Η Στέγη του Ιδρύματος Ωνάσση παρουσιάζει το Elenit του Ευριπίδη Λασκαρίδη

Δύο χρόνια μετά την τελευταία παραγωγή του στην Αθήνα, ο Ευριπίδης Λασκαρίδης επιστρέφει στην Ελλάδα μετά από μεγάλη περιοδεία ανά τον κόσμο και διεθνή αναγνώριση. Στην πρώτη του συνεργασία με τη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση, παρουσιάζει σε παγκόσμια πρεμιέρα το ELENIT στην Κεντρική Σκηνή, σε παραγωγή της Στέγης και σε συμπαραγωγή με μερικά από τα πιο σημαντικά θέατρα και φεστιβάλ της Ευρώπης. Από τις 28 Νοεμβρίου έως τις 7 Δεκεμβρίου, μπορείτε να αφεθείτε στη σαγήνη μιας γενναιόδωρης παράστασης που αγκαλιάζει το γελοίο μαζί με το τρομακτικό.

Όπως και τα προηγούμενα έργα του Λασκαρίδη, το ELENIT είναι μια ανασκαφή. Ο κεντρικός ήρωας κινείται σε έναν κόσμο γεμάτο φώτα και ήχους εκφραστικούς, με ένα πλήθος από αντικείμενα και σύμβολα, που τα ξαναφέρνει στο φως και τα ερμηνεύει από την αρχή. Το αποτέλεσμα είναι μια τραγική κωμωδία με ανατρεπτικό και εξωφρενικό χιούμορ. Γύρω όμως από αυτόν τον κεντρικό χαρακτήρα, υπάρχει για πρώτη φορά ένας θίασος από ετερόκλητα πλάσματα, σε έναν κόσμο πρωτόγνωρα πλούσιο, εμπνευσμένο από την ιστορία του υπερθεάματος. Εικόνες φτιαγμένες να μαγέψουν, με οδηγό τις αντανακλάσεις των κοστουμιών του Άγγελου Μέντη, και μουσική που μας αιχμαλωτίζει, από τον Γιώργο Πούλιο, δημιουργούν ένα αλλόκοτο σύμπαν. Ο Λασκαρίδης έχει συνοδοιπόρους μια ομάδα σημαντικών ερμηνευτών/χορευτών (Μιχάλη Βαλάσογλου, Αμαλία Κοσμά, Χαρά Κότσαλη, Μάνο Κότσαρη, Θάνο Λέκκα, Δημήτρη Ματσούκα, Ευθύμιο Μοσχόπουλο, Γιώργο Πούλιο, Φαίη Τζούμα). Με αυτό το έργο, ο διεθνής Έλληνας δημιουργός ολοκληρώνει μια διαδρομή και φωτίζει κάποια από τα προηγούμενα βήματά του.

Ο παράδοξος και γοητευτικός κόσμος του Ευριπίδη Λασκαρίδη γεννιέται από απλά υλικά. Οι καθημερινές εικόνες και καταστάσεις υποβάλλονται σε συνεχείς μεταμορφώσεις, ώστε να πυκνώνουν και να χάνουν την οικειότητά τους. Το έργο του είναι ένα παράδοξο ταξίδι, φαντασμαγορικό και γελοίο, αινιγματικό και ανησυχαστικό. Ένα ταξίδι σε τοπία που διαδέχονται το ένα το άλλο χωρίς εξηγήσεις, σε έναν κόσμο φτιαγμένο από ερείπια που παραμένει όρθιος και μαγευτικός. Οι χαρακτήρες μεταμορφώνονται κι αυτοί, κινούνται σε έναν τόπο γεμάτο φωνές που το νόημά τους μένει μετέωρο, αναζητώντας αυτό που ενώνει τα πράγματα πίσω από τις λάμψεις, τα χαλάσματα και τις αλλαγές. Όλα συμβαίνουν με έναν τρόπο που ακινητοποιεί τις ερμηνείες, που μπορεί να γελά και να πιστεύει ενώ συγχρόνως ειρωνεύεται. Η ελευθερία και η τόλμη αυτής της γραφής προϋποθέτει μια εμπιστοσύνη, κάτι ανάμεσα στην αγάπη και την πίστη στη ζωή και την τέχνη.