Δεν έχουν περάσει τόσα χρόνια, ώστε στο Αφγανιστάν να μην θυμούνται. Ήταν την περίοδο 1996-2001, όταν η χώρα βρισκόταν πάλι στο έλεος της απόλυτης βαρβαρότητάς των Ταλιμπάν. Δημόσιες εκτελέσεις για καταδικασμένους δολοφόνους, ακρωτηριασμός για τους κλέφτες, επιθέσεις με βιτριόλι σε γυναίκες που «τολμούσαν» να εξακολουθούν να πηγαίνουν σχολείο (γυναίκες αποκλεισμένες από μόρφωση, εργασία και κοινωνική ζωή) βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη. Μνήμες και πληγές είναι πολύ νωπές για να πιστέψουν οι κάτοικοι της πάμφτωχης και βασανισμένης αυτής χώρας ότι οι φανατικοί αυτοί ισλαμιστές άλλαξαν – όπως προσπαθούν να πείσουν σε πρόσφατες δηλώσεις τους.
Κι επειδή σε κανέναν εξτρεμισμό δεν χωρά χαρά, οι Ταλιμπάν είχαν επίσης απαγορεύσει την τηλεόραση, τη μουσική και το σινεμά.
Όταν ρωτήθηκε εκπρόσωπος των Ταλιμπάν για τις εκτελέσεις και τους ακρωτηριασμούς, απάντησε ότι «θα το αποφασίσουν τα δικαστήρια, οι δικαστές και οι νόμοι». Τι είδους νόμοι οδηγούν σε τέτοια βαρβαρότητα; Εκείνοι που βασίζονται σε μια ακραία εκδοχή της Σαρία. Το είπαν άλλωστε ξεκάθαρα οι εξτρεμιστές: Τα δικαιώματα θα είναι σεβαστά «στο πλαίσιο του ισλαμικού νόμου».
«Το καθαρό, περπατημένο μονοπάτι»
Βέβαια, μετριοπαθείς και εξτρεμιστές μουσουλμάνοι διαφωνούν στο πώς εφαρμόζεται ο ισλαμικός νόμος, η Σαρία – δεν παίρνουν όλοι κεφάλια. Τα περισσότερα κράτη που έχουν ως κυρίαρχη θρησκεία το Ισλάμ έχουν ενσωματώσει κάποια στοιχεία της Σαρία στα νομικά τους συστήματα, ειδικά στο οικογενειακό Δίκαιο. Η Σαρία απορρέει από το Κοράνι, αλλά και τις «Sunnah» και τις «Hadith» - τις πράξεις και τις ρήσεις του προφήτη Μωάμεθ. Οι κανόνες της θεωρείται ότι οδηγούν τους μουσουλμάνους σε μια ζωή σύμφωνη με τα διδάγματα του προφήτη τους, που μεταξύ άλλων περιλαμβάνει προσευχές, νηστεία και φιλανθρωπία. Κυριολεκτικά, Σαρία σημαίνει στα αραβικά «το καθαρό, περπατημένο μονοπάτι προς το νερό».
Τρεις είναι οι κατηγορίες των αδικημάτων σύμφωνα με τη Σαρία: τα λιγότερα σοβαρά αδικήματα ta’zir. Η ποινή γι’ αυτά βρίσκεται στη διακριτική ευχέρεια του δικαστή. Τα αδικήματα qesas, όπου ο θύτης υποβάλλεται σε ό,τι εκείνος υπέβαλλε το θύμα. Και τα hudud, που θεωρούνται εγκλήματα κατά του Θεού - και είναι τα πιο σοβαρά. Όταν η Σαρία δεν δίνει ξεκάθαρη απάντηση σε ένα ζήτημα, αναλαμβάνουν να δώσουν οι πνευματικοί.
