέον κάπου η δική μου δουλειά τελείωσε και το τραγούδι  έχει ήδη φύγει από τα χέρια μου και είναι πια ολοκληρωμένο για να διαγράψει τη δική του πορεία σε αυτή τη ζωή.

Οι δύο τελευταίοι δίσκοι μου είναι στα ελληνικά. Το να μιλάς ξεκάθαρα μέσω της δημιουργίας στην μητρική σου γλώσσα και οι άλλοι να σε καταλαβαίνουν είναι καταπραϋντικό. Από την άλλη ενέχει το άγχος του ονείρου στο οποίο βλέπεις ότι είσαι στο σχολείο, σε σηκώνει η δασκάλα να πεις μάθημα και είσαι γυμνός. Νομίζω, όμως, ότι αυτό είναι βασικό συστατικό της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Όταν βάζεις κάτι από τον εαυτό σου, σου κάνει πολύ καλό γιατί έτσι έρχεσαι σε επαφή με το μέσα σου, εκφράζεσαι και προχωράς αλλά από την άλλη πάντα υπάρχει ο φόβος της απόρριψης. Όμως το βασικό συναίσθημα για μένα δεν είναι η αγωνία αλλά η αγάπη που παίρνω όταν παρουσιάζω ένα τραγούδι μου. Το «μου έφτιαξες την ημέρα με το κομμάτι» μετράει περισσότερο από το «δεν μου άρεσε το τραγούδι σου».

«Ένα live είναι σαν μια τελετή. Είναι μια εμπειρία στην οποία όλοι όσοι συμμετέχουμε βάζουμε από κάτι. Είναι πολύ ζεστό και “αγαπητικό” πράγμα»

Ο ανώνυμος ακροατής με αφορά πιο πολύ από όλους γιατί επικοινωνούμε αποκλειστικά μέσα από το τραγούδι. Αυτό που μοιραζόμαστε, κατά ένα περίεργο τρόπο, είναι πολύ δυνατό. Είναι κάποιος που δεν τον ξέρω, που δεν με ξέρει αλλά μας ενώνει το τραγούδι. Αυτή την επικοινωνία τη νιώθω και με το feedback στα social αλλά κυρίως τη νιώθω στις συναυλίες.

Ένα live είναι σαν μια τελετή. Είναι μια εμπειρία στην οποία όλοι όσοι συμμετέχουμε βάζουμε από κάτι. Είναι πολύ ζεστό και «αγαπητικό» πράγμα.

Το να γράψω μουσική για το θέατρο μου έδωσε πολλά υλικά που δεν θα τα είχα στη διάθεσή μου αποκλειστικά από την τραγουδοποιία. Με έβαλε να ερευνήσω πράγματα στα οποία δεν θα έμπαινα από μόνη μου. Αυτό μου έκανε πολύ καλό. Αυτό που επίσης μου φώτισε άλλα πράγματα για το πώς μπορώ να δουλέψω και να συνεργαστώ είναι η ίδια η διαδικασία του θεάτρου που είναι περισσότερο δουλειά συνόλου, πολύ περισσότερο από ό,τι ισχύει στη μουσική. Κάπως νιώθω πως μου πάει πολύ να φτιάχνω ήχους για πράγματα που συμβαίνουν τώρα, είναι ένα είδος σκηνογραφίας και μου αρέσει πολύ να το κάνω.

Υποκριτικά δεν έχω πάει σε πιο βαθιά νερά. Μου αρέσει να βρίσκομαι επί σκηνής με θεατρικό τρόπο αλλά περισσότερο ως περφόρμερ, γιατί περφόρμερ είμαι και στις συναυλίες. Είναι όμως κάτι που με ενδιαφέρει. Όταν ανοίξουν τα θέατρα και εάν μου προτείνουν κάτι που θα μου ταιριάζει, θα το κάνω ξανά.

