Θα κάτσω σπίτι. Και άντε γ****** 13033

Ήταν το πρώτο Σαββατοκύριακό που στην Ελλάδα μετά από ένα σκληρό οκτάμηνο lockdown δεν χρειάστηκε να στείλουμε sms για να βγούμε και να μπορούμε να είμαστε έξω μέχρι τις 00.30. Την ίδια στιγμή είναι το πρώτο Σαββατοκύριακο μετά από την Νάκμπα που ο Ισραηλινός στρατός σκοτώνει αμάχους στην Γάζα και ισοπεδώνει newsroom διεθνών πρακτορείων. Σε Παρίσι (παρά τις απαγορεύσεις) και Λονδίνο γίνονται διαδηλώσεις υπερ της Παλαιστίνης με πάνω από 100.000 ανθρώπους. Στην Αθήνα το κίνημα είναι λίγο πιο μουδιασμένο.

Ο μεταμελημένος αντισημίτης Άδωνις Γεωργιάδης δεν θα μιλήσει για «κορωνοπάρτι», είναι πολύ απασχολημένος με το να δηλώσει την στήριξη του στο κράτος του Ισραήλ -όπως είχε κάνει με τον Τράμπ- και να μιλήσει στο φόρουμ των Δελφών για την «βιομηχανοποίηση της άμυνας και διεθνείς συμμαχίες». 

Μην ξεφεύγουμε όμως.

Και για να είμαι ειλικρινής αυτό το Σαββατοκύριακο δεν έκανα τίποτα άλλο από αυτά που έκανα και πριν σταματήσουν τα sms και «ανοίξουμε». Και αυτό γιατί η πανδημία δείχνει να εξελίσσεται με εφιαλτικό τρόπο. Νοσοκομεία στα όρια τους, γιατροί εξουθενωμένοι και μια κυβέρνηση που «ανοίγει» την κυκλοφορία απλά για να μην περπατούν οι τουρίστες σε μια χώρα με κλειδαμπαρωμένους. Γιατί γι αυτό μας άνοιξαν. Αν ενδιαφέρονταν για εμάς θα είχαν ανοίξει καινούργιες ΜΕΘ στα νοσοκομεία και όχι τον τουρισμό. 

Το 2020 ανοίξαμε τον τουρισμό με 17 κρούσματα την ημέρα. Το 2021 με 2053… Ή μας φλόμωσαν στο ψέμα πέρυσι με τα διπλά βιβλία του ΕΟΔΥ ή φέτος τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και η κυβέρνηση παίζει κορώνα γράμματα την υγεία μας για τα ψίχουλα που θα έρθουν από τον τουρισμό. Εδώ σας καλώ να θυμηθείτε το ρεπορτάζ του Βήματος για τα διπλά βιβλία του ΕΟΔΥ και την παραίτηση της έμπειρης δημοσιογράφου που το ερεύνησε μετά από φημολογούμενη πίεση από το Μαξίμου.

Ένα χρόνο μετά όμως μπορούμε να εξάγουμε κάποια συγκριτικά ποιοτικά συμπεράσματα. Ένα δημοτικό το πήγαμε. Το τέλος του 13033 αποτελεί το πρώτο σημείο τομής στην διαχείριση της πανδημίας από την κυβέρνηση. Όταν τα νούμερα της πανδημίας καλπάζουν, το «άνοιγμα» είναι η χειρότερη βιοπολιτική επιλογή για την ανεμβολίαστη πλειοψηφία, τους φτωχούς. Η «ατομική ευθύνη» γίνεται αυτόματα συλλογική και θα γυρίσει μπούμερανγκ τον Σεπτέμβρη. Μαντέψτε σε ποιους. Στους φτωχούς.

Το 13033 δεν αποτέλεσε κανένα «μεγάλο αδερφό» μιας και δεν κρατούσε δεδομένα αλλά πιο πολύ έναν μεγάλο καραγκιόζη γυμνασιάρχη που ήθελε να είμαστε σοβαροφανείς στις σχολικές γιορτές. Όλοι είχαμε και από έναν τέτοιο. Π.χ. Ο δικός μου λυκειάρχης ήταν γυμναστής που πίστευε πως το «συγγνώμη» ήταν ρήμα. True story. 

Θυμάμαι την δήλωση του Υπουργού Επικρατείας κου Γεραπετρίτη. 

’Εχουν «παιδαγωγική και συμβολική αξία τα sms» για τον κύριο Υπουργό. 

Τελικά έγινε όλο αυτό έγινε για παιδαγωγικούς λόγους; 

Πως τα πήγαμε; Ήμασταν καλά παιδιά; 

Δεν θέλουμε να είστε καθηγητής μας κε Γεραπετρίτη. Δεν γουστάρουμε. Γκώσαμε από τύπους που θα μας λένε αφ’υψηλού για το τι θα έπρεπε να κάνουμε αγνοώντας τις δικές τους ευθύνες.

Ακούγεται εδώ και καιρό εντός και εκτός του Μαξίμου πως στον πρώτο ανασχηματισμό θα πάει σπίτι του. Αυτή η δήλωση ήταν το κερασάκι στην τούρτα. 