Είναι λίγα τα κράτη που επιλέγουν την ακραία εκδοχή του θρησκευτικού νόμου και εφαρμόζουν τις λεγόμενες τιμωρίες hudud, με τις οποίες διαφωνούν ακόμα και ισλαμιστές διανοούμενοι. Hudud σημαίνει «όρια» στα αραβικά. Οι τιμωρίες αυτές αφορούν στη μοιχεία, την ομοφυλοφιλία, την κατανάλωση αλκοόλ, αλλά και αδικήματα όπως η κλοπή, ο βιασμός και ο φόνος. Οι ένοχοι μπορεί να μαστιγωθούν, να λιθοβοληθούν, να ακρωτηριαστούν, να εξοριστούν ή να εκτελεστούν.
Στην πράξη, σε ελάχιστες χώρες εφαρμόζουν ακραίες τιμωρίες, καθώς τα αδικήματα πρέπει να αποδειχθούν είτε μέσω μιας ομολογίας είτε μέσω της μαρτυρίας αρκετών ενήλικων μουσουλμάνων αντρών.
Οι Ταλιμπάν είχαν εφαρμόσει hudud κατά τη διάρκεια της προηγούμενης διακυβέρνησής τους στο Αφγανιστάν. Το Κοράνι, βέβαια, όπως σημειώνουν οι επαΐοντες, μπορεί να προβλέπει τη θανατική ποινή για τον φόνο (που είναι αδίκημα qesas, δηλαδή ο θύτης θα υποστεί το ίδιο με το θύμα), προβλέπει όμως και άλλους τρόπους απόδοσης δικαιοσύνης που περιλαμβάνουν την επανόρθωση και τη συγχώρεση. Σε κάθε περίπτωση, είναι βαθιά προβληματικό οποιοδήποτε θρησκευτικό κείμενο να λειτουργεί ως νόμος του κράτους.
Ιράν: Γκιλοτίνα για τα δάχτυλα φυλακισμένων
Εκατό χτυπήματα με το μαστίγιο ο καθένας: Αυτή ήταν η ποινή στην οποία καταδικάστηκε το 2016 ένα νεαρό ζευγάρι που «είχε παράνομη σχέση». Την ίδια χρονιά, 35 νέοι και νέες θα συλλαμβάνονταν και θα καταδικάζονταν σε 99 βουρδουλιές έκαστος επειδή χόρευαν μαζί και κατανάλωναν αλκοόλ. Και το 2017, 17 ανθρακωρύχοι θα μαστιγώνονταν επειδή διαμαρτυρήθηκαν για τις συνθήκες εργασίας τους. Έτσι εφαρμόζει λίγο πολύ τη Σαρία το Ιράν. Κι αυτό παρόλο που η χώρα θεωρείται ότι διαφοροποιείται, καθώς οι δικαστές λαμβάνουν υπόψη τα στοιχεία ανά περίπτωση και η ποινή φυλάκισης επιλέγεται πολύ συχνά.
Περισσότερα από 100 «αδικήματα» τιμωρούνται με (συχνά δημόσιο) μαστίγωμα: η κλοπή και ο βανδαλισμός, αλλά και η μοιχεία, ερωτικές σχέσεις εκτός γάμου, η «παραβίαση των δημοσίων ηθών» και οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Ακόμα και ανήλικοι έχουν εκτελεστεί στο Ιράν.
Η Διεθνής Αμνηστία έχει καταδικάσει απερίφραστα «την επίμονη χρήση σκληρών και απάνθρωπων τιμωριών από το Ιράν, περιλαμβανομένου του μαστιγώματος, των ακρωτηριασμών και τις αναγκαστικής τύφλωσης». Τον Δεκέμβριο του 2020, μάλιστα, δημοσιευόταν ότι οι ιρανικές αρχές είχαν παραγγείλει γκιλοτίνα για να ακρωτηριάζουν τα δάχτυλα φυλακισμένων.
Συνολικά, είκοσι τέσσερα αδικήματα τιμωρούνται στη χώρα με τη θανατική ποινή, περιλαμβανομένων οικονομικών εγκλημάτων, εγκλημάτων κατασκοπίας, δημοσίευσης πορνογραφικού υλικού και σχετιζόμενα με ναρκωτικά.
