Καταρχάς συγχαρητήρια για την επιτυχία σου, ελπίζω να πέρασες εκεί όπου ήθελες και να μη χρειαστεί να το μετανιώσεις ποτέ. Τα μαθήματα στα πανεπιστήμια ξεκίνησαν. Μπήκες στο αμφιθέατρο και αναρωτήθηκες «πού να καθίσω τώρα, ποιοι είναι όλοι αυτοί». Θα τους μάθεις με τον καιρό. Εδώ σου δίνουμε μια γενική ιδέα για το ποιους θα συναντήσεις ως πρωτοετής.
Ο «είμαι ακόμα στο σχολείο»
Κάθεται στην πρώτη σειρά του αμφιθεάτρου, για να τον βλέπει ο καθηγητής και για να μπορεί να υψώνει τον δείκτη του μέσα στη μούρη του εκάστοτε διδάσκοντος, με σκοπό να απαντήσει σε οποιαδήποτε ερώτηση προκύψει μέσα στο μάθημα. Είναι αυτός (ή αυτή) που, αν π.χ. έχεις περάσει στη Νομική, στα πρώτα μαθήματα θα καταλαβαίνεις από τις απαντήσεις του/της ότι έχει κάνει επανάληψη το βιβλίο «γενικές αρχές δικαίου» της β΄ λυκείου, ώστε να μπορεί να απαντάει από την πρώτη ημέρα. Ουδέν σχόλιο. Νομίζει ότι βρίσκεται ακόμα στο σχολείο, ότι η μάνα του θα περάσει από τη σχολή σε δέκα μέρες να ρωτήσει τους καθηγητές πώς είναι οι επιδόσεις του και ότι πρέπει να διαβάζει κάθε μέρα, γιατί αλλιώς θα πάρει κακό βαθμό. Λογικό είναι να μην έχεις ολοκληρώσει μέσα σε ένα καλοκαίρι τη μετάβαση από τη δευτεροβάθμια στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και να μην ξέρεις πώς ρολάρει το πράγμα στο πανεπιστήμιο, αλλά χαλάρωσε λίγο. Κάνε και καμιά γνωριμία, για να έχεις κάποιον να μετράτε ποιος τις έχει μεγαλύτερες (τις γνώσεις).
Ο μάγκας (του Βοτανικού)
Έχει φάει τη ζωή με το κουτάλι (του παγωτού Lucky Cup, που έδινε και δωράκι συναρμολογούμενο). Οδηγεί μηχανή χωρίς να το ξέρει ο πατέρας του και παρκάρει στο πεζοδρόμιο της σχολής, μη και δε δει καμιά γκόμενα την Africa Twin και τον περάσουν για κανέναν 18χρονο νέοπα που δεν ξέρει πώς να κινηθεί στο χώρο του Πανεπιστημίου (από την πόρτα του οποίου πέρασε μόλις προχτές). Στο κυλικείο ακολουθεί την παλιά δοκιμασμένη μέθοδο για το πλασάρισμα της «κουλ συμπεριφοράς πρωτοετή», τουτέστιν επιλέγει το combo «μίλκο – τυρόπιτα – ΦΩΣ» και στα καπάκια φρέντο καπουτσίνο, αραγμένος σε καρέκλα με ορθάνοιχτα τα πόδια, ελαφρώς κατεβασμένη τη μέση και ύφος «Μίτσελ, είσαι τεράστιος ρε φίλε». Ακολουθεί διακριτικό ρέψιμο και αλλαγή σελίδας της εφημερίδας. Στο αμφιθέατρο θα μπει για να τον δουν και μόλις εξασφαλίσει ότι έχει λάβει την απαιτούμενη προσοχή, θα βρει δυο – τρεις άλλους σαν αυτόν και θα ριζώσουν στο κυλικείο και τα αίθρια για την υπόλοιπη χρονιά. Μόλις μάθουν οι γονείς του ότι δεν έχει περάσει κανένα μάθημα, θα δωρίσουν τη μηχανή του στην ομάδα ΔΙΑΣ και θα τον κλειδώνουν το βράδυ στο δωμάτιό του, για να ρεύεται με την ησυχία του.
