Στα γρήγορα: Τρίτη σόλο δουλειά (τέταρτη αν συνυπολογίσουμε το Boomslang με τους Healers, 2003) για τον πρώην κιθαρίστα των Smiths στην New Voodoo.
Την ακούσαμε: Γνωρίζοντας ότι δεν πρόκειται να ακούσουμε ούτε τις φωνητικές ακροβασίες ούτε τον στιχουργικό πλούτο του παλιού συνοδοιπόρου του στη μουσική, η κιθάρα κάνει γρήγορα σαφές ότι είναι η πρωταγωνίστρια. Με έναν ηχητικό όγκο που σε στιγμές θα ζήλευαν και οι Oasis και μια καλοδουλεμένη παραγωγή, βρίσκεσαι γρήγορα να αμφιταλαντεύεσαι ανάμεσα σε ένα πολύ καλοδουλεμένο υλικό που πάσχει από κομμάτια. Όταν δεν πάσχει ("Hi Hello") η επιθυμία να ακούσεις τον κύριο Steven Patrick είναι τόσο έντονη που απορείς αν πρόκειται για κάποιο χαμένο ακυκλοφόρητο track των Smiths. Τουλάχιστον το άλμπουμ είναι καλύτερο από ό,τι έχουμε ακούσει τελευταία από τον Morrissey.
Τρέξε μακριά: Εάν είσαι (μόνο) #teammorrissey.
Τ' είπες τώρα; «Το Call The Comet είναι η πιο βέβαιη σόλο δουλειά του Marr έως τώρα.» -ΝΜΕ
Να τ' αφήσω; 78/100 -Metacritic
