Είναι η πρώτη τους συνεργασία. Μέχρι τώρα δε γνωρίζονται πολύ καλά. Στις πρόβες ανακαλύπτει η μία την άλλη.
Η Όλια Λαζαρίδου και η Ναταλία Τσαλίκη θα συνυπάρξουν στη σκηνή του θεάτρου Ιλίσια-Βολονάκη παίζοντας το έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη «Αέρας». Και το παίζοντας παίρνει ως ρήμα όλη την έντασή του αφού όπως λέει η Ναταλία Τσαλίκη «Θέλουμε φεύγοντας οι θεατές να μείνουν με τη γεύση του παιχνιδιού. Άλλωστε όλοι αυτό κάνουμε στη ζωή μας».
Ήταν εκείνη που πρότεινε στην Όλια να συνεργαστούν, αφού ανέλαβε το ρεπερτόριο του Ιλίσια-Βολονάκη. «Δεν μου αρέσουν οι ταμπέλες, ας πούμε ότι επειδή πήγε πολύ καλά η περσινή συνεργασία οι άνθρωποι του θεάτρου κι εγώ επιλέξαμε να τη συνεχίσουμε για όσο πάει».
Γιατί όμως απευθύνθηκε στην Όλια Λαζαρίδου; «Κάτι στον αέρα μου έλεγε ότι ταιριάζουμε πολύ με την Όλια, σαν αύρα. Την έχω παρακολουθήσει, πέρα από τις δουλειές της, και στις συνεντεύξεις της και στην επικοινωνία της με το κοινό, και μου άρεσε αυτό που έβγαζε, αισθανόμουν ότι κάπου κολλάμε. Άλλωστε, η συνεργασία μετράει πιο πολύ απ’ όλα». Στο ίδιο πνεύμα η Όλια Λαζαρίδου συμπληρώνει: «Παραστάσεις υπάρχουν πάρα πολλές και καλές, και πολύ καλές, και κακές και μέτριες. Όμως οι συναντήσεις είναι που μετρούν, τι σπινθήρα παράγουν οι άνθρωποι μεταξύ τους είναι κάτι που μπορεί να δημιουργήσει ένα παραπάνω ενδιαφέρον. Είναι μια χειρονομία περισσότερο, παρά μια ακόμη παράσταση».
Η Όλια Λαζαρίδου πρότεινε στη Ναταλία Τσαλίκη το συγκεκριμένο έργο του Χατζηγιαννίδη που είχε παρουσιαστεί για πρώτη, και μοναδική έως τώρα φορά πριν τέσσερα χρόνια από τη Ράνια Οικονομίδου και τη Ρένα Πιττακή. Γιατί όμως διάλεξε το συγκεκριμένο κείμενο; «Είναι αέρας, τα λόγια είναι άυλα κι αυτό σημαίνει ότι το έργο μπορεί να πάρει το σχήμα της εκάστοτε συνθήκης. Με την Ναταλία υπάρχει άλλες φορές ίδια οπτική, άλλες φορές αντιφατική αλλά ενδιαφέρουσα αντιφατική που μπορεί να οδηγήσει σε δημιουργική έκρηξη και άλλες φορές συμπληρωματική. Επίσης, έχουμε κοινή αίσθηση του χιούμορ που συνοδεύεται με ευγένεια και ελαφράδα. Ο "Αέρας" είναι ιδανικός για αυτή την πρώτη μας συνύπαρξη».
Παραστάσεις υπάρχουν πάρα πολλές και καλές, και πολύ καλές, και κακές και μέτριες. Όμως οι συναντήσεις είναι που μετρούν, τι σπινθήρα παράγουν οι άνθρωποι μεταξύ τους είναι κάτι που μπορεί να δημιουργήσει ένα παραπάνω ενδιαφέρον ».
