Το φως της μέρας έδειχνε να πλησιάζει εντελώς ύπουλο για να φωτίσει τα μάτια μας καίγοντας τα και να μας θυμίσει ότι η μέρα είναι εδώ όσο και να προσπαθήσουμε να την αποφύγουμε. Περπάταγα νωχελικά όσο βασίλευε το σκότος ακόμα σε στενά κοντά στο κατάστημα και ανυπομονούσα να τελειώσουν οι μέρες εκεί, όσο και να ήξερα ότι ποτέ δεν τελειώνουν και ξαφνικά με πλησίασε μια διαδήλωση από κουλούρια βουτύρου. Χιλιάδες κουλούρια ζήταγαν δίκαιο, τιμή ,ελευθερία και αξιοπρέπεια έναντι στην δικτατορία του γάλακτος και του τσαγιού που βοηθά να καταλήξουν σε κάποιο εντελώς αφιλόξενο στομάχι και να τελειώσει η ζωή τους, όποια και να ήταν πριν. Τους εξήγησα ότι δεν πρέπει να διαμαρτύρονται και ότι το γάλα και το τσάι και ο αμερικάνικος καφές είναι ότι καλύτερο τους συνέβη ποτέ και τους βοηθά να αυτοπραγματωθούν και να βρουν διαδρομή και στόχο και στόχευση και σκοπό και νόημα όσο τίποτα δεν βοηθά εμάς τους ανθρώπους να αποκτήσουμε τέτοιες πολύτιμες γνώσεις. Τα κουλούρια διαφώνησαν και άρχισαν να με λένε φασιστή αλλά δεν έδωσα σημασία και συνέχισα αφού προσπάθησα να σύρω μαζί μου μερικά στο κατάστημα για να ξεκινήσει ωραία και όμορφα η μέρα μας εκεί αλλά κανένα δεν ήρθε. Μερικές φορές δεν αναγνωρίζουμε το νόημα και είναι εντελώς φυσικό διότι είναι πολύ πιθανό να μην υπάρχει τελικά, αλλά ο καφές και το τσάι τα πρωινά στο κατάστημα πλησιάζουν πολύ, ακόμα και αν δεν είσαι κουλούρι σε διαδήλωση κοντά στα στενά της Κολιάτσου και κάθε πλατείας σχεδόν παντού.