Μετά την Κίνα, το Ιράν είναι πρώτο σε αριθμό εκτελέσεων – 256 μόνο το 2020. Βέβαια, εκτός από τους καταδικασθέντες με βάση τη Σαρία, η χώρα εκτελεί και αντιφρονούντες, διαδηλωτές, μέλη μειονοτήτων, δημοσιογράφους.
Σουδάν: Τα νομικά κιτάπια μιλούν ακόμα για λιθοβολισμούς
Το 2012, η Intisar Sharif Abdalla, μητέρα τριών παιδιών, καταδικάστηκε στο Σουδάν σε θάνατο διά λιθοβολισμού κατηγορούμενη για μοιχεία. Η Abdalla δεν είχε πρόσβαση σε δικηγόρο και «ομολόγησε» αφού την έδειρε ο αδελφός της. Τον Ιούλιο του ίδιου έτους, ωστόσο, το δικαστήριο απάλλαξε τη γυναίκα από τις κατηγορίες λόγω έλλειψης στοιχείων.
Το Σουδάν υιοθέτησε τη Σαρία το 1983. Ο θάνατος διά λιθοβολισμού προβλέπεται ακόμα στο νομικό σύστημα, ωστόσο φέρεται να μην έχει εφαρμοστεί για πολλά χρόνια. Είναι όμως πολλές είναι οι γυναίκες που μαστιγώνονται για παραβίαση των «ηθικών κανόνων».
Νιγηρία: Φυλακίζοντας ακόμα και παιδιά για βλασφημία
Ήταν πριν από 21 χρόνια, όταν δώδεκα από τα 36 κρατίδια της Νιγηρίας στον Βορρά, με κυρίαρχο το μουσουλμανικό στοιχείο, εισήγαγαν το νομικό σύστημα της Σαρία. Το Σύνταγμα της χώρας προβλέπει ότι η Νιγηρία είναι κοσμικό κράτος που διασφαλίζει την ελευθερία του λόγου και την ανεξιθρησκία. Στον Βορρά, όμως, η Σαρία εφαρμόζεται και στο ποινικό και στο θρησκευτικό κομμάτι – και θεωρητικά τουλάχιστον εφαρμόζεται μόνο σε μουσουλμάνους.
Το σημαντικό στην περίπτωση της Νιγηρίας είναι πως ο ομοσπονδιακός νόμος είναι ανώτερος από τον νόμο των συστατικών κρατιδίων. Κάπως έτσι έχουν ακυρωθεί πολλές απάνθρωπες ποινές που επιβλήθηκαν με βάση τη Σαρία. Μέχρι το 2020, μόνο μία θανατική ποινή που επιβλήθηκε από θρησκευτικό δικαστήριο φέρεται να είχε εκτελεστεί.
Ωστόσο, σύμφωνα με τη δεξαμενή σκέψης Council of Foreign Relations, για να αποτρέψουν οι ομοσπονδιακές αρχές την εκτέλεση μιας ποινής πρέπει να γνωρίζουν ότι αυτή έχει επιβληθεί. Κι αυτό συμβαίνει όταν ο κατηγορούμενος έχει πρόσβαση σε δικηγόρο και στα ΜΜΕ – κάτι που δεν είναι καθόλου αυτονόητο.
Η αδυναμία πρόσβασης στο κεντρικό νομικό σύστημα καταλήγει λοιπόν στο να εκτελούνται κάποτε ποινές όπως μαστιγώματα, ακρωτηριασμοί και λιθοβολισμοί. Το 2020, ένα δεκατριάχρονο αγόρι, ο Omar Farouq, καταδικάστηκε από θρησκευτικό δικαστήριο σε 120 μήνες φυλάκισης για βλασφημία, ξεσηκώνοντας θύελλα διαμαρτυριών. Αντιδράσεις προκάλεσε και η επιβολή της θανατικής ποινής δι’ απαγχονισμού, πάλι για βλασφημία, στον 21χρονο μουσικό Yahaya Sharif για ένα τραγούδι που ανέβασε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Το Ανώτατο Δικαστήριο ωστόσο όρισε πως θα επαναληφθεί η δίκη με διαφορετικό δικαστή μετά την έφεση που κατέθεσε ο Sharif.
