--
Τ Ο Κ Ο Ρ Ι Τ Σ Ι Τ Ο Υ Χ Ε Ι Μ Ω Ν Α
του Ι.Μ. Παναγιωτόπουλου
--
Αγρυπνούν τα παιδιά μες απ’ τα χρόνια
τα παιδιά που είμαστε άλλοτε και μεις
εραστές της αμέριμνης στιγμής,
και γεμίζουν τον όρθρο χελιδόνια.
Το κορίτσι διαβάζει ένα βιβλίο:
ξεχειλίζει απ’ το φύλλο υγρή ματιά–
–χειμωνιά του Γενάρη: ωχρή αντηλιά
μες στο σπίτι, στο δρόμο άκαρδο κρύο.
Το κορίτσι ονειρεύεται: ένα χέρι
τον ελάχιστο αδράχνει άσπρο καρπό.
Σ’ ένα χείλος ανθεί το «σ’ αγαπώ»
κι είναι ακόμα μεσημέρι!
Το κορίτσι ονειρεύεται το βράδι,
το δρομάκι ταπόμερο εκεί δα,
που το ζήσαμε με άστατη καρδιά,
το δρομάκι όλο δίψα και σκοτάδι.
Τα παιδιά συλλογιούνται τώρα μόνα,
τα παιδιά, που είμαστε άλλοτε και μεις:
αίθρια μνήμη –σα ρόδο της αυγής–
το κορίτσι του αγύριστου χειμώνα.
Από το Ποιητικό Ημερολόγιο 2019, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ιωλκός.
