Καταπιάνεται με την επιβίωση των μόδιστρων υψηλής ραπτικής του Παρισιού, όπως η Coco Chanel και ο Christian Dior την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, αλλά είναι πολλά αυτά που πήγαν λάθος.
Η αναμενόμενη επιστροφή στην κορυφή, μερικοί νέοι παίχτες που «φωνάζουν» διαφορετικά και αρκετοί παλιοί αγαπημένοι που δεν απογοητεύουν, είναι πάνω κάτω τα κύρια σημεία μιας ακόμη τηλεοπτικής χρονιάς που ψάχνει τα πατήματα της. Το κατάφερε;
Όσο ο χρόνος και οι φανς βγάζουν τα πρώτα τους συμπεράσματα, είναι μια ωραία στιγμή να θυμηθούμε και άλλα «περιστατικά» όπου το περιβόητο «κλείσιμο» φέρθηκε με σεβασμό στο υλικό ή απλά, εκεί πάνω στο φίνις, του έριξε μια μπουνιά, ισοπεδώνοντας το.
Οι sui generis ελιγμοί, η mainstream πολυπλοκότητα, το τέλος εποχής ή η αρχή μιας άλλης, το streaming σε παρατεταμένη αυπνία και ένα σπουδαίο νούμερο #1, είναι τα στοιχεία μιας τηλεοπτικής χρονιάς που δεν εντυπωσίασε αλλά και ούτε απογοήτευσε.
Ο Tim Burton επιστρέφει στη σκηνοθεσία, ο Danny Elfman γράφει το theme της σειράς και η Jenny Ortega υποδύεται τον ρόλο της ζωής της σε μία φεμινιστική, teen, goth κωμωδία μυστηρίου που διαμορφώνει μια ολόκληρη γενιά.