ΑΠΕ
Ο Αμβρόσιος μπορεί να κέρδισε τη δίκη αλλά μέσα μας την έχασε ανεπιστρεπτί. Δεν υπάρχει χώρος για κανένα τόσο ολοκληρωτικά έκπτωτο άνθρωπο. Κι έπειτα ο Θεός είναι απροσδιόριστος και τα του θεού άρρητα. Ο Θεός γίνεται κατανοητός μέσα από τις ενέργειες του. Μέσα από την απροσμέτρητη αγάπη του για τον άνθρωπο. Αν ο άνθρωπος είναι αγαθός, τότε ο Θεός είναι πανάγαθος. Και μέσα σ’ αυτές τις έννοιες δεν μπορούν να χωρέσουν εριστικές διαλεκτικές. Ο Θεός δεν σιχαίνεται τους ανώμαλους όπως υποστηρίζει ο Αμβρόσιος στα κηρύγματα του. Αν ο Θεός μισούσε, τότε θα ήταν ένα παράδειγμα προς αποφυγή. Ο Θεός είναι απείρως συγχωρητικός γιατί και η ζωή είναι ανυπολόγιστα δύσκολη και κατά περιόδους βασανιστική.
Οι κληρικοί διδάσκουν την ταπείνωση ενώ αποζητούν το χειροφίλημα. Κι αυτή την κίνηση του άβουλου πλήθους πώς καταφέρνουν και την χωράνε μέσα στην άσκηση τους για την θνητότητα και την αμαρτία τους. Και ταπεινοί και δεχόμενοι γονυκλισίες είναι πράγματα που δεν προσιδιάζουν μεταξύ τους. Στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννη του Σινά γράφει ότι οι μοναχοί πρέπει να μισούν τους κοσμικούς γιατί οι κοσμικοί είναι ο πειρασμός, είναι η φθορά και η ασωτία. Αυτό εμπεδώσαμε και με την περίπτωση του Αμβρόσιου. Εκείνο που δεν ξέρουν οι χριστεπώνυμοι είναι ότι οι Έλληνες αγιοποιούμε τους σπουδαίους ανθρώπους που αγαπήσαμε στο διάβα της ζωής μας. Και δεν προέρχονται αποκλειστικά απ’ την ιεροσύνη. Είναι άνθρωποι καθημερινοί. Φυτρώνουν και ανάμεσα στους ιερείς κάτι σπουδαίοι αλλά αυτό γίνεται σε όλες τις κοινωνικές ή αντικοινωνικές ομάδες.
Κουβαλάω στο μυαλό μου κάποιους αγγέλους, παιδιά που έπαθαν, νεομάρτυρες και άνοιξαν νέους δρόμους για περισσότερα ανθρώπινα δικαιώματα. Όλοι θυμόμαστε τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, τον δεκαεφτάχρονο Αλέξανδρο Τανίδη που βρέθηκε νεκρός στην αυλή του νοσοκομείου Παπανικολάου, τον Μαλτέζο Σώζο που από ένα απλό πρόβλημα στο δόντι του βρέθηκε νεκρός στις φυλακές της Λάρισας. Αυτοί είναι άγιοι. Είναι με τη δική τους θυσία που ξεκινάνε επιτέλους κάποιες συζητήσεις για να τερματιστεί αυτό το φαινόμενο με χαμένους κυριολεκτικά στα αζήτητα. Είναι αυτό που είπε ο πατέρας Φιλόθεος Φάρος για να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη σε σχέση με την υποκρισία στους εκκλησιαστικούς θύλακες: Σε χασικλήδες και πόρνες είδα περισσότερο Θεό απ’ ότι σε υποτιθέμενους ευσεβείς.
Πολύ πριν ακόμη ξεκινήσω να διαβάζω θεολογία και συναξάρια με βίους αγίων και μαρτύρων, ήξερα εμπειρικά ότι θρησκεία και Χριστός ήταν διαμετρικά αντίθετα φαινόμενα. Ο Χριστός κυκλοφορούσε μέσα στον κόσμο και θαυματουργούσε. Οι παπάδες είναι κάποιοι άνθρωποι κρυμμένοι μαζί με τους ομοϊδεάτες και τους συναδέλφους τους σε υπερπολυτελείς μητροπόλεις. Οι παπάδες νέας κοπής νοιάζονται περισσότερο για την καλοπέραση τους παρά για την διακονία των ανθρώπων. Αυτό που έγινε προχθές με τον Αμβρόσιο ήταν πέρα για πέρα αντιδημοκρατικό. Είπα στην αρχή ότι άλλο είναι ο Χριστός και άλλο η θρησκεία του.
Ο Αμβρόσιος μέσα στο δικαστήριο υπέγραψε την αλήθεια του συμπεράσματός μου. Ο Χριστός στους πειρασμούς του στην έρημο απαρνήθηκε την εξουσία. «Παλιν παραλαμβάνει αυτόν ο διάβολος και δια του αέρος τον μεταφέρει εις ένα πανύψηλον όρος και από εκεί του δικνύει πανοραματικώς όλα τα βασίλεια του κόσμου, τα πλούτη, τα μεγαλεία και την άλλην δόξαν των. Και του λέγει “όλα αυτά είναι ιδικά μου και θα σου τα δώσω, εάν με αναγνωρίσης ως Κύριον σου και πέσης κατά γης και με προσκυνήσης”». Ο Χριστός φυσικά αρνήθηκε την προσφορά του Πειρασμού.
Γνωρίζοντας ο Αμβρόσιος ότι έχει το ακαταλόγιστο και ότι η εκκλησία είναι φρούριο ατιμωρησίας, προέβη στα δικαστήρια σε μια εκ νέου ομολογία των όσων είχε στο παρελθόν απευθύνει στους ομοφυλόφιλους. Και το έκανε με θράσος. Το θράσος που συνταγματικά του παρέχει αυτό το χριστιανορθόδοξο κράτος. Ο Αμβρόσιος δέχτηκε την εξουσία, την προερχόμενη εκ του διαβόλου. Ο Χριστός πάντοτε συνέτρεχε για την φροντίδα των «ταπεινών και καταφρονημένων». Τώρα οι κληρικοί ζητάνε απ’ τον καθημαγμένο, τον εξαντλημένο να σύρει το σαρκίο του να πάει στην εκκλησία, που μοιάζει με παλάτι, και να ζητήσει ελεημοσύνη. Ζητάνε απ’ τον άρρωστο να μαρτυρήσει για να ζητήσει λίγη προσοχή. Γνωρίζουν ότι έτσι μειώνεται δραματικά ο αριθμός προσέλευσης των αναγκεμένων για βοήθεια.
Πριν κλείσω αυτό το άρθρο, θέλω να σημειώσω πως στο Facebook υπήρχαν κάποιοι πολύ λίγοι ευτυχώς που δεξιά και αριστερά έγραφαν κάτι ανυπόστατα πράγματα περί απόλυτης ελευθερίας του λόγου και άρα και του ρατσιστικού. Θέλω να δω τί θα λένε αυτοί οι χρήστες του διαδικτύου όταν αρχίσουμε πάλι να μετράμε θύματα ομοφοβικής υστερίας. Γιατί, φίλοι μου, όταν μιλάς από άμβωνος, δεν μιλάς απλά, νουθετείς και μεταλαμπαδεύεις την οργή σου. Ας κάνουμε λίγη υπομονή να δούμε τα αποτελέσματα αυτής της απίστευτης δικαστικής ανοχής στον γνωστό κληρικό και τα ξαναλέμε.
Ο Φώτης Θαλασσινός είναι συγγραφέας.
