
Ένα live στο Άλφαβιλ, από τον Μπάμπη Δαλίδη
“Με τα παιδιά αυτά πρωτοπαίξαμε μαζί πριν από πολλά χρόνια. Γνωριζόμασταν από τις μπάντες της Αθήνας που υπήρχαν εκείνη την εποχή αλλά στην αρχή δεν είχαμε ιδιαίτερες επαφές. Πρέπει να ήταν κάποια στιγμή μέσα στο 1988 όταν δώσαμε, οι Villa 21 και οι Last Drive, μια κοινή συναυλία στο Άλφαβιλ. Aπό κάτω το κλίμα ήταν πολεμικό, υπήρχε ένταση, ήταν σαν να γίνεται ντέρμπι. Ήμασταν ιδιαίτερα ανταγωνιστικοί μεταξύ μας για το ποια ήταν καλύτερη μπάντα. Ξέραμε από πριν ότι η συναυλία θα είχε πολύ κόσμο και ανυπομονούσαμε. Εκεί γνωριστήκαμε καλύτερα, ήρθαμε πιο κοντά και τελικά αγαπηθήκαμε. Μάλιστα την εποχή που θα έβγαζαν το Subliminal (1994), ο ντράμερ τους, ο Χρήστος έλειπε για περίπου δύο εβδομάδες και στις πρόβες ήμουν ο αντικαταστάτης του. Μετά την πρώτη τους διάλυση το 1995, με τον Alex K., τον Θάνο και άλλη μια κοπέλα κάναμε μαζί ένα σχήμα, τους Headquake. Λίγο αργότερα έφυγε ο Θάνος για στρατό και, μοιραία, το αφήσαμε. Μετά ο Alex εμφανίστηκε με τους Earthbound”. Ο Μπάμπης Δαλίδης ήταν ντράμερ στους Villa 21 και ένας εκ των ιδρυτών των θρυλικών Headquake.



Foxy Lady, από τον Argy
“Στα τέλη των 80s είχαμε κάνει ένα live μαζί στο Camel και σ’ εκείνη τη συναυλία έλειπε ο Θάνος οπότε έπαιξα εγώ πέντε-έξι κομμάτια μαζί τους. Σε κάποια φάση οι Drive ξεκινούν να παίζουν το "Foxy Lady" του Τζίμι Χέντριξ και πάνω στη σκηνή ανεβαίνει μια γκόμενα κι αρχίζει να κάνει στριπτίζ. Γυρίζει λοιπόν προς το μέρος μου ο Καρανικόλας και μου λέει “αν σταματήσεις να παίζεις, θα σε σκοτώσω”. Πρέπει να τραβήξαμε τόσο πολύ το κομμάτι... το παίζαμε για 15 λεπτά. Η γκόμενα τα έβγαλε αργά αλλά σταθερά τα έβγαλε όλα. Και από κάτω, στον κόσμο, έγινε ο κακός χαμός”. Ο Argy είναι ο κιθαρίστας/τραγουδιστής/εγκέφαλος των Nightstalker.
“Οι Last Drive είναι σαν αδέρφια μου. Είναι τέτοια η φιλία που έχουμε, είναι τέτοια η σχέση που έχω με τον Αλέξη που δε μπορώ να βρω άλλη λέξη για να το περιγράψω. Εμάς τους Deus X Machina, μας βοήθησαν πολύ στην αρχή της πορείας μας. Έκαναν συναυλίες και μας φώναζαν να παίξουμε μαζί τους για να μας γνωρίσει το κοινό. Δεν ήταν ποτέ υστερόβουλοι, δεν κινήθηκαν ποτέ με συμφέρον κι όλα γίνονταν με βάση τη φιλία, την αγάπη και το σεβασμό που υπήρχε μεταξύ μας. Όταν δούλευα στην Hitch Hyke, την δισκογραφική εταιρία που κυκλοφορούσε τις δουλειές των Drive, τους έβλεπα συνέχεια και καταλαβαινόμασταν αμέσως. Προσπαθούσαμε μαζί για το κοινό μας καλό.
Θυμάμαι μια συναυλία που είχαμε κάνει στην Αλεξανδρούπολη το 1992-93, δεν είμαι σίγουρος για τη χρονιά, σε ένα γήπεδο ποδοσφαίρου και ξαφνικά αρχίσαμε να παίζουμε ξύλο με τους από κάτω ενώ οι Drive ήταν πάνω στη σκηνή. Σταμάτησαν το live και ήρθαν να μας βοηθήσουν με τις κιθάρες, τα τύμπανα, μ' ό,τι είχαν. Οι άλλοι ήταν 200 περίπου άτομα και ήθελαν να κινηθούν εναντίον μας και εμείς ήμασταν σε στάση άμυνας. Δυο-τρεις είχαν ξεκινήσει τη μαλακία απ’ ότι θυμάμαι και ευτυχώς σε κάποια φάση, σχετικά σύντομα, ηρέμησαν τα πράγματα. Τους είδαμε αργότερα στην πόλη και μας απολογήθηκαν. Ήταν hardcore το σκηνικό γιατί μας φώναζαν μες στο γήπεδο “Εδώ θα γίνει ο τάφος σας”. Πάντως δε φοβηθήκαμε -αν ξέρεις ότι έχεις δίκιο δε μασάς”.
