ΜΟΥΣΙΚΗ: Η λέξη «τουρλουμπούκι» είναι πολύ μικρή για να περιγράψει τι συμβαίνει στο κεφάλι μου. Μ’ αρέσει ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, μ’ αρέσει ο Μαζωνάκης, ο Yanni, τα Ημισκούμπρια, ο Πετρολούκας Χαλκιάς. Γενικά μου αρέσουν πολλά και διάφορα αλλά κυρίως προσκυνώ το μεγαλείο του ταλέντου του Μπάμπη Μπατμανίδη και δεν μου αρέσει η Αρβανιτάκη. Κι ο Μαραβέγιας. Κι η Θεοδωρίδου. Μπέρδεμα μεγάλο. Αυτές τις μέρες ανακάλυψα ένα συγκρότημα που λέγεται λάμδα και μου έχει τινάξει τον εγκέφαλο στον αέρα.
ΒΙΒΛΙΑ: Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που δεν υπήρχαν βιβλία και κανείς ποτέ δεν με πίεσε να διαβάσω. Με έναν μαγικό τρόπο έπεσε στα χέρια μου κάποτε Το αστέρι του Νότου του Ιουλίου Βερν και κάπως έτσι έγινε το κλικ. Από τότε προσπαθώ να διαβάζω όσο περισσότερο μπορώ. Συνήθως δεν μπορώ πολύ, αλλά συνεχίζω να προσπαθώ. Λατρεύω Κωστάκη Ανάν και κάνω έκκληση από αυτό εδώ το βήμα (πάντα ήθελα να το πω αυτό) να εμφανιστεί. Δεν θέλω να ξέρω ποιος είναι. Θέλω να του πω ευχαριστώ.
Έχω διαβάσει ό,τι έχει μεταφραστεί στα Ελληνικά από έργα του Σαραμάγκου και εξαιτίας του άρχισα να γράφω. Αν πήρε αυτός Νόμπελ γράφοντας σαν παιδί τρίτης δημοτικού που ξέχασε τα σημεία στίξης, μπορούμε όλοι! Από ποίηση, Βάρναλης και Εμπειρίκος με έχουν συνοδεύσει στις μεγάλες καύλες.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Ντρέπομαι λίγο, αλλά έχω σοβαρές ελλείψεις και μεγάλη παραξενιά. Δεν μπορώ να παρακολουθήσω ό,τι ξεφεύγει από το ρεαλιστικό πλαίσιο. Δεν έχω δει Χάρι Πότερ, Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, σούπερ ήρωες και οτιδήποτε σχετικό. Είμαι ο κλασικός φλώρος που του αρέσουν τα Φτηνά Τσιγάρα του Ρένου Χαραλαμπίδη και ξέρει απ’έξω όλες τις ατάκες από το Φτάσαμε και το Ας περιμένουν οι γυναίκες του Τσιώλη. Δεν φταίω εγώ. Φταίει η ζωή που μας στήνει παγίδες.
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Πρόσφατα έφερε ο συγκάτοικος μία. Ανοίγει μόνο για Playstation ή μπάλα.
ΊΝΤΕΡΝΕΤ: Η λογοτεχνία του μέλλοντος. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι σε 50-60 χρόνια στα σχολεία θα δίνουν Πανελλαδικές (γιατί ακόμα Πανελλαδικές θα δίνουν) και θα αναλύουν posts γνωστών σελίδων. Το ίντερνετ έχει απογειώσει την Τέχνη. Άνθρωποι που κάνουν δουλειές που σιχαίνονται, βγάζουν τα απωθημένα τους στο ίντερνετ και παρουσιάζουν υψηλής ποιότητας τέχνη, είτε αυτή είναι λογοτεχνία, είτε ζωγραφική, είτε φωτογραφία. Ίσως να μην το αντιλαμβανόμαστε σήμερα, αλλά το ίντερνετ είναι μια κοιτίδα πολιτισμού που όμοιά της δεν έχει υπάρξει στο παρελθόν.
ΣΠΟΡ: Παραλίγο να παίξω επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ήμουν και στα μικρά του Ολυμπιακού. Μετά με κέρδισαν τα σουβλάκια. Παίζω 5χ5 όποτε μπορώ και χάνω συχνά από τον φίλο μου τον Νίκο στον πινγκ πονγκ και νευριάζω. Παρακολουθώ πολύ τένις παρόλο που δεν έχω πιάσει καν ρακέτα στη ζωή μου και έχω περάσει και μια φάση με το βόλεϊ μικρότερος. Από σπορ άλλο τίποτα.
ΤΑΞΙΔΙΑ: Έχω κάνει μόνο ένα ταξίδι στο εξωτερικό και αυτό για δουλειά. Μεγάλος καημός. Λάτρεψα την Αστυπάλαια αλλά όχι τις 10 ώρες στο καράβι, λατρεύω τα Τζουμέρκα και τις 4,5 ώρες δρόμο, γιατί παλιά ήταν 6,5. Θέλω να βγάλω πολλά λεφτά για να κάνω πολλά ταξίδια. Βέβαια αν μου έλεγες θα βγάλεις πολλά λεφτά αλλά με όρο να μην ταξιδεύεις, πάλι ναι θα έλεγα, οπότε ας μείνουμε στο ότι θέλω να βγάλω πολλά λεφτά.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Μεγάλωσα στα Βριλήσσια όπου περνούσαν πρόβατα κάθε πρωί έξω από την πόρτα μου. Δεν πίστευα ποτέ ότι θα την παλέψω στο κέντρο. Μετακόμισα Ελληνορώσων πριν μερικούς μήνες και είμαι ήδη ενθουσιασμένος. Σχεδόν παντού με τα πόδια, μπάσκετ στον Εθνικό Ελληνορώσων, καφέ στην πλατεία, χοχλιούς στο Κρητικό καφενείο της γειτονιάς και 24ωρη κάβα δίπλα στο σπίτι ΚΑΙ ΒΡΙΣΚΩ ΝΑ ΠΑΡΚΑΡΩ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΟΥ. Νιώθει ευλογημένος στην τοποθεσία Ελληνορώσων
ΤΩΡΑ: Πριν μερικές μέρες κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις I-Write το πρώτο μου βιβλίο Επαγγελματίας Ζαμπονοκόπτης που είναι ακριβώς αυτό που ακούγεται. Ιστορίες από την τρέλα της εργασίας στο σούπερ μάρκετ με λίγο χαβαλετζίδικη διάθεση. Για κάποιο λόγο πάει πολύ καλά αν εξαιρέσουμε ότι κάποιοι παλιοί συνάδελφοι μάλλον θέλουν να μου σπάσουν τα μούτρα. Κατά τα άλλα, γράφω κάποια τραγουδάκια, έχω αρχίσει ήδη να γράφω το δεύτερο βιβλίο, συνεχίζω να φτιάχνω καινούργιες σελίδες στο facebook και συνεχίζω να παίζω τζόκερ τους ίδιους αριθμούς κάθε Πέμπτη και Κυριακή και να κοιτάζω τα νούμερα φωνάζοντας «για να δω αν θα πάω στη δουλειά αύριο».
