Τα Όσκαρ είναι και πάλι εδώ, με μπόλικες δυνατές υποψηφιότητες και αρκετά καλή σοδειά για φέτος, με ταινίες και ηθοποιούς που ακροβατούν ανάμεσα στο χολυγουντιανό υπερθέαμα και τη γοητεία του εναλλακτικού. Βέβαια, το θέμα εδώ δεν είναι η προσέγγιση της Ακαδημίας στην επιλογή των ταινιών, αλλά σε εκείνη των παρουσιαστών. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, η παρουσίαση των Όσκαρ δεν είναι μια τυπική διαδικασία. Μπορεί να ήταν έτσι όταν πρωτοξεκίνησε ο θεσμός το 1929, διάρκειας 15 λεπτών μόλις, αλλά τώρα μιλάμε για ένα γιγάντιο supershow από αυτά που μόνο οι Αμερικάνοι ξέρουν να κάνουν: Μεγάλο, λαμπερό, ολίγον τι βαρετό και πού και πού να έχει μια αμυδρή επαφή με τον κινηματογράφο καθαυτό.
Φέτος, ο οικοδεσπότης θα είναι ο Neil Patrick Harris - λέγε με Barney Stinson- και όλοι έχουν τα δάχτυλά τους σταυρωμένα να πάει καλά, μετά την ουδέτερα ικανοποιητική περσινή παρουσία της Ellen DeGeneris και τις μαζικές σέλφιζ, ή το προπέρσινο ξενέρωτο και στεγασμένα αιχμηρό χιούμορ του Seth McFarlane. Γι'αυτό και η επιλογή του παρουσιαστή είναι μεγάλη υπόθεση και όπως θα δείτε παρακάτω, οι ιστορικοί παρουσιαστές του θεσμού είναι λίγοι, αλλά έκαναν το μεροκάματο για πάνω από μια φορές.
Bob Hope (1940-1978)
Ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των Όσκαρ. Ο κωμικός Bob Hope μέσα σε 38 χρόνια, παρουσίασε 18 φορές την τελετή, ξεκινώντας το 1953 και την πρώτη τηλεοπτική μετάδοσή τους, συνεχίζοντας το 1966, στην πρώτη έγχρωμη μετάδοση, για να φτάσει μέχρι και το 1978, που τα Όσκαρ έκλειναν τα 50 τους χρόνια και το γιόρτασαν δεόντως. Το 2004, ένα χρόνο μετά το θάνατό του, ο Tom Hanks του απέτισε φόρο τιμής με αυτό το βίντεο.
Billy Crystal (1990-1993, 1997-1998, 2000, 2004, & 2012)
Το σύγχρονο πρόσωπο της διοργάνωσης και ο άνθρωπος που έχει πάρει τα σκήπτρα από τον Hope. Ένας από τους λόγους που ο συμπαθής (αλλά δεν τον λες και σούπερσταρ) Billy Crystal, «έπιασε» και έγινε μια από τις μορφές των Όσκαρ, ήταν επειδή κατάφερε να συνδυάσει την ευγένεια του παρουσιαστή με το έξυπνο χιούμορ, χωρίς να θίξει τους εύθικτους της βιομηχανίας.
Johnny Carson (1979-1982 & 1984)
Χρονικά, αυτός ήταν ο διάδοχος του Bob Hope, και τα είχε καταφέρει αρκετά καλά, τόσο που η Ακαδημία τον κάλεσε για τις τρεις επόμενες τελετές. Οι αιχμηρές του ατάκες είναι ακόμη και σήμερα από τις καλύτερες που έχουν ακουστεί ποτέ.
Whoopi Goldberg, (1994, 1996, 1999, & 2002)
Η παρουσίαση της πάντοτε συμπαθητικής Whoopi, είναι ιστορικής σημασίας για δυο λόγους: Γιατί είναι η πρώτη γυναίκα και συνάμα η πρώτη Αφροαμερικανίδα που παρουσίασε τα Όσκαρ μόνη της -κι αυτό έγινε το 1994. Αλησμόνητη η μεταμφίεσή της ως Βασίλισσα Ελισάβετ Ι, αλλά και το γεγονός ότι επέστρεψε άλλες τρεις φορές ως παρουσιάστρια δείχνει ότι έκανε πολύ καλά τη δουλειά της.
Steve Martin - Alec Baldwin (2010)
Ακονισμένο το κωμικό τάιμινγκ, περιπαικτική διάθεση και μπόλικα random αστεία από το μεσήλικο δίδυμο της καταστροφής. Ας αφήσουμε την εικόνα να μιλήσει καλύτερα.
Frank Sinatra (1963)
Ούτε κωμικός, ούτε ηθοποιός (σχεδόν, αφού έπαιξε σε μερικές ταινίες) απλώς ο Frank Sinatra. Ο «κουλ Φράνκι» ήταν όμως σεβάσμια επιλογή που έβγαλε τα λεφτά της, τόσο που τον ξαναέφεραν 12 χρόνια μετά, το 1975, μαζί με ένα πλήθος συμπαρουσιαστών βέβαια. Εκείνη η σολο περφόρμανς ωστόσο ήταν όπως θα δείτε από τις πιο κλασικές «στιγμές Σινάτρα».
