Ο Γκιγιέ είναι ένας καλός και χαρούμενος μαθητής της τετάρτης δημοτικού. Αυτό είναι το πρόβλημα για τη δασκάλα του: είναι πολύ καλός και πολύ χαρούμενος. Επίσης, έχει εμμονή με την Μαίρη Πόπινς και κάνει παρέα μόνο με τη συμμαθήτριά του Ναζία που είναι από το Πακιστάν και τα άλλα παιδιά την κοροϊδεύουν.
Η δασκάλα αναφέρει τις ανησυχίες της στον πατέρα του παιδιού, αλλά η συζήτηση την αναστατώνει περισσότερο και παραπέμπει το παιδί στην ψυχολόγο του σχολείου, η οποία κάνει μαζί του εβδομαδιαίες συνεδρίες κατά τις οποίες του ζητά να περιγράφει και να ζωγραφίζει όσα τον απασχολούν.
Σταδιακά το παιδί αποκαλύπτει την παράξενη οικογενειακή του κατάσταση: η μητέρα του είναι αεροσυνοδός και λείπει εδώ και μήνες στο Ντουμπάι. Του στέλνει ένα γράμμα κάθε Πέμπτη, αλλά δεν έχουν μιλήσει σε όλο αυτό το διάστημα, διότι αυτή μπορεί μόνο τα βράδια, όταν ο Γκιγιέ κοιμάται. Όμως, του μεταφέρει τα νέα της ο πατέρας του, ο οποίος, έχοντας μείνει άνεργος πρόσφατα, περνάει τις νύχτες του στον υπολογιστή, μιλώντας της και τις μέρες του, γράφοντάς της επιστολές.
Το αποκορύφωμα θα είναι η σχολική παράσταση των Χριστουγέννων, στην οποία το παιδί έχει να ερμηνεύσει ένα απόσπασμα από τη Μαίρη Πόπινς. Η συσσωρευμένη ένταση και οι εξελίξεις θα έχουν ως αποτέλεσμα μια ντροπιαστική εμπειρία για το παιδί, η οποία όμως θα εξελιχθεί σε ένα ξεκίνημα κάθαρσης για την οικογένεια.
Το «Ένας γιος» του Ισπανού συγγραφέα/ποιητή/μεταφραστή Αλεχάντρο Παλόμας μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Opera. Αποτελεί μέρος της τριλογίας που περιλαμβάνει τα «Μια Μητέρα» και «Ένας Σκύλος». Ο Παλόμας στα βιβλία του εξετάζει τα αισθήματα και τις πράξεις χαρακτήρων των οποίων οι ζωές έχουν στιγματιστεί από τυχαία γεγονότα.
Έμπειρος, ο δημιουργός χρησιμοποιεί δύο τρικ που απογειώνουν το κείμενο: από τη μία, προσεγγίζει μια κατ' εξοχήν μελοδραματική ιστορία μέσα από τη φόρμα μιας ιστορίας μυστηρίου, με τη δασκάλα και την ψυχολόγο να προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τα δεδομένα. Από την άλλη, ο συγγραφέας έχει επιλέξει το τρικ της πολυπρισμικής γραφής: κάθε κεφάλαιο γράφεται από την οπτική ενός από τους πρωταγωνιστές, ώστε να δημιουργηθεί ένα «κοινό» αλήθειας, στο οποίο όλοι συνεισφέρουν τη δική τους.
Το αποτέλεσμα είναι ένα βιβλίο που μας προσφέρει τη βυθομέτρηση στον ψυχισμό ενός παιδιού και ενός πατέρα που κατατρύχονται από μια πρόσφατη τραγωδία, χωρίς όμως την εύκολη υπερβολή. Σε αυτό το μικρής έκτασης κείμενο, ο Παλόμας αποδεικνύει ξανά ότι κατέχει τον τροπο να δημιουργεί λογοτεχνία που λειτουργεί ως εμπειρία.
