Όσοι έχουμε πάει διακοπές στην Κρήτη αναπολούμε τις στιγμές που περάσαμε, τα τοπία, τα φαγητά που δοκιμάσαμε, τις ρακές που ήπιαμε, τους μοναδικούς ανθρώπους που γνωρίσαμε. Δεν είναι τυχαίο που μετά την αποβίβαση σε κάποια από τα λιμάνια της, είναι σαν να μεταφέρεσαι σε άλλη χώρα και αρκετές φορές χρειάζεσαι λεξικό (ή κάποιο διερμηνέα) για να μην μπερδευτείς από το μοναδικό τους γλωσσικό ιδίωμα. Ιδιαίτερα σε κάποια απομακρυσμένα χωριά, αν δεν πιεις και την τελευταία γουλιά ρακής -συνήθως κερασμένης- η προσβολή είναι μεγάλη ενώ δε διανοείσαι να συναγωνιστείς τους ντόπιους στη συχνή πρόκληση της «κούπας». Γιατί όσο γερό ποτήρι και αν είσαι, η ήττα είναι κάτι παραπάνω από δεδομένη.
Πίσω στην πρωτεύουσα, η Αθήνα είναι μία πόλη όπου ελάχιστοι κάτοικοί της δεν «κρατάνε από αλλού». Απλώς ορισμένοι αποβάλλουν τις παραδοσιακές τους καταβολές ενώ άλλοι της προβάλλουν με κάθε ευκαιρία. Η αλήθεια είναι ότι κυνηγάμε το παραδοσιακό και απολαμβάνουμε όσο τίποτα τα «μικρά ταξίδια», για όση ώρα διαρκέσει η έξοδός μας σε κάποιο μαγαζί. Οι κάτοικοι των Εξαρχείων λοιπόν, φαίνεται να έχουν μία «μικρή Κρήτη» στη γειτονιά τους, με παραδοσιακά μαγαζιά από ανθρώπους του νησιού, να ανοίγουν το ένα πίσω από το άλλο και τη ρακή να γίνεται δημοφιλέστερη από την μπύρα και το απάκι από το σουβλάκι. Εδώ έχουμε συλλέξει τους «εκπροσώπους» της Κρήτης στην Αθήνα. Από την Κρήτη, με αγάπη.
Η Κρήτη, το Ρακουμέλ, το Σαρακήνικο, ο Σαλίγκαρος, το Όξο Νου, το Αντέστε και οι Συμπέθεροι.