Ωστόσο όλη αυτή η νοοτροπία του γυμνασιάρχη από το Κολοκοτρωνίτσι συμπυκνώνει την γραμμή της κυβέρνησης που ανερυθρίαστα και χωρίς καμία δυσκολία από την αντιπολίτευση μετέτρεψε την πανδημία σε ένα καταιγιστικό πόλεμο απευθείας αναθέσεων, πολέμου κατά της έκφρασης, κιτσαριού και καταστολής.

Μήπως αυτό ήταν τελικά το σχέδιο «γαλάζια ελευθερία»; 

Η επιχείρηση γαλάζια ελευθερία πάει αντικειμενικά άπατη και παρά τις εξαιρετικά αισιόδοξες δηλώσεις στις αρχές του χρόνου, στις 15 Μαΐου έχει εμβολιαστεί μόνο το 13.7%; Ούτε καν ο ένας στους πέντε. 

Γι αυτό και οι σέλφι με τους εμβολιασμένους φίλους μετα βίας επιπλέουν στον αφρό του newsfeed. Άλλοι σκεπτικοί, άλλοι περήφανοι για το εμβόλιο. Ο εμβολιασμός, όπως και τα περισσότερα πράγματα στην Ελλάδα παραμένει και αυτός εξαιρετικά ταξικός. Οι «high» δεν θα συμμετέχουν στο «ξεστοκάρισμα» περιμένοντας «τα καλά κομμάτια» ενώ οι έχοντες πρόσβαση κινητοποίησαν λυτούς και δεμένους για να εμβολιαστούν από τον Μάρτη και να μπορούν να ταξιδεύουν τώρα που οι φτωχοί βομβαρδίστηκαν με τις αμφιβολίες. 

Ο εμβολιασμός θα έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία κοινωνικών ταχυτήτων και κατά συνέπεια τον κοινωνικό αυτοματισμό που θα κάνει τα γεγονότα της Νέας Σμύρνης να φαίνονται light. Η λανθάνουσα γλώσσα του πρώην πρωθυπουργού για το «ξεστοκάρισμα» και το ασυνείδητο του αποτυπώθηκαν πάνω σε αυτές τις αμφιβολίες που κυριαρχούν σε τεράστιο ποσοστό των ελλήνων σαν τις δοξασίες της ελληνικής επαρχίας. Ήδη η κυβέρνηση μιλάει για «προνόμια» στους εμβολιασμένους. Όπως μίλαγε δηλαδή ο λυκειάρχης στο χωριό. 

Η στιγμή που όλοι αποφασίσαμε να σταματήσουμε να στέλνουμε sms πάντως είναι η στιγμή που επίσημα μπαίνουν τα κέρδη πάνω από την υγεία μας. Είναι η στιγμή που οι απαντήσεις της κας Πελώνη και του κου Θεοχάρη σε ερωτήσεις δημοσιογράφων γίνονται επίσημα alternative facts της ελληνικής κυβέρνησης. Αφού μας κοροϊδεύετε εσείς κυρίες και κύριοι της κυβερνήσεως, θα στείλουμε sms εμείς; 

Η στιγμή που «μας τελείωσαν» τα sms είναι χρονικά η στιγμή που η πρόεδρος της Δημοκρατίας φωτογραφίζεται μπροστά στο τείχους του Έβρου, όταν γίνονται παράνομες επαναπροωθήσεις προσφύγων στο Αιγαίο και ανοίγουμε στον κάθε ξεκούδουνο τουρίστα για μερικά ευρώ. Ο Τραμπισμός σε όλο του το μεγαλείο. 

Εντελώς τυχαία επίσης, η συγκυρία φέρνει στον δημόσιο διάλογο την οπλοκατοχή λόγω του εγκλήματος στα Γλυκά Νερά που μας έχει σοκάρει όλους και πια διπλοκλειδώνουμε. Οι δε υπέρμαχοι της οπλοκατοχής, κάτι βουλευτές πρώην δημοσιογράφοι, χρυσαυγίτες στην ψυχή και την εμφάνιση, φέρουν το Ισραήλ ως παράδειγμα οπλοκατοχής. Το Ισραήλ. Που σκοτώνει παιδιά. 

Η συγκυρία φέρνει όμως και τον μπάφο στην κουβέντα και ο Υπουργός Ανάπτυξης επαινείται από τον πρώην σύμβουλο του Αλέξη Τσίπρα Νίκο Καρανίκα ο οποίος με συνέντευξη του λέει για τον κ. Γεωργιάδη. «Γενναίος που σηκώνει όλο το βάρος, έξυπνος που διακρίνει την πραγματικότητα και δεν θολώνει από την προκατάληψη, τίμιος μαζί μου.» Τον Άδωνι που επαινεί το Ισραήλ που σκοτώνει παιδιά. 

Μεταπολίτευση τέλος.

SMS τέλος. 

Υπομονή τέλος. 

«Πειθαρχία τέλος, ζωή μαγική» όπως έλεγαν οι Γάλλοι έναν Μάη 53 χρόνια πριν.