«H indie pop ήταν μια όαση δροσιάς, θετικότητας και ζωντάνιας σε μια χώρα όπου κυριαρχούσαν τα σκυλάδικα και το μίζερο ελληνόφωνο "ροκ"»

Στο πρώτο μισό των 90s υπήρχαν μερικές μπάντες στην Αθήνα που είχαν για ευαγγέλιο την κασέτα C86, εικόνισμα τους Smiths και φυλαχτό στο μαξιλάρι τους κάποιο επτάιντσο της Sarah Records.

Τα περισσότερα από αυτά τα σχήματα ήταν βραχύβια, όμως το 2017 ήρθε η συλλογή A Sparkle from the Past από την Make Me Happy για να θυμίσει στους παλαιότερους τα ανέμελα χρόνια τους και να μάθει στους νεότερους μια σκηνή χωρίς μεγάλο εμπορικό εκτόπισμα αλλά με ισχυρό πυρήνα. 

Μια από τις μπάντες σε αυτή τη συλλογή είναι κι οι One Night Suzan, οι οποίοι είχαν κυκλοφορήσει ελάχιστο υλικό, παρά το γεγονός ότι είχαν ηχογραφήσει αρκετά κομμάτια. Πολλά από αυτά τα ακούμε πλέον τώρα για πρώτη φορά στη συλλογή τους 20 Years Hangover που κυκλοφορεί από την Make Me Happy και την This Happy Feeling.

Γιατί όμως δεν είχαν καταφέρει να κυκλοφορήσουν περισσότερο υλικό τότε; «Στα 90s οι δισκογραφικές εταιρίες στην Ελλάδα που κυκλοφορούσαν αγγλόφωνη ελληνική "ροκ" ενδιαφέρονταν μόνο για "σκληρό" ήχο. Αυτή η κατάσταση οδήγησε εμένα, τον Μάκη Πετράτο (μπασίστα και παραγωγό των Next Time Passions) και τον Χρήστο Λιάλιο (γραφίστα και εκδότη του pop  fanzine “Little Charmer”)  να δημιουργήσουμε την This Happy Feeling, την πρώτη ανεξάρτητη ελληνική indie pop εταιρία, με σκοπό να κυκλοφορήσουμε  7ιντσα των δικών μας συγκροτημάτων, αλλά και άλλων ελληνικών indie pop groups», εξηγεί ο frontman των One Night Suzan, Ζήσιμος Τρυφίδης. Η This Happy Feeling κατάφερε να κυκλοφορήσει μόνο τέσσερα singles (μάλιστα το ένα μισό-μισό με την ισπανική Elefant Records). Μία από αυτές τις κυκλοφορίες ήταν και το EP των Οne Night Suzan, Don’t  Let Them Kill Our Taste, το 1994.

Ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για μια εποχή που το να κυκλοφορεί κανείς ανεξάρτητα τη μουσική του δεν είχε τις σημερινές διαδικτυακές ευκολίες. Η προώθηση γινόταν μέσω fanzines, flyers, αφισών σε δισκάδικα και στέκια, ανταλλαγές υλικού με εταιρείες του εξωτερικού και φυσικά με την πατροπαράδοτη διάδοση από στόμα με στόμα.

«Νομίζω πάντως ότι οι δυσκολίες μας έκαναν πιο επινοητικούς και μας έφεραν πιο κοντά, δημιουργώντας μια αίσθηση κοινότητας ανάμεσα στις διάφορες ανεξάρτητες μπάντες», λέει ο μπροστάρης της μπάντας. «H indie pop ήταν μια όαση δροσιάς, θετικότητας και ζωντάνιας σε μια χώρα όπου κυριαρχούσαν τα σκυλάδικα, το μίζερο ελληνόφωνο "ροκ", ο νεοπλουτισμός και η απαξίωση όσων δεν ταίριαζαν στο mainstream lifestyle της εποχής. Στα live υπήρχε τρομερή ενέργεια και συντροφικότητα, προβάλλαμε art videos, παίζαμε μπουγέλο με νεροπίστολα…Υπήρχε η ένταση του punk ανακατεμένη με την αθωότητα και την γλύκα της pop. Όταν τραγουδούσαμε Don't Let Them Kill Our Taste ουσιαστικά φωνάζαμε σε όσους μας άκουγαν για να μην πέσουμε στο τέλμα της πλειοψηφίας».

