Το 2022 είναι γεγονός εδώ και λίγες ημέρες, αφήνοντας –ή και όχι- πίσω του μια χρονιά που, εν μέσω άλλων δεινών, δεν ήταν λίγες οι φορές που μέσα σε δικαστικές αίθουσες ακούστηκαν φράσεις όπως: «Βρίσκομαι εδώ και διώκομαι για τα πολιτικά μου φρονήματα». Πολλές απ’ αυτές τις υποθέσεις κατέληξαν σε καταδίκη ή πιο σπάνια σε ένα «συγνώμη για την αναστάτωση, κάναμε λάθος».
Παράλληλα, η χρονιά που μας αποχαιρέτησε ήταν εκείνη κατά την οποία επιχειρήθηκε η ενσωμάτωση στον «τρομονόμο» της ευρωπαϊκής οδηγίας που σκοπό είχε να φέρει λογοκρισία και ποινές για καλλιτεχνικά έργα με το πρόσχημα υποκίνησης σε βία ή μίσος, βάζοντας στο στόχαστρο δημιουργούς που αγωνίζονται και αμφισβητούν, θυμίζοντας περιπτώσεις ευρωπαίων καλλιτεχνών που καταδικάστηκαν σε φυλάκιση, όπως ο Ισπανός ράπερ Pablo Hasel στη Βαρκελώνη. Στο σημείο αυτό, δεν θα μπορούσε να μην αναφερθεί γνωστή τηλεπερσόνα -η οποία θα πρέπει να νιώθει αρκετά περήφανη που το τελευταίο διάστημα στο μυαλό όλων μας έρχεται το πρόσωπο της όταν μιλάμε για παρεμπόδιση της τέχνης και της δημοκρατίας- που διέκοψε ανερυθρίαστα παράσταση ανεβαίνοντας με μπράβους στη σκηνή. Με λίγα λόγια, η χρονιά που μας πέρασε έδωσε ανησυχητικά δείγματα για το πώς εξελίσσεται το κοινωνικό τοπίο, μέσα στο οποίο επιβιώνουμε.
Τα πιο πάνω γεγονότα σημειώνονται με σκοπό να δικαιολογήσουν την ανάσα που παίρνουν όλες κι όλοι, παρακολουθώντας τη θεατρική παράσταση Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού, σε μια εποχή που ασφυκτιά κάθε αναφαίρετο δικαίωμα μας που αφορά προσωπικές ιδεολογίες και την έκφραση τους.
Ο Ντάριο Φο έγραψε αυτήν την ανελέητη σάτιρα της εξουσίας το 1970, υπογραμμίζοντας έπειτα από χρόνια ότι «Το έργο παίζεται από τον καιρό που γράφηκε με αμείωτη επιτυχία. Ίσως γιατί στη ζωή πληθαίνουν κάθε τόσο η αιματοχυσία, οι βόμβες τα μεγάλα λόγια και τα μεγάλα σκάνδαλα… Πάντα από τα ίδια συστήματα που οργανώνουν τη βία και που δεν μπορούν να χωνέψουν αυτούς που δεν σκύβουν το κεφάλι», για να μη σταματήσει σήμερα να γίνεται sold out, με τον Γιάννη Κακλέα να τολμά και να επεξεργάζεται με θάρρος ένα ήδη σπουδαίο κείμενο, αναδεικνύοντας τις παθογένειες μιας κοινωνίας μουδιασμένης που δεν νοσεί μόνο σωματικά, αλλά τόσο ψυχικά όσο και πνευματικά, ματαιωμένη απ’ τους θεσμούς ενός κράτους που λειτουργεί με τη μέθοδο της κοπτοραπτικής, όπου χρειάζεται.
Στο κατάμεστο σε κάθε παράσταση Θέατρο Γκλόρια, ο Πάνος Βλάχος ενεργοποιεί κάθε του κύτταρο απ’ το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό της παράστασης, διατηρώντας τη σάτιρα και τον πολιτικό σχολιασμό σε μια ισορροπία, κάνοντας ξεκάθαρο σε όσες κι όσους βρίσκονται στο κοινό, ότι δεν παρακολουθούν μια φάρσα, αλλά τη ζωή μας που παλεύει να ανθίσει στη δυστοπία, εκεί που ο φασισμός του κράτους και του νοικοκυραίου συναντιούνται για να εξοντώσουν κάθε τι που δεν τους ταιριάζει, επενδύοντας στον φόβο και στην άγνοια που έχουν βυθίσει τους ανθρώπους.
Ούτε ένας από τους συντελεστές της παράστασης δεν περισσεύει σε αυτήν τη σκηνή, με τον Θοδωρή Σκυφτούλη να επιβεβαιώνει το άφθονο ταλέντο του σε έναν κόντρα ρόλο για τον ακτιβιστή, ο οποίος προκαλεί το γέλιο του κοινού ακριβώς τη στιγμή της συνειδητοποίησης του σε ποια κοινωνία ζούμε.
Συνθήματα, μαυροκόκκινες σημαίες κι ένας αναρχικός που πετιέται από το παράθυρο. O Tζουζέπε Πινέλι είναι ένα ακόμη τυχαίο γεγονός, από εκείνα τα πολλά που συγκαλύπτονται και ούτε γάτα ούτε ζημία για την εκάστοτε εξουσία, που ξεπαστρεύει χωρίς να λογοδοτεί πουθενά.
Στη σκηνή μαζί με τον Φοίβο Ριμένα, την Ιφιγένεια Αστεριάδη, τον Κωνσταντίνο Μαγκλάρα και τον Στέλιο Πέτσο, τους συντροφεύει μουσικά ο Βάϊος Πράπας, ζωντανεύοντας κάθε τόσο τις σκηνές με τις φωνές όλων των συντελεστών.
Λίγα πράγματα είναι δίκαια σήμερα, ένα απ’ αυτά είναι η αποδοχή που βρίσκει αυτή η παράσταση-παρέμβαση από το κόσμο που σχεδόν κάθε βράδυ χειροκροτά όρθιος, τραγουδώντας λίγο πριν επιστρέψει στην κανονικότητα.