Ένας νιγηριανός ιμάμης, ο Nuruddeen Lemu, θα έλεγε στην Deutsche Welle πως πολλοί μη μουσουλμάνοι είναι επηρεασμένοι από τα στερεότυπα, και γι’ αυτό θεωρούν βάρβαρο τον νόμο της Σαρία. Στοιχεία βαρβαρότητας υπάρχουν ωστόσο σε πολλά θρησκευτικά κείμενα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, το «οφθαλμός αντί οφθαλμού» της Παλαιάς Διαθήκης, που παραπέμπει στις τιμωρίες qesas του Ισλάμ. Το πρόβλημα θα ήταν αν αυτό γινόταν νόμος του κράτους.
Ωστόσο, το γιατί επιλέγεται να εφαρμόζεται η Σαρία περιλαμβάνει συχνά μια σειρά κοινωνικοπολιτικών παραγόντων. Στη Νιγηρία, για παράδειγμα, η Σαρία έχει ταυτιστεί με την περίοδο που η χώρα ήταν ανεξάρτητη πριν τη βρετανική αποικιοκρατία, τότε που ευημερούσε και άκμαζε. Πολλοί προσβλέπουν στη Σαρία για να αναβιώσει κάτι από το ένδοξο αυτό παρελθόν.
«Νόμιμοι» και «αυθαίρετοι» αποκεφαλισμοί
Η Σαρία εφαρμόζεται και σε άλλες μουσουλμανικές χώρες με σκληρό τρόπο. Στο Πακιστάν, τα θρησκευτικά δικαστήρια λειτουργούν παράλληλα με το νομικό σύστημα που εγκαθίδρυσαν οι Βρετανοί αποικιοκράτες, αλλά χρησιμοποιούνται σπάνια και κάποιος μπορεί να κάνει έφεση στα κοσμικά δικαστήρια. Στο Κατάρ, προβλέπεται ακόμα το μαστίγωμα για τη χρήση αλκοόλ και για παράνομες σεξουαλικές σχέσεις, αλλά εφαρμόζεται σπάνια. Ωστόσο, τα 2020, η χώρα πραγματοποίησε την πρώτη εκτέλεση μετά από 20 χρόνια, με την κατηγορία της δολοφονίας. Στην Ινδονησία, ο ισλαμικός νόμος εφαρμόζεται μόνο στην αυτόνομη από το 2001 περιοχή της Aceh. Εκεί το δημόσιο μαστίγωμα είναι πολύ συχνό και αφορά στην κατανάλωση αλκοόλ, τη μοιχεία, την ομοφυλοφιλία, τον τζόγο. Το Μπρουνέι εισήγαγε τον νόμο της Σαρία το 2019, υποστηρίζοντας ότι είναι περισσότερο για πρόληψη παρά για τιμωρία. Ως τιμωρία για τη μοιχεία και την ομοφυλοφιλία προβλέπεται ο λιθοβολισμός.
Οι εξτρεμιστές του Ισλαμικού Κράτους (ISIS), «αδελφάκια» των Ταλιμπάν, εφάρμοζαν επίσης με βαρβαρότητα τη Σαρία στο τμήμα της Συρίας και του Ιράκ που έλεγχαν μέχρι το 2019. Είχαν στήσει δικά τους δικαστήρια και «μοίραζαν» αφειδώς αποκεφαλισμούς, λιθοβολισμούς, ακρωτηριασμούς.
