MOYΣΙΚΗ: Έχω μία περίπλοκη σχέση με τη μουσική που διακλαδίζεται ανάμεσα στα λαϊκά τραγούδια του ραδιοφώνου με τις φωνές των γυναικών που μεγάλωσα να σιγοτραγουδούν καθώς μαγειρεύουν, τα ροκ ακούσματα της εφηβείας του αδερφού μου και τις κλασικές σπουδές μου στο πιάνο. Στο σταυροδρόμι της Ρίτας Σακελλαρίου, των Iron Maiden και τις σονάτες του Μέντελσον βρίσκω το μονοπάτι της πραγματικής ευτυχίας μέσα σε αυτή την «μπουγάδα ακουσμάτων», που όχι μόνο δεν μπερδεύει, αλλά με αναγεννά. Πεντακάθαρη και αστραφτερή!
BIBΛΙA: Ανακάλυψα τη ζεστασιά της παρέας των βιβλίων στην ηλικία των έξι χρονών χάρη στη γιαγιά μου. Μου έκανε δώρο το πρώτο μου βιβλίο μία γυναίκα που δεν γνώριζε πολλά γράμματα, αλλά διάβαζε καθημερινά όσο της επέτρεπε η όρασή της. Αυτό το παράδειγμα ήταν αρκετά προτρεπτικό. Τα βιβλία είναι για μένα μία αγκαλιά γεμάτη ασφάλεια, μία ουτοπία που ζει και αναπνέει μέσα στις λέξεις των ανθρώπων, «τις φανταστικές και τις πραγματικές». Προσπαθώ να βρω την αλήθεια και το πρότυπο σε κάθε ιστορία και στροβιλίζομαι ανάμεσα σε διάφορα είδη και αρκετούς συγγραφείς και ποιητές. Βρίσκομαι πάντα στη μέση της ανάγνωσης τριών ή τεσσάρων βιβλίων και «αγκομαχώ» να τα τελειώσω συγχρόνως σε έναν αγώνα δρόμου που απολαμβάνω.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Δεν μπορώ να παρακολουθήσω καμία ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος, μάλλον επειδή είμαι αναγνώστης. Στα σινεμά χωρίς διαλείμματα καταπιέζομαι και η δίωρη στατική παρακολούθηση με κουράζει. Προτιμώ να «σπάω» σε κομμάτια τις ταινίες και να τρέφονται οι ιστορίες μέσα μου. Έχω κουραστεί από τη μονοδιάστατη σκηνοθετική αντίληψη του Netflix και απεχθάνομαι την υπερβολική βία η οποία είναι η μόνιμη πλοκή. Μου αρέσαν οι ταινίες που έχουν να πουν κάτι για τις ζωές των ανθρώπων, πως αυτοί αγαπούν, πως φιλούν και πως ερωτεύονται, πως καταρρέουν ή πως τα καταφέρνουν. Δοξάζω τα δουλεμένα πρόσωπα των ηθοποιών στους ρόλους. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του σύγχρονου κινηματογράφου είναι η έλλειψη καλών κωμωδιών και η αντικατάστασή τους με γελωτοποιούς, κλισέ αστεία, καλικάντζαρους.