Αφορμή για να ξεθάψει το σχήμα το ακυκλοφόρητο υλικό του τώρα στάθηκε η προ διετίας κυκλοφορία της συλλογής A Sparkle From The Past. H Make Me Happy πρότεινε στους One Night Suzan την κυκλοφορία μιας συλλογής με κομμάτια της μπάντας που δεν είχαν κυκλοφορήσει ποτέ σε βινύλιο, με μόνο κάποια από αυτά να έχουν συμπεριληφθεί σε δυσεύρετες CD συλλογές. Κάπως έτσι, ένα χρόνο μετά κρατάμε στα χέρια μας το βινύλιο A 20-Year Hangover.

Οι One Night Suzan ωστόσο έχουν κι άλλο υλικό στα συρτάρια τους, μερικά πιο garage και post punk κομμάτια που ίσως βρουν το δρόμο τους σε μια άλλη συλλογή. Πάντως ψάχνοντας το αρχειακό υλικό, ανακάλυψαν και δύο κομμάτια από τη διετία 1996-1997 που δεν ηχογράφησαν ποτέ, οπότε αυτή θα ήταν μια καλή αφορμή να ξαναμπούν στο στούντιο, έστω με 20 χρόνια καθυστέρηση...

Για την ώρα πάντως θα γιορτάσουν την κυκλοφορία του Α 20-Year Hangover - A Retrospective Collection με ένα πάρτυ την Παρασκευή 7 Ιουνίου στο Χοροστάσιο. Για ζέσταμα, τους ζητήσαμε να επιλέξουν 10 κομμάτια που υπήρξαν σημαντικά για την διαμόρφωση του ήχου τους:

Buzzcocks - "What Do I Get?"

Ορισμός της punk-pop, κι ένα από τα κομμάτια που διασκευάζαμε σε αρκετά live!

The Cure - "Boys Don't Cry"

Χαρά και λύπη κρατιούνται από το χέρι και χορεύουν μέρα-νύχτα.

The Field Mice - "Sensitive"

…ή πώς μια εσωστρεφής pop μελωδία μπορεί μέσα σε 3 λεπτά να εξελιχθεί σε noisy κιθαριστική πανδαισία…

The Housemartins - "Me and the Farmer"

Ατέλειωτο κέφι, ελαφριά διάθεση, όμορφα φωνητικά - η χαρά της ζωής!

The Wedding Present - "Nobody's Twisting Your Arm"

Καταιγιστικός ρυθμός, φαζαρισμένες κιθάρες…Πρότυπο για το πώς μπορούσαμε να συνδυάσουμε κι εμείς τις 2 κιθάρες μας!

The Smiths - "What Difference Does It Make?"

Το ένα από τα 2 αγαπημένα μας συνθετικά ντουέτα!  Αν ψάξεις προσεκτικά, θα βρεις αρκετά “Johnny Marr” riffs στα τραγούδια μας…

The Go-Betweens - "Unkind and Unwise"

Οι Robert Forster-Grant McLennan μας έμαθαν τι σημαίνει το να παίζεις pop χωρίς να γίνεσαι γλυκερός, και (όπως και ο Μorissey) πώς να δίνεις ίδιο βάρος σε στίχο και μουσική…

Biff Bang Pow! - "She Never Understood"

Η Creation  ήταν η αγαπημένη μας εταιρεία, και ο ήχος των Biff Bang Pow, όπως βέβαια και των υπόλοιπων συγκροτημάτων της Creation (βλέπε Primal Scream στις αρχές τους, Jesus and Mary Chain, Loft, Razorcuts, My Bloody Valentine, κλπ.) μας επηρέασε αφάνταστα!

Television Personalities - "Picture of Dorian Gray"

Το απόλυτο indie-pop τραγούδι, γεμάτο γλυκιά αφέλεια και αγάπη…

The Velvet Underground - "Sunday Morning"

Μελωδία που χαϊδεύει τα αυτιά, μπαίνει στην καρδιά και δεν ξαναβγαίνει ποτέ.