Ο Κίβεν Γουάλγκαμοτ, τμήμα του χεριού του οποίου είχε ακρωτηριαστεί από τον αγκώνα και κάτω μετά από ατύχημα, μπορεί πλέον να νιώσει 119 διαφορετικές αισθήσεις της αφής.
Σήμερα, μπορεί να ξεχωρίσει εάν ένα αντικείμενο είναι απαλό ή τραχύ και μικρό ή μεγάλο χωρίς να το κοιτάει και έχει την ικανότητα να χειριστεί εύθραυστα αντικείμενα, όπως αυγά.
Ο ίδιος δηλώνει εντυπωσιασμένος από τους επιστήμονες, καθώς, πέραν του ότι του πρόσφεραν ένα μηχανικό χέρι, του επανέφεραν και την αίσθηση της αφής. Εξηγεί, μάλιστα, πώς αποφάσισε να συμμετέχει σε αυτή τη μελέτη λέγοντας ότι αν και ο ίδιος τα καταφέρνει σχετικά καλά στην καθημερινότητά του έχοντας μόνο ένα χέρι, έχει πολλούς φίλους με και τα δύο τους χέρια ακρωτηριασμένα. «Το έκανα για αυτούς και για όσους ανθρώπους θα το χρειαστούν μελλοντικά» δηλώνει ο ίδιος.
Η ανακάλυψη αυτή, από ομάδα επιστημόνων του Πανεπιστημίου της Γιούτα, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science Robotics και βασίστηκε στον εφοδιασμό του εγκεφάλου του Γουάλγκαμοτ με ηλεκτρικά σήματα παρόμοια με εκείνα που στέλνονται από τα νεύρα στα ανθρώπινα χέρια.
Το πρόσθετο χέρι και ο καρπός κατασκευάζονταν επί 15 χρόνια. Ηλεκτρόδια εμφυτεύτηκαν στο κομμάτι του μπράτσου που είχε απομείνει επιτρέποντας έτσι την επικοινωνία μεταξύ εγκεφάλου και πρόσθετου χεριού. Το χέρι μπορεί να κινηθεί προς έξι κατευθύνσεις και είναι εξοπλισμένο με 19 αισθητήρες οι οποίοι ανιχνεύουν την αίσθηση της αφής και τη θέση στο χώρο.
Στο μέλλον οι ερευνητές φιλοδοξούν να αυξήσουν τις αισθητηριακές πληροφορίες που θα μπορεί να παρέχει αυτό το τεχνητό χέρι στον χρήστη του, ώστε να συμπεριληφθεί ο πόνος και η θερμοκρασία.
Ο δρ. Τζέικ Τζόρτζ, βασικός συντάκτης της έρευνας, δηλώνει πως η επόμενη πρόκληση είναι να πειστούν οι ασφαλιστικές εταιρείες ότι αυτή η ιατρική παροχή αξίζει το κόστος της.
Παρά το όφελος αυτής της ανακάλυψης η δρ. Σάρα Γουάιλκς, ερευνήτρια στο Ινστιτούτο Κατασκευής του Πανεπιστημιακού Κολλεγίου του Λονδίνου, τονίζει την ανάγκη να δοθεί έμφαση στις ψυχολογικές προεκτάσεις αυτού του εγχειρήματος.
Ανατρέχοντας σε μια μελέτη, στην οποία οι συμμετέχοντες αξιολογούσαν τα τεχνητά τους μέλη, η Γουάιλκς υπογραμμίζει ότι το γεγονός πως οι συμμετέχοντες παρουσιάστηκαν διχασμένοι σχετικά με το αν το τεχνητό μέλος ήταν χρήσιμο ή προβληματικό φανερώνει την ανάγκη τέτοιου τύπου νέες τεχνολογίες να επικεντρώνονται στις ανάγκες και τις επιθυμίες των χρηστών.
