Οι περιορισμοί της επιτροπής (το να πρέπει να δουλέψουμε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα και χωρίς να έρθουμε σε επαφή με άλλους ανθρώπους) αποδείχτηκαν συναρπαστικοί. Υπό κανονικές συνθήκες μας παίρνει χρόνια για να φτιάξουμε κάτι και πάντα γίνεται σε συνεργασία με άλλους ανθρώπους. Όταν λοιπόν ο Vallejo και η Sophia (Onassis USA) μας ζήτησαν να συμμετάσχουμε, δεν ξέραμε καθόλου τι θα προκύψει αλλά συμφωνήσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη.
Σε εμάς οι περιορισμοί στη διαδικασία παραγωγής βρήκαν τον τρόπο και γλίστρησαν στην καρδιά του έργου. Είχαμε μόλις λίγες ημέρες για να φτιάξουμε το φιλμ και τελικά όταν τελείωσε ήταν κάτι που αφορούσε τη στασιμότητα του χρόνου. Όπως και πολλοί άλλοι είχαμε συνηθίσει να δουλεύουμε για πολλά πράγματα μαζί. Από τη στιγμή που τα περισσότερα διακόπηκαν τότε βρεθήκαμε στην περίεργη θέση να έχουμε και δημιουργήσουμε ένα project που έδινε και σε εμάς την αίσθηση ότι μπήκαμε σε μια κατάσταση “pause”.
Το να δουλεύουμε χωρίς ανθρώπους μας έκανε να στραφούμε σε τοπία χωρίς κίνηση. Οι φωτογραφίες που τραβήξαμε κατά τη διάρκεια αυτών των τριών ημερών ήταν κυρίως από την Albany County, στη Νέα Υόρκη. Είναι μια ερειπωμένη περιοχή που το social distance είναι εύκολο να επιτευχθεί. Δεν ξέρω γιατί αλλά βρήκαμε ότι αυτή η περιοχή μας εμπνέει πολύ. Το τοπίο λέει τόσες διαφορετικές, σύνθετες ιστορίες. Το παρελθόν μοιάζει παρόν, πολύ περισσότερο από την πόλη της Νέας Υόρκης που σχεδόν πρέπει να «αλληθωρίσεις» εστιάζοντας για να διακρίνεις αυτό που κάποτε ήταν. Αισθάνεσαι επίσης ότι μια υπόσχεση πλανάται στον αέρα, ακόμη κι αν είναι απλώς η υπόσχεση ότι το χιόνι θα λιώσει και θα έρθει η άνοιξη. Υπάρχει κάτι σε αυτή την περιοχή που μας βοηθάει να δούμε και να κατανοήσουμε την Αμερική του 2020 με όλη της την παραδοξότητα, τη σύγχυση και την ομορφιά.
Δεν πήραμε καθόλου αποφάσεις στην αρχή της διαδικασίας. Ξέραμε μόνο ότι η Abby θα έγραφε κι εγώ (Michael) θα τραβούσα τις φωτογραφίες αλλά δεν πήραμε καμία άλλη απόφαση. Έτσι στην πραγματικότητα πηγαίναμε όπου μας πήγαιναν οι αισθήσεις μας. Και ύστερα από τρεις ημέρες ακούσαμε και είδαμε τι είχε κάνει ο καθένας μας και αρχίσαμε να συνθέτουμε τα κομμάτια του παζλ.
Η μόνη εικόνα που νιώθαμε ότι έλειπε ήταν αυτή ενός εφήβου κοριτσιού. Το φιλμ αφορά έναν φανταστικό νεαρό χαρακτήρα που προσπαθεί να βγάλει νόημα από όλο αυτό που συμβαίνει. Ξέραμε ότι έπρεπε να την δούμε, έστω και για μια στιγμή. Ρωτήσαμε τους γείτονες μας στην άλλη πλευρά του δρόμου, αν η κόρη τους Olympia Baltimore James δεχόταν να φωτογραφηθεί από απόσταση. Ήταν καλό που είχαμε μια τόση δα στιγμή που νιώσαμε ότι συνδεθήκαμε με κάποιον άλλον. Το πρόσωπό της, κάπως σκοτεινό, έγινε ένα είδος οδηγού και για τους δυο μας. Κανονικά, κάνουμε live performances, συνεπώς το να μην βρισκόμαστε στον ίδιο χώρο με το κοινό μας δημιούργησε μια τελείως διαφορετική αίσθηση. Υπάρχει κάτι σε αυτή την σχεδόν απτή ζωντάνια των σωμάτων που βρίσκονται στον ίδιο δωμάτιο με εμάς που είναι απαραίτητο για τις ζωές μας. Είναι σχεδόν ένα είδος εθισμού. Είναι δύσκολο τώρα που δεν έχουμε αυτή την αίσθηση.
Ελπίζω ότι το project κάποια στιγμή στο μέλλον θα ειδωθεί ως κομμάτι μιας αξιόπιστης αλήθειας.
