Σε μια περίοδο που οι ταινίες που βγαίνουν στις αίθουσες είναι ή οσκαρικές ή ανεπιθύμητες (ή πάρα, πάρα πολύ κακές, όπως συμβαίνει με μια κυκλοφορία της εβδομάδας την οποία θα προσπαθήσουμε να κατανοήσουμε παρακάτω), το Χοντρός και Λιγνός στρογγυλοκάθεται -ή μάλλον ρωτάει πολύ ευγενικά αν υπάρχει λίγος χώρος- με άνεση στη μέση, σαν μια απολύτως αποδεκτή εναλλακτική λύση ανάμεσα σε τόσες ταινίες που διψούν και πιέζουν για τις Απόψεις μας.
Στιβ Κούγκαν κι ο Τζον Σι Ράιλι δημιουργούν μια γνήσια συναισθηματική χημεία μεταξύ τους
Για όσους δεν ζούσαν το 1930, θα θυμίσουμε εμείς που τότε βρισκόμασταν στο άνθος της ηλικίας μας ότι το δίδυμο Σταν Λόρελ και Όλιβερ Χάρντι, που στα ελληνικά αποδόθηκε με το -καθόλου ιντερνετικά φιλικό προς το 2019- όνομα του τίτλου, ήταν ένα από τα δημοφιλέστερα κωμικά ζεύγη του Χόλιγουντ, συνεχίζοντας την παράδοση των θρύλων του βωβού κινηματογράφου Μπάστερ Κίτον, Τσάρλι Τσάπλιν και Χάρολντ Λόιντ. Σε εκείνη τη στιγμή της καριέρας τους τους πρωτοσυναντάει και η βιογραφική ταινία του Τζον Λερντ (ο οποίος εδώ απέχει μίλια μακριά από το χάος του Filth), πριν κάνει ένα άλμα στο χρόνο και τους ξαναβρεί στα μέσα της δεκαετίας του ’50 να προσπαθούν να ανακτήσουν λίγη από την παλιά τους δόξα με μια περιοδεία στην Μεγάλη Βρετανία και την υπόσχεση μιας κινηματογραφικής επιστροφής. Έχουν μεσολαβήσει χρόνια οικονομικών προβλημάτων, διαζυγίων κι ενός επαγγελματικού χωρισμού που έχει δημιουργήσει βαθιές απογοητεύσεις και ανασφάλειες και στις δύο πλευρές, που φυσικά θα έρθουν στην επιφάνεια κατά τη διάρκεια αυτής της επανένωσής τους, η οποία απειλείται επίσης από τα προβλήματα υγείας του Χάρντι.
Μια ματιά στα ζεστά χρώματα, την περιορισμένη φιλοδοξία και το όνομα του σεναριογράφου του Philomena, Τζεφ Πόουπ, είναι αρκετή για να μαρτυρήσει το συγκρατημένο και γλυκόπικρο τόνο του Χοντρός και Λιγνός, που δεν απογειώνεται ποτέ πραγματικά, παρά τις ευγενείς προθέσεις του και το ενδιαφέρον inside Hollywood στοιχείο του. Μια ταινία σαν αυτή, ωστόσο, ζει και πεθαίνει από το καστ της, και εδώ ο Στιβ Κούγκαν κι ο Τζον Σι Ράιλι (με το υποψήφιο για Όσκαρ προσθετικό μακιγιάζ του) δημιουργούν μια γνήσια συναισθηματική χημεία μεταξύ τους στις «κάτι κουρασμένα παλικάρια» στιγμές τους και δίνουν το απαραίτητο spark στην ιστορία όταν αναπαριστούν κλασικά gags, μακριά από τις δικές τους ξακουστές κωμικές περσόνες (στην περίπτωση του Κούγκαν τον απολαυστικά ηλίθιο Άλαν Πάρτριτζ και του Ράιλι τον ηλίθια απολαυστικό Ντέιλ στο Step Brothers.) Tην παράσταση, βέβαια, κλέβει στις λίγες σκηνές που εμφανίζεται η Νίνα Αριάντα στο ρόλο της συζύγου του Λόρελ, Ίντα, που στερείται φίλτρου και μετριοπάθειας με ξεκαρδιστικά αμήχανα αποτελέσματα.
Οι τρεις παραπάνω λέξεις («ξεκαρδιστικά αμήχανα αποτελέσματα») θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για να περιγράψουν και το Νησί της Αποπλάνησης, μια ταινία της οποίας η κληρονομιά θα είναι στην καλύτερη περίπτωση ένα δικό της επεισόδιο στο γνωστό podcast για κινηματογραφικά στραβοπατήματα How Did This Get Made?. Η ύπαρξή της δεν βγάζει νόημα χωρίς ένα ενδεχόμενο εκβιασμού, ψεκασμού ή κρανιοεγκεφαλικών κακώσεων του ταλέντου μπροστά και πίσω από την κάμερα: οι βραβευμένοι με Όσκαρ Α-listers Μάθιου Μακόναχι κι Αν Χάθαγουεϊ έδωσαν τη συγκατάθεσή τους να πρωταγωνιστήσουν στο νέο project -ας το πούμε «ηλιόλουστο νουάρ»- του υποψήφιου για Όσκαρ σεναριογράφου και σκηνοθέτη Στίβεν Νάιτ, που έχει διαπρέψει στη μικρή και τη μεγάλη οθόνη με το Locke, το Επικίνδυνες Υποσχέσεις και το Peaky Blinders.
On paper όλα ακούγονται ιδανικά, αλλά η σχεδόν αθόρυβη κυκλοφορία της ταινίας στο εξωτερικό παρά τα μεγάλα ονόματα του καστ της, που δεν εμφανίστηκε για να την προωθήσει παρά μόνο 2 μέρες πριν την έξοδό της, προδίδει πως κάτι είναι σάπιο στο βασίλειο της Αποπλάνησης. Να είναι ο τόνος που προσπαθεί να ψαρέψει ο Μακόναχι κι όλο του ξεφεύγει; (Αυτό είναι ένα βασικό στοιχείο της πλοκής - ναι, η ταινία αφορά στο 50% της το ψάρεμα.) Να είναι η ξαφνική άφιξη της πρώην του, που του ζητάει να βγάλει από τη μέση το βίαιο, μέθυσο σύζυγό της για να σωθεί η ίδια και ο γιος που απέκτησε με τον Μακόναχι μαζί πριν χρόνια; Ή μήπως να είναι μια από τις πιο απερίγραπτες κι εξωφρενικές ανατροπές που έχουμε δει στο σινεμά τα τελευταία χρόνια και θα έκανε τον Μ. Νάιτ Σιάμαλαν να τυλίξει μια πετονιά γύρω από το λαιμό του; Ό,τι και να είναι (και είναι όλα τα προαναφερθέντα), κανένας από τους εμπλεκόμενους δεν φέρεται σαν να κάνει αγγαρεία, γεγονός που δείχνει ή τον πρώτης τάξεως επαγγελματισμό τους ή την τεράστια δύναμη των εκβιαστών τους.
Σοβαρά, πάρτε το FBI, Μάθιου και Αν, και μην χαλάτε την ωραία ανάμνηση του Interstellar.