Ήταν εκείνη την περίοδο που κάποιοι άρχισαν να συγκρίνουν τις πρακτικές των ISIS με εκείνες της Σαουδικής Αραβίας. Οι Σαουδάραβες ενοχλήθηκαν. Οι δικοί τους δημόσιοι αποκεφαλισμοί –θα ισχυριζόταν Σαουδάραβας εκπρόσωπος Τύπου στο NBC - είναι νόμιμοι γιατί βασίζονται «σε απόφαση που λαμβάνει δικαστήριο» - δεν είναι σαν τις «αυθαίρετες» δολοφονίες των ISIS.
Δεν είναι βάρβαρο όταν το κάνουν σύμμαχοι της Δύσης;
Τον Φεβρουάριο του 2015, οι αρχές της Σαουδικής Αραβίας μαστίγωσαν δημόσια τον μπλόγκερ Raif Badawi. O Badawi είχε καταδικαστεί το 2014 σε υψηλό χρηματικό πρόστιμο, 1,000 χτυπήματα με μαστίγιο και δέκα χρόνια φυλάκισης για «προσβολή του Ισλάμ», γιατί προωθούσε την «εκκοσμίκευση» μέσω του διαδικτυακού του forum για πολιτικό διάλογο. Ο μπλόγκερ θα μαστιγωνόταν 50 φορές την εβδομάδα. Στις αρχές του 2020, οι σαουδαραβικές αρχές επικαλέστηκαν ιατρική γνωμάτευση σύμφωνα με την οποία οι πληγές του Badawi δεν είχαν επουλωθεί αρκετά για να μαστιγωθεί ξανά «με ασφάλεια». Η ποινή «πάγωσε» αλλά εξακολούθησαν να λένε στον Badawi ότι η ποινή ισχύει και θα συνεχιστεί από στιγμή σε στιγμή. Ο Badawi εξακολουθεί να κρατείται στις φυλακές της Σαουδικής Αραβίας, για ένατη χρονιά από τη σύλληψή του το 2012.
Η περίπτωση του μπλόγκερ αποτελεί κυριολεκτικά την κορυφή του παγόβουνου στη Σαουδική Αραβία, που εφαρμόζει μια ακραία εκδοχή της Σαρία. Από την ίδρυσή του το 1932, το σαουδαραβικό κράτος είναι απόλυτη μοναρχία με ισχυρή την επιρροή ενός ακραίου ισλαμιστικού σουνιτικού δόγματος: του Ουαχαμπιτισμού. Ο Ουαχαμπιτισμός, που χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, καλεί για την κυριολεκτική εφαρμογή του Κορανίου και περιλαμβάνει αυστηρή εφαρμογή θρησκευτικών κανόνων και πρακτικών.
Δυστυχώς, πολύ λίγα έχουν αλλάξει από το 1932. Στο φονταμενταλιστικό αυτό κράτος, το Βασικό Δίκαιο του 1992 που αναφέρεται στο σύστημα διακυβέρνησης, τα δικαιώματα των πολιτών, τις αρμοδιότητες και καθήκοντα της κυβέρνησης ορίζει ότι το Κοράνι και η Sunna (οι παραδόσεις του Μωάμεθ) λειτουργούν ως το Σύνταγμα της χώρας. Είναι δηλαδή σαν το Ευαγγέλιο να ήταν το Σύνταγμα της Ελλάδας.
Κληρικοί που ηγούνται του νομικού συστήματος και θρησκευτική αστυνομία φροντίζουν για την τήρηση του Ουαχαμπιτισμού. Τα τελευταία χρόνια, από τότε που ο πατέρας του ανέβηκε στον θρόνο το 2015, ο πρίγκιπας Μοχάμεντ φέρεται να έχει κάνει κάποια προσπάθεια για να περιορίσει τη δύναμη των κληρικών και της θρησκευτικής αστυνομίας (Mutawa), ενώ επανέφερε τα σινεμά.
