--
Τ Ρ Α Γ Ο Υ Δ Ι Τ Η Σ Ζ Ω Η Σ
του Αργύρη Εφταλιώτη
--
Σε βλέπω ταξιδιώτισσα ξενιτεμένη
καθώς που σ᾿ είδα μία φορά σ᾿ ένα ακρογιάλι,
κοπέλλα βεργολυγερή και χαϊδεμένη,
με μια πλεξούδα καστανή, μ᾿ αφράτα κάλλη.
Ρωτώ τα μαύρα μάτια σου και λέω πως ξέρεις
να κλεις της νιότης τον καημό στα σωθικά σου.
Ρωτώ τα χείλη σου και λες πως θε να φέρεις
χρόνια καλότυχα στο νιο της αρεσκειάς σου.
Λαμπρὸ φεγγάρι να το πω το πρόσωπό σου,
δε κατεβαίνει τέτοιο φως απ᾿ το φεγγάρι.
Να σου το πω βασιλικό το στάσιμό σου,
δε στάθηκε βασίλισσα με τόση χάρη.
Η όψη σου μια αγγελική χαρά σκορπάει,
που γίνετ᾿ άγγελος κι αυτός που σε θωράει.
