Ταξίδια με στυλό διαρκείας by Oh_You_Pretty_Things on Mixcloud
14-2-1992
Κρατάω στα χέρια μου ένα στυλό διαρκείας...
Θα μ’ άρεσε να μπορούσα να βάζω, αβίαστα, τη μία λέξη κοντά στην άλλη και να περιέγραφα πράματα και θάματα.
Θα μ’ άρεσε, ακόμα πιο πολύ, τα λόγια μου αυτά, να γίνονταν πιο ζουμερά μ’ εκφράσεις του προσώπου, των χεριών, του κορμιού μου όλου.
Να 'μουν ας πούμε παραμυθάς ή μάγος στην άγνωστη φυλή των Ομαλούα-ούα-ούα, ένας άλλος Γιώργος Αρμένης...
- Έλα όμως που υπάρχουν και πολλά που δεν περιγράφονται με «λόγια».
- Πώς υπάρχει ο ποιητής; Ας πούμε ο αγαπημένος σου Μίλτος Σαχτούρης.
- Ευχαριστώ πολύ, υπάρχουν κοντά μου κι ο Χρήστος Λεοντής, ο Κλάους Χόφμαν, ο Γιάννης Βλαχόπουλος, που κάνουν τον «λόγο», την εικόνα, μουσική.
- Τι θες να πεις;
- Ο καθένας μιλάει με τον τρόπο του. Σημασία έχει να έχεις να πεις κάτι. Ύστερα, άσε το αεράκι να κάνει τη δουλειά του. Μπορεί κάτι να μείνει...
-Για ρίξε μια ματιά.
Άνοιξα το μπαούλο με τα σχέδια. Γύρισα πολύ πίσω. Έκανα μια επιλογή της στιγμής. Τα ’βαλα κατά χρονολογική σειρά...
- Ο ίδιος είσαι...
- Μ’ αρέσει που κάνω ότι μου’ ρθει, στα όρια μου.
- Μ’ αρέσει που 'μαι λεύτερος μέχρι εκεί που στέκεις εσύ.
- Μ’ αρέσει που μπορώ να ταξιδεύω μέσα μου και μέσα σου.
- Μ’ αρέσει που «έκλεβα» και «κλέβω» τους δασκάλους μου. Είναι καλά εφόδια για πολλές ζωές...
- Μ’ αρέσει που τα παιδιά μου είναι πιο ικανά από εμένα.
- Μ’ αρέσει που δεν πιστεύω στην έμπνευση, γιατί.
- Μ’ αρέσει αυτός που σκάβει απ’ αυτόν που κοιτάει.
- Μ’ αρέσει που ονειρεύομαι, μα δεν βάζω για σκοπό το όνειρο.
- Μ’ αρέσει που δουλεύω κάθε στιγμή μου.
- Μ’ αρέσει που η κυρία Κούλα δεν με θεωρεί «Avant Garde».
- Μ’ αρέσει που δεν ξεφυλλίζω ξένα περιοδικά για να δω τι φοριέται σήμερα.
- Μ’ αρέσει που δεν εξαρτιέμαι από κανέναν.
- Μ’ αρέσει που μπορώ να μιλάω έτσι.
- Μ’ αρέσει που σ’ αγαπώ.
- Μ’ αρέσει που φτιάχνω το δάχτυλό σου, όταν εσύ μου δείχνεις το φεγγάρι...
- Μ’ αρέσει να μας στήνω καθημερινά στον τοίχο.
-Ο ίδιος είσαι...
-Γιατί τί αλλάζει στην ουσία;
-Ποια ουσία;
-Αυτή που ξεχύνεται από τα μέσα προς τα έξω, αυτή που δεν κρύβεται μ’ όσα φτιασίδια κι αν βάλεις. Αυτή που αποκαλύπτεται, ακόμα και με ένα ταπεινό μολυβάκι, ακόμα και μ’ ένα κοινόχρηστο στυλό διαρκείας.
Τούτο το βιβλίο το βγάζω για όσους μπορούν να βλέπουν και πέρα απ’ τη μύτη τους, για 'κείνους που μπορούν ν’ ακούν τους μαγικούς ψιθύρους, για όσους ξέρουν να σωπαίνουν όταν ο διπλανός τους μετράει τ’ άστρα, και για όσους αντιστέκονται όταν τους κόβουν την ανάσα.
Τελικά, γιατί σχηματιζόμαστε και διαμορφωνόμαστε απ’ αυτό που αγαπάμε, όπως λέει και ο σοφός παππούς.
Με αυτά τα ωραία λόγια προλογίζει ο Κυριάκος Ρόκος το βιβλίο του «Ταξίδια με στυλό διαρκείας.»
Ο Κυριάκος Ρόκος γεννήθηκε στα Γιάννενα το 1945. Σπούδασε γλυπτική με τον Γιάννη Παππά και δούλεψε στο Παρίσι με υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών (κληροδ. Ουρανίας Κωνσταντινίδη) για τέσσερα χρόνια. Από το 1965 εκθέτει δουλειά του με δεκαεφτά ατομικές εκθέσεις και πολλές ομαδικές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έργα του υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Βορρέ, στη Πινακοθήκη Πιερρίδη, στην Πινακοθήκη Μετσόβου, στο Αμπράμ της Νάξου, στη Midland Bank, στη Λίμνη Ευβοίας και σε άλλους δημόσιους χώρους και ιδιωτικές συλλογές. Για δύο χρόνια υπήρξε καθηγητής ελευθέρου σχεδίου στη Σχολή Βακαλό και από το 1983 καθηγητής Πλαστικής στη Συντήρηση έργων Τέχνης και Αρχαιοτήτων του Τ.Ε.Ι. Αθήνας.
Επίσης είναι ο πατέρας του φίλου μας Δημήτρη Ρόκου.
Το βιβλίο «Ταξίδια με στυλό διαρκείας», τυπώθηκε τον Δεκέμβριο του 1994, σε 1500 αντίτυπα στο λιθογραφείο του Γιώργου Κωστόπουλου. Στα χέρια μου έφτασε σαν δώρο γενεθλίων από την φίλη μου Ζώη.