Για να γίνει αντιληπτό τι σημαίνει θρησκευτική αστυνομία, αυτή είναι επιφορτισμένη με το να διασφαλίζει ότι άντρες και γυναίκες κινούνται σε διαχωρισμένους χώρους, δεν «συγχρωτίζονται» κοινωνικά, ότι ντύνονται «σεμνά» και ότι οι επιχειρήσεις κλείνουν την ώρα της προσευχής. Σε ένα ακραίο περιστατικό το 2002, στελέχη της θρησκευτικής αστυνομίας φέρονται να μπλόκαραν τις πόρτες σε σχολείο θηλέων που είχε πιάσει φωτιά καθώς οι μαθήτριες «δεν φορούσαν το κατάλληλο ένδυμα». Δεκαπέντε κορίτσια κάηκαν ζωντανά.
Οι δικαστές στη Σαουδική Αραβία είναι εκείνοι που ερμηνεύουν τη Σαρία κατά το δοκούν. Έχουν μάλιστα απόλυτη εξουσία στην επιβολή ποινών, καθώς δεν υπάρχει ποινικός κώδικας και άρα ούτε ξεκάθαρος τρόπος για τους κατηγορούμενους να ασκήσουν έφεση.
Οι αποκεφαλισμοί και ο ακρωτηριασμός με σπαθί γίνονται συχνά τις Παρασκευές μετά την προσευχή. Σε ακραίες περιπτώσεις, σταυρώνουν κάποιον αφού τον έχουν εκτελέσει.
Η ποινή για την ομοφυλοφιλία είναι ο αποκεφαλισμός, αλλά συνήθως επιβάλλεται μαστίγωμα ή φυλάκιση. Οι μοιχοί τιμωρούνται με θάνατο δια λιθοβολισμού, ενώ αν έχει κάποιος προγαμιαίες σχέσεις, θα φυλακιστεί ή θα μαστιγωθεί. Στους κλέφτες, συχνά κόβουν το χέρι ή/και το πόδι.
Από την αρχή του έτους και μέχρι τον Ιούλιο, η Σαουδική Αραβία είχε εκτελέσει τουλάχιστον 40 ανθρώπους, σύμφωνα με τη Διεθνή Αμνηστία. Το 2019, είχε σημειώσει ρεκόρ με 185 εκτελέσεις, ερχόμενη τρίτη μετά την Κίνα και το Ιράν. Κι ήταν μόλις πέρσι, το 2020, που πραγματοποίησε τις λιγότερες: 27. Όχι όμως γιατί κάτι είχε αλλάξει. Αλλά προφανώς γιατί προσπαθούσε να κρατήσει «χαμηλό προφίλ», καθώς είχε την προεδρία των G20. Μόλις έληξε η προεδρία τον Νοέμβριο, οι εκτελέσεις ξαναξεκίνησαν κανονικά.
Νόμοι-κόλαση για τις γυναίκες
Οι χώρες της σκληρής εφαρμογής της Σαρία είναι εφιάλτης για τις γυναίκες. Αρκεί να σημειώσουμε ότι μέχρι πρόσφατα μια γυναίκα στη Σαουδική Αραβία δεν μπορούσε να βγάλει διαβατήριο ούτε να ταξιδέψει χωρίς την έγκριση του άντρα, ενώ μέχρι το 2018 δεν επιτρεπόταν να οδηγεί. Οι γυναίκες εκεί δεν διαλέγουν τον σύζυγό τους, δεν υπάρχει μίνιμουμ ηλικία γάμου, υπάρχουν αδιανόητες διακρίσεις στην εργασία, την υγειονομική περίθαλψη, το διαζύγιο, την επιμέλεια των παιδιών, τα κληρονομικά. Χρειάζονται την έγκριση του άντρα-κηδεμόνα για να παντρευτούν, να βγουν από τη φυλακή ή για κάποια ιατρική θεραπεία. Οι άντρες μπορούν να μηνύσουν κόρες, συζύγους ή γυναίκες συγγενείς υπό την κηδεμονία τους για «απείθεια», με συνέπειες από επιστροφή με τη βία στο σπίτι του άντρα-κηδεμόνα ή φυλάκιση. Γυναίκες ακτιβίστριες που διεκδικούν την κατάργηση του θεσμού του άνδρα-κηδεμόνα συλλαμβάνονται, βασανίζονται και αντιμετωπίζουν πολυετή φυλάκιση.
