Η πρώτη φορά που πήγα καλοκαιρινές διακοπές χωρίς τη μαμά και τον μπαμπά ήταν με γκόμενο. Ακούγεται fail ότι δε «γιόλαρα» με μία ξέφρενη κοριτσοπαρέα, αλλά τότε ζούσα τον έρωτα. Ακόμα πιο αστείο είναι το γεγονός ότι φτάσαμε μέχρι την Ερέτρια σε ένα μέρος του οποίου την ύπαρξη αγνοούσα. Έχει την εξωτική ονομασία «Μαλακώντας» και η αυτόματη σύνδεση με τη λέξη «μαλάκας» είναι αναπόφευκτη ακόμα κι όταν δεν είσαι 15 χρονών, συνεπώς ντρέπομαι να το λέω, ακόμα και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές. Η παραλία του Μαλακώντα είναι μέτρια έως κακή, ή τουλάχιστον έτσι ήταν όταν την επισκέφτηκα εγώ.
Σήμερα, δε θυμάμαι καν αν ήταν Ιούλιος ή Αύγουστος. Θυμάμαι όμως ότι ήμουν πολύ ερωτευμένη με εκείνο το αγόρι και ήταν και αυτό μαζί μου. Ήμαστε μαζί κάτι μήνες, οπότε δε μας ένοιαξε και πολύ που η παραλία ήταν σάπια και που δεν υπήρχε ούτε ένα αξιοπρεπές μπαρ σε κοντινή απόσταση από το ξενοδοχείο που μέναμε για να βγούμε το βράδυ. Μας έφτανε το ότι είχαμε ένα διπλό κρεβάτι, κανένα γονιό να «παραμονεύει» στο δίπλα δωμάτιο και μια θάλασσα που φαίνονταν πιο όμορφη τη νύχτα με μια μπύρα στο χέρι. Δεν είμαι σίγουρη αν συνέβη ακριβώς έτσι ή εγώ το εξιδανίκευσα στο κεφάλι μου αργότερα, αλλά μια μέρα, δε βγήκαμε σχεδόν καθόλου από το δωμάτιο, παρά μόνο όταν βράδιασε, καθώς ήμαστε όλη μέρα απασχολημένοι να εξερευνούμε τα κορμιά μας και πόσο αυτά ταιριάζουν. Το πρωί (άκρατος σουρεαλισμός) ξυπνούσαμε υπό τους ήχους του "Opa, Opa" των Antique, καθώς ένα γκρουπ Γάλλων έκανε γυμναστική δίπλα από την πισίνα του ξενοδοχείου υπό τους ήχους του. Σε λούπα. Γενικά πολλοί Γάλλοι στο Μαλακώντα. Για να το αντιμετωπίσουμε, βάζαμε Pink Floyd στο laptop και έτσι, το Dark Side of The Moon, έγινε το σάουντρακ εκείνων των διακοπών.
Λάνα, ήρθες δεύτερη
Ένα βράδυ, ψάχνοντας να βρούμε ένα καλτ μπαράκι που ανακαλύψαμε μετά από ενδελεχές google search, το αυτοκίνητό μας, κόλλησε σε ένα βάλτο. Μας πήρε αρκετή ώρα να απεγκλωβιστούμε από εκεί. Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο απογοητευμένοι, πήραμε μια μπύρα στο χέρι και πήγαμε στην παραλία, μακριά από τους Γάλλους και το beach bar του ξενοδοχείου. Τα πρωινά που πηγαίναμε για μπάνιο είχε πιάσει το μάτι μου μια σαμπρέλα δεμένη σε ένα δέντρο, εν είδει κούνιας, στην άκρη της παραλίας. Τον πήρα από το χέρι και τον πήγα ως εκεί. «Μα, που το είδες αυτό;», μου είπε έκπληκτος και λίγο ενθουσιασμένος μάλλον. Έκατσα πάνω – Lana I did it before it was cool,ok? – και με κούνησε λίγο, ενώ από το beach bar έφτανε ως τα αυτιά μας, αχνά, το “Back to Black”. Αυτή είναι η πιο όμορφη ανάμνηση που έχω από αυτές τις διακοπές. Αυτή και το ότι όταν γυρίσαμε πίσω και με άφησε σπίτι μου, κανένας από τους δύο δεν ήθελε να αποχωριστεί τον άλλο κι ας ξέραμε ότι ακόμα το ίδιο βράδυ, θα μπορούσαμε πάλι να κοιμηθούμε μαζί.
