Κωμικός, θεατρικός συγγραφέας, μίμος, παρουσιαστής, ζωγράφος, πρόεδρος του Απόλλωνα Καλαμαριάς - ο Βασίλης Τριανταφυλλίδης υπήρξε μια κατηγορία από μόνος του στο χώρο του ελληνικού θεάματος. Η δεκαετής παρουσία του (1964-74) στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού τον γύμνασε στη σάτιρα κι επιστρέφοντας, άφησε στην άκρη τις απόπειρές του στο ελληνικό σινεμά (είχε ξεχωρίσει από τους διαγωνισμούς ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη και είχε προλάβει να παίξει σε 2 ασπρόμαυρες ταινίες, 201 Καναρίνια και Γάμος α λα Ελληνικά), για να εισάγει στη χώρα μας το δαιμόνιο του stand up comedy. Οι ταινίες, οι θεατρικές παραστάσεις και οι σατιρικοί δίσκοι του αποτέλεσαν σταθμό στην πορεία της ελληνικής κωμωδίας.
Χωρίς να θυμίζει σε τίποτα οτιδήποτε είχε προηγηθεί στην Ελλάδα, όντας ταυτόχρονα αθυρόστομος Αριστοφανικός αλλά κι αμετροεπής, πολιτικά ανορθόδοξος κι ενίοτε χοντροκομμένος, ενσάρκωσε μια ελληνική εκδοχή του Λένι Μπρους και υπήρξε ο πιο καυστικός σχολιαστής της Ελλάδας της Αλλαγής. Ο Έλληνας, τόσο ως αρχοντοχωριάτης «Ευρωπαίος» όσο κι ως εκμοντερνισμένος μικροαστός βρέθηκε στο επίκεντρό του απίθανου κείμενού του, ενώ ελάχιστοι μπορούν να ισχυριστούν ότι πέρασαν τόσα σλόγκαν τους στην αργκό της καθημερινότητας όσα εκείνος. Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι με τους δίσκους και τις sold out θεατρικές παραστάσεις του κούρδισε το χιούμορ μιας ολόκληρης εποχής, ασκώντας επιρροή που είναι ολοφάνερη σε συγγενείς/επιγόνους του όπως ο Λάκης Λαζόπουλος και, κυρίως, ο Τζίμης Πανούσης που επίσης χάσαμε πρόσφατα.
Οι πύρινες δημόσιες τοποθετήσεις του τα τελευταία χρόνια ίσως τον είχαν μετατρέψει και λίγο σε αυτό που σατύριζε επί δεκαετίες, αλλά η περίπτωσή του είναι από εκείνες που τα στερνά ούτε που διαννοούνται να ασχοληθούν με τα πρώτα. Πέθανε σε ηλικία 78 χρόνων, με την κατάσταση της υγείας του να έχει επιδεινωθεί τα τελευταία χρόνια και την ψυχή του να έχει χτυπηθεί από τον πρόωρο χαμό του γιου του, σκηνοθέτη, Νίκου Τριανταφυλλίδη το 2016.
Καλώς ή κακώς, «δεν τους φτιάχνουν πια έτσι». Αυτές είναι 15 (από τις εκατοντάδες) στιγμές που αποδεικνύουν πόσο μοναδικός υπήρξε αυτός ο χαρισματικός Πόντιος...
Ακόμα και να μην είχατε ξανακούσει ποτέ το όνομα Χάρρυ Κλυνν, σίγουρα έχετε βρεθεί σε μια παρέα που έχει κάνει πλάκα με το «Με Λένε Αρτέμη…». Σε σκηνοθεσία Γιάννη Σμαραγδή, παρακαλώ.
Η θρυλική βόλτα με το ταξί στο Made n Greece. Ο Χάρρυ Κλυνν (στον δίπλο ρόλο του ταξιτζή και του πρωταγωνιστή Γιάννη Γιαννάκη). Δίπλα του βόμβες, «μπουριά», Κακουλίδης, Φέρρης και Σαββόπουλος.
«Ο σινεμάς τη σημέρον ημέρα δεν είναι αβγολέμονο να κόψει. Πρόκειται περί αλισβερίσι. Ο καλλιτέχνης δώνει και ο λαός παίρνει…».
201 Καναρίνια, η πρώτη του κινηματογραφική εμφάνιση το 1964.
JR-Ra-Ra-Rasputin. Δύο Μεγάλα Λεπτά.
Adman…
… κι Adbuster.
Γκα-φα-ντορο.
Σκηνές από το φετινό πρωτάθλημα (... και το περσινό, το προπέρσινο, και πάει λέγοντας), 3.5 δεκαετίες πριν. Ή το γκολ με το οποίο πήγαμε Μουντιάλ… 12 χρόνια πριν πάμε.
«Ζήτω το Έθνος! Ζήτω ο Στρατός!».
Ένα λάτιν σχόλιο για το Σκάνδαλο Κοσκωτά.
- «Πρέπει να πάω Ηρώδειο», μου λέει.
- «Ποτε μωρή», της λέω «άνοιξε αυτό το μαγαζί και δεν το ξέρω;…»
Αθήνα, Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης, 1985.
Όταν ο Κάρολος Καρακωστάνογλου συνάντησε τον Γιάννη Γιαννάκη. Πάλι Made In Greece, σε αυτό το σουρεαλιστικό παραλήρημα του 1987, μπορεί άραγε να δει κανείς το πρίκουελ του Κυνόδοντα;
- Την ταινία Καιρός των Τσιγγάνων την είδατε;
- Όχι.
- Α, τότε δεν ξέρετε, τι καιρό έκανε, ε;
Μονομαχία Κωνσταντίνου Καραμανλή - Ανδρέα Παπανδρέου. Στο τάβλι.
Εις Μνήμην Χάρρυ Κλυνν - είχε σκηνοθετήσει το θάνατό του από το 1981.