Πόσο απέχουν αυτά από το καθεστώς στο Αφγανιστάν επί Ταλιμπάν; Έχουν ήδη καταγραφεί περιστατικά κατά τα οποία οι Ταλιμπάν απέτρεψαν γυναίκες από το να πάνε στο σχολείο ή την εργασία τους ή τις διέταξαν να μην κυκλοφορούν δημόσια χωρίς συνοδό. Τα ίδια είχαν εφαρμόσει την περίοδο 1996-2001, τότε που οι γυναίκες δεν μπορούσαν να επισκεφθούν καν άντρα γιατρό.
Ωστόσο, η Σαουδική Αραβία διαφέρει στην προσέγγισή της στην εκπαίδευση σε σχέση με του Ταλιμπάν. Η χώρα διαθέτει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά μορφωμένων γυναικών στον ισλαμικό κόσμο. Το 35% των γυναικών 25-34 χρόνων κατέχει τουλάχιστον έναν πανεπιστημιακό τίτλο, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στους άντρες είναι 28%. Στις γυναίκες ηλικίας 55-74 το ποσοστό αυτό είναι 3%, κάτι που υποδηλώνει πρόοδο στον τομέα.
Σε κάθε περίπτωση, η Σαουδική Αραβία είναι από τις χειρότερες χώρες στον κόσμο όσον αφορά στην παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων – που συχνά γίνεται με άλλοθι τη Σαρία. Κι όσο κι αν οι ηγέτες της Δύσης εμφανίζονται σε δημόσιες δηλώσεις τους σοκαρισμένοι στην προοπτική της νέας βάρβαρης διακυβέρνησης των Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν, δεν είναι δυνατόν να πείσουν ότι πραγματικά ενδιαφέρονται για την τύχη των ανθρώπων εκεί όταν διατηρούν ως πολύτιμο σύμμαχό τους μια τόσο εξτρεμιστική χώρα όπως η Σαουδική Αραβία.
Φυσικά, η Ελλάδα, ως χώρα-δορυφόρος, δεν διαφοροποιείται. Πρόσφατα, μάλιστα, επιβεβαίωσε την απόφαση για στενότερη συνεργασία σε αμυντικό επίπεδο με τη Σαουδική Αραβία.
Η βαθιά αυτή υποκρισία της Δύσης συχνά ξεσκεπάζεται εκεί όπου δημοσιογραφία δεν σημαίνει δημόσιες σχέσεις. Το 2015, ο Βρετανός δημοσιογράφος Τζον Σνόου, σε μια συγκλονιστική συνέντευξη με τον τότε πρωθυπουργό του Ηνωμένου Βασιλείου Ντέιβιντ Κάμερον απαίτησε να μάθει γιατί η Βρετανία είχε κάνει μυστική συμφωνία αλληλοϋποστήριξης με τη Σαουδική Αραβία ώστε να εκλεγούν και οι δύο χώρες στο Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ το 2013. «Ακούγεται κάπως ελεεινό αυτό για ένα από τα χειρότερα καθεστώτα στον πλανήτη ως προς την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων», σχολίασε ο δημοσιογράφος. Ο Κάμερον απέφευγε να απαντήσει. Στο τέλος, το ανελέητο δημοσιογραφικό σφυροκόπημα του Σνόου, έκανε τον Βρετανό πρωθυπουργό να το παραδεχτεί: ο λόγος ήταν ότι η βρετανική κυβέρνηση «έχει σχέσεις με τη Σαουδική Αραβία».
Ευαισθησίες α-λα καρτ.
