Στο TANZ της Φλορεντίνα Χόλζινγκερ τα σώματα αναπτύσσουν υπερφυσικές ικανότητες

Τα έργα της Φλορεντίνα Χόλζινγκερ ισορροπούν ανάμεσα στον κλασικό χορό και την ποπ δημιουργία. Η Αυστριακή χορογράφος που κέρδισε το 2012 το Prix «Jardin d’Europe» στο ImpulsTanz Festival με τη σόλο περφόρμανς Silk, θέλωντας να φτιάξει μια παράσταση αφιερωμένη στην γυναικεία υπόσταση και το γυναικείο σώμα, δημιούργησε το TANZ, το οποίο μαζί με τα βραβευμένα Recovery και Apollon συμπληρώνουν μια τριλογία ωδή στην γυναικεία σωματικότητα.

Ερμηνεύτριες από είκοσι έως ογδόντα χρονών ανεβαίνουν στην σκηνή για δώσουν ζωή στο όραμα της Χόλζινγκερ. Η καθεμιά με διαφορετική πορεία στον χορό, συντονίζεται υπό τις οδηγίες της Μπεατρίς Κόρντουα, της πρώτης γυναίκας που χόρεψε γυμνή στην Ιεροτελεστία της άνοιξης του Στραβίνσκι, το 1972. Οι ερμηνεύτριες υποβάλλονται όλες μαζί σε επίπονη άσκηση, σ’ ένα μπαλέτο δράσης (ballet d’action), με στόχο να σκληραγωγηθούν σωματικά και πνευματικά. Στην πορεία αναπτύσσουν υπερφυσικές ικανότητες, όπως π.χ. την ικανότητα να πετούν. Μέσα σε ένα οπερατικό σκηνικό, το λυσσαλέο κυνήγι της χορευτικής τελειότητας, σαν αντίδοτο στο εφήμερο του κόσμου μας, ζωντανεύει μέσα από βίαιες, παρωδιακές εικόνες. 

Το μπαλέτο, η κωμωδία και η πορνογραφία εναλλάσσονται, το ιερό μεταμορφώνεται σε βέβηλο και αντιστρόφως, καθώς ένας παραγωγός πορνογραφικών ταινιών κινηματογραφεί την περφόρμανς, καθώς εκτυλίσσεται.

Λίγο πριν το TANZ ανέβει στην σκηνή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, η Φλορεντίνα Χόλζινγκερ, μίλησε στην Popaganda για την έμπνευση πίσω από το έργο της, αλλά και την υλοποίησή του.

Τί ήταν αυτό που σε ενέπνευσε να δημιουργήσεις αυτή την τριλογία; Ήθελα να φτιάξω ένα έργο για νεράιδες και αυτό με έκανε να ψάξω παλαιότερα ρομαντικά μπαλετικά έργα, όπως η «Συλφίδα», που μιλά για τους απέθαντους, τους άψυχους και τους αβαρείς. Ήθελα όμως να αναπτύξω και θέματα με τα οποία είχα καταπιαστεί στο παρελθόν. Την κατασκευή και παρουσίαση της θηλυκότητας πάνω στην σκηνή από μια ιστορική σκοπιά, τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζεται η ομορφιά στον μπαλετικό/χορευτικό κόσμο, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο προπονούνται τα κορμιά αυτά. Επίσης με ενδιέφερε και το πως μπορούμε να συμφιλιωθούμε με αυτές τις χορευτικές παραδόσεις.

Πόσο εύκολο ήταν να συντονιστούν σώματα με τόσο μεγάλη ηλικιακή απόκλιση; Αυτό ήταν κάτι το πολύ ενδιαφέρον. Με εμπνέει συνεχώς το να συνεργάζομαι με ανθρώπους που έχουν μεγάλη εμπειρία ως χορευτές, καθώς έχουν περάσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους χορεύοντας. Μπορεί να μην είναι πια τόσο αεικίνητοι, αλλά οι δεκαετίες προπονήσεων και προβών δεν φεύγουν ποτέ από ένα σώμα. Όλα αυτά τα σώματα έχουν πολύ διαφορικές εμπειρίες, ανάλογα και με την γενιά από την οποία προέρχονται. Άλλωστε, οι ιδέες και τα ιδανικά για το σώμα αλλάζουν τόσο γρήγορα. 

Είναι πολύ ευχάριστο να έχεις αυτήν την συνδιαλλαγή ανάμεσα σε διαφορετικές γενιές, ειδικά όταν μιλάς τόσο ρητά για το σώμα. Αμέσως τίθενται και θέματα που έχουν να κάνουν με τα γηρατειά και με την σεξουαλικότητα.

Μπορεί όντως να συμφιλιωθεί η ομορφιά του χορού με την σκληρότητα της γυναικείας ζωής; Το μπαλέτο για μένα είναι μια υπερβολική ίσως, εκδοχή του τι σημαίνει να είσαι θηλυκό ον στην κουλτούρα που ζούμε. Η ομορφιά θα έπρεπε να είναι εύκολη. Είναι βέβαια μια πολύ σκληρή δουλειά, αλλά στο τέλος θα πρέπει να μοιάζει αβίαστη.