Οι Καλύτερες Ταινίες των 10s: #8 Ex Machina (2014)

Ο Άλεξ Γκάρλαντ, συγγραφέας στα 90s και συχνός σεναριογράφος του Ντάνι Μπόιλ (ο βρετανός σκηνοθέτης μετέφερε στο σινεμά το βιβλίο του Γκάρλαντ, Η Παραλία, και μαζί ήταν υπεύθυνοι για την κινηματογραφική αναβίωση των ζόμπι με το 28 Μέρες Μετά), έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με αυτό το εγκεφαλικό παιχνίδι γάτας και ποντικού ανάμεσα στο μεγαλομανή ιδρυτή μιας εταιρείας σαν την Google, το σέξι ρομπότ που δημιούργησε και τον ανυποψίαστο, αφελή προγραμματιστή που καλεί στο απομονωμένο σπίτι του για να τεστάρει αν το δημιούργημά του έχει τεχνητή νοημοσύνη κι επιδεικνύει ανθρώπινα χαρακτηριστικά. 

 

 

Στους αντίστοιχους πρωταγωνιστικούς ρόλους, ο Όσκαρ Άιζακ, η Αλίσια Βικάντερ κι ο Nτόμναλ Γκλίσον επιδίδονται σε αινιγματικά τετ α τετ στα οποία η ισορροπία δύναμης αλλάζει ανεπαίσθητα, με τον Άιζακ σε παρανοϊκή (και κωμική) φόρμα και την Βικάντερ να τελειοποιεί την τέχνη του poker face στον πρώτο ρόλο που την έκανε γνωστή. Ειδικά η σουηδή ηθοποιός, που ελάχιστα χρόνια μετά από αυτή την ταινία κέρδισε Όσκαρ ερμηνείας (για μια ταινία που δεν αξίζει να αναφερθεί σε καμία λίστα), κλέβει την παράσταση με τις ανεπαίσθητες εκφράσεις και κινήσεις της που προδίδουν ότι μπορεί να κρύβει δεκάδες μυστικά. 

 

 

Ο Γκάρλαντ αξιοποιεί τα εντυπωσιακά οπτικά εφέ και τους μίνιμαλ χώρους χωρίς να υπερκαλύπτει το προσεκτικά δομημένο σενάριο του, που ελίσσεται απειλητικά και ύπουλα ανάμεσα σε μυστήρια, εκπλήξεις και υπονοούμενα, ενώ έρχεται αντιμέτωπο με τα σημαντικά φιλοσοφικά ερωτήματα της ζωής και της σύγχρονης ανθρώπινης ύπαρξης.

 

Αναφέραμε και ότι μας δώρισε και τον Όσκαρ Άιζακ ως χορευτή; Everybody wins.