ΣΠΟΡ: Μεγάλωσα με έναν πατέρα δρομέα που ξέκλεβε χρόνο από την καθημερινότητα για να τρέξει. Στις γιορτές τον περιμέναμε να έρθει ιδρωμένος από τη γυμναστική του για να κάτσουμε να φάμε ή να πάμε σε κάποιο τραπέζι. Θεωρώ ότι το να κινείται ο άνθρωπος, να γυμνάζεται, να χορεύει, να αθλείται είναι ο βασικός τρόπος για να αισθάνεται ζωντανός. Η άθληση είναι μια ζωτική δύναμη που σπρώχνει το σώμα να ξεπεράσει την φθαρτότητά του και να υποφέρει τον χρόνο. Σχεδόν αγγίζει την τελειότητα και την ολοκλήρωση των αισθήσεων και των συναισθημάτων. Γυμνάζομαι συστηματικά με έναν εγωκεντρικό τρόπο, με απόλυτη συνέπεια. Είναι το πιο απελευθερωτικό ραντεβού μέσα στη μέρα.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Το ίντερνετ πέρα από την σπουδαιότερη εγκυκλοπαίδεια που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί είναι και θα είναι μια μοναδική ζύμωση με την παγκόσμια κουλτούρα. Είμαι ενεργός χρήστης του facebook από το 2008 και θεωρώ πως η σωστή χρήση των social media είναι φορέας ανταλλαγής απόψεων, ιδεών, πολιτισμών. Περνάω αρκετές ώρες από τη ζωή μου «εκεί» και η ευκολία στην πρόσβαση γνώσης, μουσικής, ειδήσεων μου προσφέρει μία πραγματική δόση σχεδόν ισότιμης σχέσης με αρκετούς. H επαφή δε που έχω με ανθρώπους που γράφουν ή αναγνώστες ενεργοποιεί τη δημιουργική πλευρά μου αστραπιαία.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Μου κάνει εντύπωση πως η τηλεόραση έχει ακόμη τόση δύναμη και αρκετές συζητήσεις ξεκινούν με αφορμή εκπομπές της. Η ελληνική τηλεόραση δεν έχει να επιδείξει τίποτα καινοτόμο και οι άνθρωποι της λιμνάζουν μέσα στο ανατροφοδοτούμενο νερό μιας σφραγισμένης φιάλης. Οι άνθρωποι ευτυχώς έχουν αρχίσει να ανασαίνουν μέσω του Ίντερνετ. Η μόνιμα ανοιχτή τηλεόραση σε ένα σπίτι με τρομοκρατεί. Παρακολουθώ περιστασιακά κάποιες εκπομπές για να έχω άποψη για τα τηλεοπτικά προϊόντα. Η αισθητική της σύγχρονης πολυτελούς τηλεόρασης με την επίπεδη τεράστια οθόνη φαντάζει σαν τον πιο κακοποιημένο καθρέφτη.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Σε ποιον δεν αρέσουν; Έχω κάνει ελάχιστα ταξίδια, τα περισσότερα μέσα από τα βιβλία. Το να περπατάω, όμως, μέσα στις γειτονιές του Πειραιά που μεγάλωσα είναι το πιο σύντομο ταξίδι μου και «ανακατεύομαι» σε στενά και πλατείες ακούγοντας τους ανθρώπους να συζητούν μεταξύ τους. Στα Ταμπούρια, στα Καμίνια, στη Δραπετσώνα υπάρχει όλος ο κόσμος που μου δίνει ζωή όπως ένα οργανωμένο ταξίδι από το καλύτερο ταξιδιωτικό πρακτορείο.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Ό,τι γράφω και ό,τι είμαι είναι οι γειτονιές. Βρίσκομαι στην τελευταία της μορφής όπως την γνώρισε η γιαγιά και ο παππούς μας και γράφω για αυτήν με θέρμη. Την διασχίζω, την μυρίζω, την παρατηρώ και δεν νοσταλγώ, αλλά συμπυκνώνω τα γνωρίσματά της όπως θα έκανε ο καθένας στη θέση μου. Η γειτονιά και οι άνθρωποί της βρίσκονται μέσα στις αργόσχολες συζητήσεις των ανδρών στα εναπομείναντα καφενεία, τις γυναίκες που γυρίζουν με φορτωμένα τα καρότσια τους από την λαϊκή αγορά, τα μισοπεθαμένα καταστήματα δίπλα στις εκκλησίες, τα ξεχαρβαλωμένα παγκάκια, τις γλάστρες στις αυλές και τα σπασμένα ξύλινα παντζούρια. Τήν θυμάμαι, τήν ζω, τήν αγαπάω.
TΩΡΑ: Μόλις κυκλοφόρησε το δεύτερο μου βιβλίο. Ο τίτλος είναι Σε αγάπησα πάντως από τις εκδόσεις Bibliotheque. Πρόκειται για μία συλλογή διηγημάτων. Οι αφηγήτριες μιλάνε για τη ζωή τους, το σκηνικό της παράστασης της ρουτίνας, τα καθημερινά πράγματα, δηλαδή τα πιο ουσιώδη που σε αλλάζουν όπως η γέννηση, ο θάνατος και ο έρωτας.