Η γκαλερί ντε μπωτέ
Ευδοκιμεί σε σχολές ως επί το πλείστον «γυναικείες», δηλαδή στα Παιδαγωγικά Τμήματα, στις πάσης φύσης Φιλολογίες, στην Ψυχολογία και κυρίως στη Νομική. Μένει στην Πεύκη και για να προλάβει να έρθει στις 9 το πρωί στο μάθημα, ξυπνάει στις 6 για να κάνει σκραμπ, ενυδατική μάσκα, βάψιμο – σοβάντισμα και eyeliner Νίνας Λοτσάρη όταν τραγουδάει στο «Καζαμπλάνκα» (το μαγαζί). Σκάει μύτη στη σχολή με ντύσιμο Καίτη Γαρμπή meets Dolly Parton meets Κωνσταντίνα Σπυροπούλου και ποτέ δε σαβουριάζεται με τα 10ποντα που φοράει. Λογικά έχει βγει από άλλη δεκαετία, διότι τα νέα παιδιά δεν είναι έτσι σήμερα, έχουν, νομίζω, μια χαλαρή προσέγγιση στον τρόπο εμφάνισής τους. Αυτή η εξαίρεση θα ζει για πάντα, χάρη στην Ελληνίδα μάνα και τις οδηγίες της: «ντύσου και βάψου καλά, μπας και βρεις κανένα καλό παιδί εκεί στο πανεπιστήμιο». «Καλό» ίσον «γιος του Βύρωνα Δελαφράγκα». Για την Ελληνίδα μάνα, πάντα. Μερικές απλά θέλουν να είναι στην τρίχα, διότι έτσι γουστάρουν. Και τώρα που το σκέφτομαι, καλά κάνουν, εγώ που πήγαινα για μάθημα μια φορά το μήνα με την τσίμπλα στο μάτι, έμαθα (;) να βάφομαι στα 27 μου.
Ο εκτός τόπου και χρόνου
Βασανίζεται διαρκώς από ερωτήματα. Συνήθως έχει έρθει από άλλη πόλη. Δεν είναι σίγουρος για την επιλογή της συγκεκριμένης σχολής. Για την ακρίβεια, τα έχει τόσο χαμένα, που δεν είναι σίγουρος για το πώς τον λένε. Χαρακτηριστικά ερωτήματα που απευθύνει άπαξ ημερησίως στον εαυτό του: «ποιος είμαι, πού πάω, τι ζητώ», «ποιο λεωφορείο με πάει σπίτι», «σε ποια στάση κατεβαίνω», «πώς είπε η μαμά ότι ανάβει ο θερμοσίφωνας», «σε πόση ώρα ξεπαγώνουν δυο μπιφτέκια», «πειράζει να βάλω πιστολάκι για το ξεπάγωμα», «τι ήταν αυτός ο θόρυβος μέσα στη νύχτα», «μήπως πρέπει να αρχίσω να διαβάζω», «η μπλε γραμμή του μετρό ποια είναι», «γιατί τόσες στάσεις με αγίους στο Αττικό Μετρό». Κάνε τον παρέα, είναι καλός, αλλά παρουσιάζει συμπεριφορά Ζουμπουλίας σε gala της Βασιλικής Οικογένειας της Μεγάλης Βρετανίας.
Ο «τραπεζάκιας»
Το Human Resources Team των πολιτικών παρατάξεων που ΑΚΟΜΑ (για όνομα δηλαδή) υπάρχουν στα πανεπιστήμια. Τη διάρκεια του ακαδημαϊκού τετάρτου, πριν μπει ο καθηγητής και ξεκινήσει το μάθημα, θα σου πιάσει την κουβέντα, θα σου πει ότι ανήκει στην τάδε παράταξη και να περάσεις καμιά μέρα από το «τραπεζάκι» της παράταξης να τα πείτε. Θα προσπαθήσει να διερευνήσει ποιες είναι οι πολιτικές σου απόψεις. Θα επιμείνει πολύ, όσο κι αν εσύ θα θέλεις να αλλάξεις θέμα. Την ημέρα που θα τον δεις στον διάδρομο χαρωπό και έτοιμο να σε καλέσει για 658η φορά σε πάρτι ή άλλη εκδήλωση της «παράταξης» και του πεις «κοίταξε να δεις, Θανάση μου, εμείς αναντάμ μπαμπαντάμ είμαστε [εισάγετε εκ διαμέτρου αντίθετο κόμμα με αυτό του Θανάση]», θα σταματήσει να σε ενοχλεί και θα αντικατασταθείς στη λίστα του από κάποιον άλλο. Θα εξακολουθήσει να σου μιλάει, αλλά θα χρησιμοποιεί για πάντα εναντίον σου αυτό που του είπες ότι ψηφίζεις. Όχι ότι θα σ’ απασχολήσει, απλά είναι κρίμα να διαιωνίζεται αυτού του είδους η μεταπολιτευτική κατάντια με τους recruiters κομμάτων σ’ ένα χώρο όπου έπρεπε να συμβαίνουν άλλα πράγματα, πιο ουσιώδη.
Ο ψάρακας
Προσπαθεί πάρα πολύ να είναι ψύχραιμος και κουλ και δεν ξέρω τι άλλο, αλλά αποτυγχάνει παταγωδώς, μπερδεύει τις αίθουσες διδασκαλίας και γενικώς εύχεται κάθε φορά που πατάει το πόδι του στη σχολή, ν’ ανοίξει το αίθριο να τον καταπιεί. Θα περάσει κι αυτό, θα τα θυμάσαι και θα γελάς, καλή ώρα όπως εγώ τώρα, 13 χρόνια μετά (ή θα κλαις, αναλόγως με την επαγγελματική σου αποκατάσταση).