«Η στιγμή που κάθομαι να γράψω δεν είναι άλλη μια στιγμή μέσα στην ημέρα μου. Είναι υπερβατική στιγμή, έχει κάτι το μαγικό».

Τον τελευταίο καιρό ακούω και πάρα πολλά λαϊκά. Μαρινέλλα βέβαια ακούω όλη μου τη ζωή. Την λατρεύω. Επίσης, τώρα τελευταία ακούω πολύ Κραουνάκη, Πρωτοψάλτη στην early 90s περίοδό της, Τζένη Βάνου, Πουλόπουλο. Οπότε μέσα σε όλα αυτά που αγαπώ προέκυψαν και κάποια τραγούδια τέτοια, από άποψη γραφής εννοώ. «Η Μπλε Τροχιά» και το «Ναι μεν αλλά δεν» είναι πιο λαϊκότροπα κομμάτια. Όταν μπήκα στο στούντιο υπήρχε μεγάλη χαρά και ενθουσιασμός για το τι θα κάνουμε με αυτά τα κομμάτια ώστε να είναι ελληνικά και λαϊκά αλλά να είναι και εγώ. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση και εκεί που περάσαμε πιο καλά.

Με αφορά πολύ το γυναικείο στοιχείο, η γυναικεία ενέργεια, η γυναικεία πλευρά. Φαντάζομαι ότι αυτό βγαίνει και στα τραγούδια μου. Με ενδιαφέρει γενικά η γυναικεία δημιουργία δηλαδή ακούω και διαβάζω γυναίκες δημιουργούς. Είναι η άλλη πλευρά της πραγματικότητας και την ψάχνω, με αφορά και με συγκινεί πολύ. Θεωρώ ότι ο καθένας μας έχει και γυναικεία και ανδρική πλευρά και μας κάνει καλό να ερχόμαστε σε επαφή και με τις δύο αυτές ενέργειες. Όταν κλείνει με βίαιο τρόπο η μία ή η άλλη εκεί αρχίζουν τα προβλήματα και οι δυσλειτουργίες.

 «Όπου μου βγαίνει εκεί πάω. Δεν βάζω κάτω τη λογική για να προχωρήσω. Το ότι αφήνομαι στη ροή μου έχει πάει καλά».

Με τέτοιες ποιότητες δουλεύω, την τρυφερότητα και την μελαγχολία, όταν δημιουργώ. Φαντάζομαι θα παίζει ρόλο και ότι ως ακροάτρια απολαμβάνω πολύ την μελαγχολική μουσική. Με κάνει χαρούμενη να ακούω ένα θλιμμένο τραγούδι. Οπότε κι εγώ κάπως εκεί είμαι. Έτσι μου λειτουργεί το γράψιμο, θεραπευτικά με κάτι που φέρω βαριά μέσα μου. Εάν έχω έναν πόνο και τον κάνω τραγούδι, αυτό με λυτρώνει. Όταν είμαι στεναχωρημένη και ακούω ένα λυπημένο τραγούδι τότε γλυκαίνει η θλίψη μέσα μου, νιώθω ότι με καταλαβαίνουν.

Ο σύγχρονος κόσμος δεν υποστηρίζει το να είσαι μελαγχολικός και εσωστρεφής· σε θέλει ετοιμοπόλεμο, κινητικό, μαχητικό δηλαδή άλλες ποιότητες, πιο σκληρές άρα δεν σου επιτρέπεται να είσαι πιο «μαλακός» ή και πιο σκοτεινός.

Το δουλεύω το ένστικτό μου. Γενικά έτσι λειτουργώ. Όπου μου βγαίνει εκεί πάω. Δεν βάζω κάτω τη λογική για να προχωρήσω. Το ότι αφήνομαι στη ροή μου έχει πάει καλά. Το ένστικτο είναι σαν μην ξέρουμε γιατί ξέρουμε κάτι αλλά να εμπιστευόμαστε αυτή τη γνώση∙ όμως είναι γνώση, δεν είναι ζάρια.