Όπως ακριβώς και στις ταινίες, έτσι και στην πραγματικότητα το βάρος μιας τεράστιας ευθύνης πέφτει στους ώμους ενός 16χρονου μαθητή που τυχαίνει να είναι και υπερήρωας. Μετά το ιστορικό Εκδικητές: Η Τελευταία Πράξη, που σηματοδότησε το τέλος της πρώτης δεκαετίας του MCU και που βρίσκεται μια ανάσα από το να γίνει η εμπορικότερη ταινία όλων των εποχών παγκοσμίως (αλλά το Avatar δεν θα του το επιτρέψει - παρεμπιπτόντως το πιστεύετε ότι το Avatar είναι η πιο εμπορική ταινία όλων των εποχών; What were we thinking?), φτάνει η επόμενη μέρα για το πανίσχυρο κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel, με τον Άνθρωπο-Αράχνη να καλείται να καλωσορίσει το κοινό στη μετά-Avengers εποχή. Για καλή τύχη όλων μας, το κωμικά μεταφρασμένο Μακριά Από Τον Τόπο Του, με το χιούμορ και την καλή του διάθεση, είναι ιδανικό σαν soft launch της αχαρτογράφητης για το κοινό νέας περιόδου του MCU.
Με μια πολύ αστεία εισαγωγή που θέτει τον τόνο για όλη την υπόλοιπη ταινία, το Μακριά Από Τον Τόπο Του ξεκαθαρίζει από νωρίς ότι απασχολούν μόνο δύο πράγματα τον Πίτερ Πάρκερ (Τομ Χόλαντ): η συναισθηματική διαχείριση του χαμού του ειδώλου του, Τόνι Σταρκ, και το επερχόμενο σχολικό ταξίδι του στην Ευρώπη, στο οποίο σχεδιάζει να αποκαλύψει στην ΜJ (Ζεντάγια) το πώς νιώθει για εκείνη. Όμως παρά τον αφανισμό του Θάνος, οι κακοί συνεχίζουν να απειλούν τον πλανήτη, με πιο πρόσφατους τους Elementals, που εμφανίζονται σε διάφορες χώρες με τη μορφή γιγάντιων τυφώνων προκαλώντας τρόμο και καταστροφές.
Ο Νικ Φιούρι (Σάμιουελ Τζάκσον) προσπαθεί να επιστρατεύσει τον Πίτερ Πάρκερ για την καταπολέμησή τους, αλλά εκείνος έχει μυαλό μόνο για την εκδρομή και τους φίλους του. Όταν, όμως, οι Elementals χτυπήσουν στο eurotrip του, αναγκάζεται να βάλει το καθήκον πρώτα και να ενώσει τις δυνάμεις του με το μόνο υπερήρωα που έχει καταφέρει να τους νικήσει μέχρι στιγμής, τον Mysterio (Τζέικ Τζίλενχαλ), που προέρχεται από μια εναλλακτική Γη σε μια άλλη διάσταση.
Το πιο ενδιαφέρον και παράδοξο σχετικά με τη νέα αυτή αραχνο-ιστορία είναι ότι θα μπορούσε να σταθεί σαν εφηβική κωμωδία χωρίς ίχνος των ηρωισμών, των εφέ και των κακών, και δεν θα έχανε ούτε χιλιοστό από τη γοητεία της. Ειδικά στο συγκεκριμένο reboot, που ξεκίνησε με το επίσης κωμικά μεταφρασμένο Επιστροφή Στον Τόπο Του, ο αυτοσκοπός της Marvel να κάνει ταινίες που στο word cloud των κριτικών θα προεξέχει το “witty” βρίσκει την τέλεια εφαρμογή του, με τον πιο οργανικό τρόπο από τότε που ο Τζος Γουίντον έβαλε τους Εκδικητές μαζί σε ένα δωμάτιο. Όμως αυτή η πετυχημένη ισορροπία μάλλον στο τέλος λειτουργεί εις βάρος της ίδιας της περιπέτειας, που υστερεί σε visuals σε σχέση με το συγγενούς θεματολογίας Doctor Strange και σε κάνει να θέλεις να τελειώνει με τους εξωγήινους και τις αρχιτεκτονικές καταστροφές γραφικών ευρωπαϊκών πόλεων για να περάσεις περισσότερη ώρα με τον Πίτερ, τους συμμαθητές του, τους 2 ανίδεους καθηγητές-συνοδούς του (να ετοιμάζονται οι φαν του Curb Your Enthusiasm και του Silicon Valley) και την Ζεντάγια, που ανάμεσα σε αυτό, το τηλεοπτικό Euphoria και το ριμέικ του Dune από τον Ντενί Βιλνέβ ετοιμάζεται -δικαίως- για μεγάλες δόξες.
Ο Χόλαντ είναι υπερβολικά συμπαθητικός στην πέμπτη του εμφάνιση (δεύτερη ως headliner σε ταινία του) στο ρόλο του Σπάιντερμαν και σίγουρα πιο πειστικός ως έφηβος από τον Άντριου Γκάρφιλντ και τον Τόμπι Μαγκουάιρ, με μεταδοτικό ενθουσιασμό, ρεαλιστικές ανησυχίες και τον καλύτερο τρόπο που έχει πει κάποιος “Man, I love Led Zeppelin!” στο σινεμά ή στην αληθινή ζωή. Ο Τζίλενχαλ, από την άλλη, πλησιάζει αρκετά στα επίπεδα της μνημειώδους ερμηνείας του στο Velvet Buzzsaw, αλλά δεν μπορούμε να σταθούμε τόσο τυχεροί δύο φορές.
Δεν ξέρουμε πόσο καιρό θα χρειαστεί το MCU για να δημιουργήσει κάτι αντίστοιχο με τους Εκδικητές, αλλά όσο βρίσκεται στα δίχτυα του Σπάιντερμαν δεν ανησυχούμε.
