Ο Μιχάλης Συριόπουλος ποτέ δεν πίστεψε ότι μια ιδρωμένη φανέλα έχει μεγαλύτερη ηδονή από μια πάστα

ΜΟΥΣΙΚΗ: Το μέγιστο δώρο της ανθρωπότητας στο σύμπαν, η πιο σπουδαία συνενοχή, χωρίς αυτήν νιώθω γυμνός, δεν ξέρω για σας, πάντως εμένα μου ορίζει τη ζωή. Ντύνει ή φτιάχνει τις χαρές μου, τις λύπες μου, τους έρωτες, τις λιακάδες, τις φουρτούνες. Αναζητώ κι αποζητώ τον ρυθμό και τη μελωδία παντού, εκτός απ’ όταν περπατάω, εκεί αρνούμαι, συνειδητά, να ‘χω μουσική στ’ αυτιά. Δύσκολα ορίζω την πιο αγαπημένη, πάντως η ψαλίδα είναι μεγάλη, από Μπέλλου μέχρι Κάλλας κι απο τζαζιές και Frank Sinatra μέχρι psychedelic techno.

ΒΙΒΛΙΑ: Πνίγεστε κι εσείς όταν σκέφτεστε τον όγκο της γνώσης και πρακτικά, των βιβλίων; Οι χειμώνες μου έχουν πολλά θεατρικά βιβλία και διάφορες μεθόδους υποκριτικής μιας και ψάχνω τροφή για τους μαθητές μου στο εργαστήρι. Τα καλοκαίρια μου όσον αφορά τα βιβλία είναι πιο ελεύθερα, πιο ταξιδιάρικα, χωρίς στόχο.

Με ξεκουράζει και με συγκινεί η ποίηση, οι αταίριαστες λέξεις ξυπνούν ή περιγράφουν τις αισθήσεις μου. Φέτος το καλοκαίρι θέλω να πάρω την Ιστορία και την Φιλοσοφία απ την αρχή, έτσι λέω τουλάχιστον. Αγαπημένο βιβλίο; Θα κλαίω πάντα και συγχρόνως θα γελάω όταν διαβάζω βιβλία της Μαλβίνας και θα χω εκρήξεις εικόνων και μυρωδιών πάντα παρέα με τον Ελύτη.

ΤΑΙΝΙΕΣ: Έμπνευση είναι, έρωτας είναι, ταξίδι είναι, τροφή είναι, θησαυροί κρυμμένοι είναι. Ψάχνομαι, όχι όσο θέλω κι όχι απαραίτητα προς Hollywood. Έχει κάτι θησαυρούς που σου ψιθυρίζουν με νόημα κάτι ψαγμένοι φίλοι. Όπως καλώς μου ψιθύρισε μια αγαπημένη Το γλυκό φασόλι έτσι κι εγώ σας ψιθυρίζω Το λευκό μπαλόνι και σας φροντοφωνάζω ένα όνομα... Trier γιατί οι ταινίες του είναι σκληρές κι ευαίσθητες , όπως η ζωή.

ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Η τηλεόραση στο σπίτι μου κάνει παρέα στον σκύλο μου όσο λείπω. Σπάνια θα κάτσω να δω κάτι, όχι γιατί δε μ’ αρέσει αλλά γιατί όλο κάτι πρέπει να κάνω. Δεν την κατηγορώ, εργαλείο είναι αρκεί να μάθουμε να το χρησιμοποιούμε σωστά (οι μέσα κι οι έξω).

ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Φίλος καρδιακός, το αριστερό μου χέρι (είμαι αριστερόχειρας).  Όλος ο κόσμος στο χέρι μου. Θέλει μέτρο όμως ο φίλος ίντερνετ, η ζωή δεν είναι εκεί. Όσο σκέφτομαι πως κάποια χρόνια πριν ανέτρεχα σ’ εγκυκλοπαίδειες, χαμογελάω.

ΣΠΟΡ: Μαλωμένος από πάντα μαζί τους. Ποτέ δεν πίστεψα ότι μια ιδρωμένη φανέλα έχει μεγαλύτερη ηδονή από μια πάστα! Φέτος, για πρώτη φορά, εξ αιτίας του θεάτρου με έπεισα για το αντίθετο. Τολμώ να πω ότι είναι ωραία, οπότε αν το γυμναστήριο θεωρείται σπορ τότε δηλώνω fan.

ΤΑΞΙΔΙΑ: Θυμώνω πολύ. Ήρθε η κρίση και νίκησε η επιβίωση γαμώτο! Κάποτε με είχα ορκίσει να πηγαίνω σε μια τουλάχιστον χώρα εκτός και σε δύο τουλάχιστον νησιά τον χρόνο. Προς το παρόν περιορίζομαι στο Αθήνα - Θεσσαλονίκη και τούμπαλιν, καθε εβδομάδα, για δουλειά! Κάποτε όμως θα είμαι στη Νέα Ορλεάνη με καπέλο και θα χορεύω εις μνήμην Τομ Ουίλιαμς ή στο Παρίσι ή ή ή…

ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Τα τελευταία  τρία χρόνια γειτονιά μου είναι το εξωτικό μεταξουργείο. Οίκοι ανοχής, ναρκομανείς, ταβερνάκια και καφέ φρεσκοβαμμένα, τουρίστες, airbnb, θέατρα, όλα ένα mix. Εγώ όμως απ’ το μπαλκόνι μου κοιτάζω Ακρόπολη, πιάτο. Να ζηλεύετε!

ΤΩΡΑ: Από 18 έως 21 Ιουνίου βγαίνουμε στο θέατρο με τη Γιαννούλα την Κουλουρού, Πειραιώς 260 στο Φεστιβάλ Αθηνών, σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου. Μια δουλειά φρέσκια με μεράκι και πολύ κόπο και σκέψη για μια κάποια Γιαννούλα, θύμα των θέλω της. Επίσης ετοιμάζουμε τις παραστάσεις, στα εργαστήρια, σε Θεσσαλονίκη κι Αθήνα και οφείλουν να λάμπουν!