Έτσι αισθάνεται και η Ναταλία Τσαλίκη. «Το έργο επιδέχεται πολλές αναγνώσεις. Είναι ένας υπέροχος καμβάς που στέκει στον αέρα. Επιτρέπει στους καλλιτέχνες που θα του δώσουν ζωή να βγάλουν τη δική τους ψυχοσύνθεση, τη δική τους οπτική απέναντι του. Το δικό μας κοίταγμα προς το έργο είναι οπωσδήποτε λοξή, και νομίζω ότι αυτό θέλει και ο συγγραφέας. Το κείμενο προσφέρεται για να βάλουμε τη δική μας ιδιοσυγκρασία, τη δική μας τρέλα, τη δική μας αισθητική. Καμιά φορά στις πρόβες κοιτάζω την Όλια και βλέπω πόσο τρελό είναι το βλέμμα της και βάζω στοίχημα ότι δεν ξέρει καν ότι είναι έτσι, κι αυτό το βλέμμα ταιριάζει και σε μένα και στο κείμενο». Η Όλια γελάει και λέει πώς αυτό που ξεχωρίζει στο κείμενο είναι ότι «ο Χατζηγιαννίδης έχει τρελή αγάπη για τη γυναικεία μούρλα. Μου θυμίζει τον Αλμοδόβαρ, που διασκεδάζει με τη γυναικεία τρέλα και ταυτοχρόνως την αγαπάει»
Έχουν αποφασίσει από κοινού ότι η δική τους εκδοχή θα πατάει περισσότερο στο κωμικό στοιχείο, για την Όλια Λαζαρίδου ισχύει ότι «το χιούμορ είναι η υγιής απόσταση από τα πράγματα. Όταν είσαι ταυτισμένος δεν μπορείς να τα δεις χιουμοριστικά».
«Καμιά φορά στις πρόβες κοιτάζω την Όλια και βλέπω πόσο τρελό είναι το βλέμμα της και βάζω στοίχημα ότι δεν ξέρει καν ότι είναι έτσι, κι αυτό το βλέμμα ταιριάζει και σε μένα και στο κείμενο»
Τη ρωτώ πώς της φαίνεται η περίοδος των προβών και πώς αισθάνεται όταν φτάνει η ώρα της παράστασης. «Πιο δημιουργική περίοδος είναι οι πρόβες με την έννοια ότι εκείνη την ώρα φτιάχνεις τη ζωγραφιά, όταν ανακαλύπτεις τα νέα χρώματα και πώς συνδυάζονται μεταξύ τους. Από την άλλη οι παραστάσεις, είναι η στιγμή που τεστάρεται ό,τι έχεις φτιάξει. Επειδή το θέατρο κρίνεται στα μάτια των άλλων αυτό δημιουργεί μια επαφή που μπορεί να είναι από συμβατική μέχρι πολύ ουσιαστική. Εξαρτάται πώς εσύ θα την εκλάβεις, πώς θα την καλλιεργήσεις και τι νόημα θα της δώσεις».
Λίγο πριν το τέλος της συζήτησης μας αναφέρω ότι ο Βαγγέλης Χατζηγιαννίδης έχει πει σε παλιότερη συνέντευξη του πως με το συγκεκριμένο κείμενο είχε συμβεί η εξής ιδιαιτερότητα, είχε δει τις πρώτες φράσεις σε ένα όνειρό του, ξύπνησε, τις κατέγραψε και έτσι ξεκίνησε να γράφει το έργο. Η Ναταλία Τσαλίκη, που δεν είχε αυτή την πληροφορία, ξαφνιάζεται. «Μία εκδοχή, που δεν ξέρω αν όντως θα κρατήσουμε, είναι ότι όλη η υπόθεση του έργου διαδραματίζεται σε ένα όνειρο. Μα όλοι δεν αναρωτιόμαστε κάποιες φορές αν κάτι είναι πραγματικό ή αν είναι όνειρο; Κάπως έτσι αντιμετωπίζω κι εγώ τη ζωή, σαν όνειρο. Δε τα βλέπω τα πράγματα γειωμένα, λογικά, αναλυτικά και με αυτήν την ανάγκη όλα πια να τα εξηγούμαι. Μεγαλώνοντας ο άνθρωπος, 35 χρόνια πια στο θέατρο, ταυτίζεται περισσότερο με αυτή την πλευρά της ζωής: τίποτα δεν οφείλει να εξηγείται. Ο καθένας φιλτράρει μέσα από τη δική του ματιά και το έργο ακουμπάει ακριβώς σε αυτό».
